Hoi hoi.....
Hier ook volop herkenning hoor! Ik irriteer me super snel aan mn man, veel meer dan voor heen. Als hij de hele avond bijna niets zegt bijv. dan ben ik er al helemaal klaar mee!! (hij is dan gewoon moe) maar ik denk dat het aan mij ligt etc. dus dan word ik al snel kwaad!!!! En ondertussen mopper ik op sommige dagen ook zelf alles aan elkaar vast. Dan doet mn man weer te veel beleg op brood bij de kids, dan heeft hij weer wat in de wasmand gegooid wat nog niet bij de was hoeft (en ik maar wassen hahaha) en dan is het eten weer te zout of hij heeft de verkeerde toetsjes meegenomen (ja echt errug) maar toch, ik kan ook lekker zeuren de laatste tijd "mopperen". Soms krijgen we als we in bed liggen ruzie haha (over "you know" gevoelige onderwerp, wie wil wel wanneer of misschien toch niet pffff) LAAT MAAR.. denk ik dan, en dan ren ik heel kwaad naar beneden, en voel me dan zo enorm kwaad en de hele wereld staat je dan tegen. Alle ergenissen komen boven en je bent er gewoon zat van.. van alles. En na een paar minuten denk je, wat zit ik hier nou toch te janken, en ik lag een keer en denk inderdaad aan de kleine, en alles lijkt weer mee te vallen. Met in mijn achterhoofd "nog 5 weekjes te gaan, het is zo voorbij" nog even doorzetten.
Ja zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is gewoon even niet anders, ook mijn man gaat er opzich begripvol mee om, en dit is nu de derde keer, dus hij zegt ook telkens.. ik weet inmiddels wel dat het door de hormonen komt. Straks ben ik hopenlijk een trotse mams van drie kids, en daar kijk ik enorm naar uit. Even weer je normale lichaam, en je normale leventje. Tja het zal nog wel ff duren trouwens haha.. sterkte er mee in ieder geval!!!!!!!
Liefs mammma
