Hoi,
mijn vakantie is nog maar 2 weken geleden afgelopen en ik ben nu alweer total loss. Helemaal kapot, gisteravond alweer dikke huilbuien. Ik had niet gedacht dat een zwangerschap van een 2e zo slopend kon zijn...
Ik snap er niets van, meestal voel je je tussen de 4e en 6e maand van de zwangerschap het beste.
Nou ik niet, ik ben echt al een tijd een bankhanger, alles wat ik doe resulteert weer in minstends een uur bankhangen of op bed liggen. Halverwege de dag crashed mijn onderrug, die kan alleen nog maar zeer doen en elke onderneming die ik daarna nog doe resulteert in buikpijn.
Werken is niet zo erg, er is nauwelijks wat te doen en ik kan veel achter de computer zitten. Maar voor ik op mn werk kom heb ik al een dreumes van 1,5 jaar naar het kdv gesleept en 7 km gefietst en dat op de terugweg nog een keer + eten koken en naar bed, ik kan het leven maar nauwelijks aan.
Mijn angst is om (net als mijn moeder bij haar 2e kind) 2 maanden te vroeg met weeën in het ziekenhuis te belanden.
Maar ik kan er haast niets tegen doen, ik draag het maximaal mogelijke al over aan mijn echtgenoot. En al het sjouw en til werk doe ik al haast niet meer.
Hebben jullie ook al zo'n last of valt dat wel mee?
mijn vakantie is nog maar 2 weken geleden afgelopen en ik ben nu alweer total loss. Helemaal kapot, gisteravond alweer dikke huilbuien. Ik had niet gedacht dat een zwangerschap van een 2e zo slopend kon zijn...
Ik snap er niets van, meestal voel je je tussen de 4e en 6e maand van de zwangerschap het beste.
Nou ik niet, ik ben echt al een tijd een bankhanger, alles wat ik doe resulteert weer in minstends een uur bankhangen of op bed liggen. Halverwege de dag crashed mijn onderrug, die kan alleen nog maar zeer doen en elke onderneming die ik daarna nog doe resulteert in buikpijn.
Werken is niet zo erg, er is nauwelijks wat te doen en ik kan veel achter de computer zitten. Maar voor ik op mn werk kom heb ik al een dreumes van 1,5 jaar naar het kdv gesleept en 7 km gefietst en dat op de terugweg nog een keer + eten koken en naar bed, ik kan het leven maar nauwelijks aan.
Mijn angst is om (net als mijn moeder bij haar 2e kind) 2 maanden te vroeg met weeën in het ziekenhuis te belanden.
Maar ik kan er haast niets tegen doen, ik draag het maximaal mogelijke al over aan mijn echtgenoot. En al het sjouw en til werk doe ik al haast niet meer.
Hebben jullie ook al zo'n last of valt dat wel mee?