Ik heb net 2 miskramen achter elkaar achter de rug en heb hier veel verdriet van.
Even kort mijn voorgeschiedenis. In 1995 waren mijn baarmoedercellen niet goed en hebben ze weefsel weggehaald. Achteraf bleek het weefsel kwaadaardig te zijn, maar alles was weg en uitstrijkjes waren weer goed. Ik ben toen zo erg geschrokken en dacht dat ik nooit geen kinderen kon krijgen dat mijn vriend en ik voor een "baby gingen". De gyn vertelde dat door het weghalen van het weefsel dit moeilijker kon gaan, maar ... ik was meteen zwanger! Na een redelijk goede zwangerschap (de baarmoedermond moest afgesloten worden omdat die door de operatie te wijd was en je dan je kind kan verliezen) ben ik op mijn 24e bevallen van een gezonde zoon (nu 10,5)!
Helaas stond ik er na een aantal jaren alleen voor, maar heb 2,5 jaar geleden mijn huidige man ontmoet. In de beginfase hiervan bleek dat ik weer onrustige cellen had en is er weer iets weggehaald. Achteraf weer kwaadaardig en nu was het uitstrijkje erna niet goed, maar ook niet heel erg slecht. Is erg zorgwekkend en ze willen dan ook vroeg of laat preventief alles verwijderen! Wij wilden eerst proberen zwanger te worden, want al met al waren we alweer een jaar verder. De gyn gaf ons een half jaar, maar na dat half jaar moest er echt eerst weer gekeken worden. Verder werd me verteld dat het op mijn leeftijd (35) langer duurt om zwanger te raken en dat ik door beide operaties verminderd vruchtbaar ben. Bij de 5e poging was ik zwanger! Net op tijd. Helaas bleek bij de eerste echo dat het vruchtje was gestopt met groeien, missed abortion. Balen en heel verdrietig. Uitstrijkje hierna was ongelofelijk maar waar goed! Dus we hebben weer een jaar groen licht gekregen. Meteen na de miskraam was ik weer zwanger (hoezo minder vruchtbaar?) en wij dachten een herkansing. Helaas, weer een missed abortion. 2 maart heb ik het vruchtje na veel pijn en moeite verloren.
Ik weet dat er ergere dingen zijn en als ik hier verhalen lees over doodgeboren kindjes e.d. dan weet ik dat dat veel erger is, maar ik heb hier toch wel erg veel verdriet van en ik begrijp gewoon niet hoe het kan dat 2x achter elkaar het vruchtje stopt met groeien. Afgelopen weekend zag ik iemand die nu even ver zwanger is dan ik de eerste keer zou zijn geweest en ik begon er gewoon om te huilen! Blijkbaar doet het me toch meer dan ik toe wil geven. Ik ben ook bang om nog een poging te wagen, weer al die pijn en verdriet. Moest gewoon even mijn verhaal kwijt...
Even kort mijn voorgeschiedenis. In 1995 waren mijn baarmoedercellen niet goed en hebben ze weefsel weggehaald. Achteraf bleek het weefsel kwaadaardig te zijn, maar alles was weg en uitstrijkjes waren weer goed. Ik ben toen zo erg geschrokken en dacht dat ik nooit geen kinderen kon krijgen dat mijn vriend en ik voor een "baby gingen". De gyn vertelde dat door het weghalen van het weefsel dit moeilijker kon gaan, maar ... ik was meteen zwanger! Na een redelijk goede zwangerschap (de baarmoedermond moest afgesloten worden omdat die door de operatie te wijd was en je dan je kind kan verliezen) ben ik op mijn 24e bevallen van een gezonde zoon (nu 10,5)!
Helaas stond ik er na een aantal jaren alleen voor, maar heb 2,5 jaar geleden mijn huidige man ontmoet. In de beginfase hiervan bleek dat ik weer onrustige cellen had en is er weer iets weggehaald. Achteraf weer kwaadaardig en nu was het uitstrijkje erna niet goed, maar ook niet heel erg slecht. Is erg zorgwekkend en ze willen dan ook vroeg of laat preventief alles verwijderen! Wij wilden eerst proberen zwanger te worden, want al met al waren we alweer een jaar verder. De gyn gaf ons een half jaar, maar na dat half jaar moest er echt eerst weer gekeken worden. Verder werd me verteld dat het op mijn leeftijd (35) langer duurt om zwanger te raken en dat ik door beide operaties verminderd vruchtbaar ben. Bij de 5e poging was ik zwanger! Net op tijd. Helaas bleek bij de eerste echo dat het vruchtje was gestopt met groeien, missed abortion. Balen en heel verdrietig. Uitstrijkje hierna was ongelofelijk maar waar goed! Dus we hebben weer een jaar groen licht gekregen. Meteen na de miskraam was ik weer zwanger (hoezo minder vruchtbaar?) en wij dachten een herkansing. Helaas, weer een missed abortion. 2 maart heb ik het vruchtje na veel pijn en moeite verloren.
Ik weet dat er ergere dingen zijn en als ik hier verhalen lees over doodgeboren kindjes e.d. dan weet ik dat dat veel erger is, maar ik heb hier toch wel erg veel verdriet van en ik begrijp gewoon niet hoe het kan dat 2x achter elkaar het vruchtje stopt met groeien. Afgelopen weekend zag ik iemand die nu even ver zwanger is dan ik de eerste keer zou zijn geweest en ik begon er gewoon om te huilen! Blijkbaar doet het me toch meer dan ik toe wil geven. Ik ben ook bang om nog een poging te wagen, weer al die pijn en verdriet. Moest gewoon even mijn verhaal kwijt...