twee keer miskraam

A

ANONYMOUS_USERNAME

Vorig jaar oktober heb ik na 9 weken een natuurlijke miskraam gehad en van de zomer had ik helaas weer pech en ging het voor de tweede keer mis waarna ik met 11 weken een curretage ben ondergaan.
Heel vervelend allemaal en verdrietig.
Maar het leven gaat door en ik dus ook.
Ik merk alleen dat dat niet altijd even gemakkelijk is.
Soms vraag ik me af of ik het allemaal nog wel een keer wil meemaken. De telleurstelling, het verdriet en al het gedoe erom heen. We zijn wel bezig met zwanger worden en aan de ene kant wil ik dat ook dolgraag. Maar aan de andere kant heb ik bijna zo'n gevoel van, ja laat maar even want als het nou straks weer mis gaat?
Zoals ik al zei, nu ga ik gewoon door en denk ik er niet heel veel aan. Toch als ik er wel over praat merk ik dat het me toch best wat doet, daarom ben ik maar weer gaan schrijven hier.
Zijn er meerdere mensen die ook twee of meerder miskramen hebben gehad? En hoe was jullie ervaring met het zwanger worden?
Kennen jullie dat gevoel van, is het wel weggelegd voor ons?

Een somsverdrietigebijnamoeder...
 
Hoi bijna moeder,

toen ik je verhaal las, was dit voor mij zeer herkenbaar. Ik heb eind maart een miskraam gehad met 12 weken, begin augustus een miskraam na 6 weken en vandaag is het voor de derde keer weer mis met 6 weken. Ik voel precies hetzelfde als jij, wil dolgraag een kindje maar als het nu weer mis gaat. Dit dacht ik de vorige keren ook al, maar als je niet probeert lukt het zeker niet dacht ik nog. Nu ga ik maandag toch naar de dokter om het uit te laten zoeken. Het verdriet dat je heb, zal denk ik niet eerder overgaan voor je echt een kindje hebt. Dit zegt mijn man steeds tegen mij als ik weer een huilbui heb. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar de pijn en onzekerheid wordt er niet minder op.
Ik wens je veel succes en hoop dat je toch snel weer zwanger durft te worden en dat het deze keer bij jou 3 keer scheepsrecht mag zijn.

 
hoi bijna moeder,
Ik zal me even voorstellen, ik ben diane en ik 25 jaar oud, woon samen met mijn vriend met wie ik al 8 jaar samen ben. Vorig jaar maart ( 2002 ) ben ik gestopt met de pil en eigenlijk direct zwanger geworden, helaas na 9 weken kwamen we erachter dat het niet in de baarmoeder zat maar in mijn eileider.
Heb wel een besparende eileider operatie gehad maar toch...het verdriet was groot. Afgelopen februari ben ik weer zwanger geworden... en je raad het al helaas kreeg ik met 9 weken een miskraam ( dat kwam er hard aan want ik had nergens last van )Ik heb het toen erg moeilijk gehad, maar toch wilde ik er weer voor gaan..maar helaas de eerste curretage was niet volledig en moest ik nog een keer. Maar goed om een lang verhaal kort te maken, ik raakte van de zomer weer in verwachting en helaas ging dit weer mis , een miskraam met 8 weken. weer een curretage!
De laatste miskraam is nu ruim drie weken geleden en ik voel me zo rot, leeg en verdrietig. Ik ga nu wel de medische molen in. Ik heb vorige week samen met mijn vriend een chromosomenonderzoek gedaan en gisteren allerlei bloedonderzoeken. Op 22 okt krijg ik de uitslag van de bloedonderzoeken en begin januari de uitslag van het chromosomen onderzoek.
Ik ben best wel nerveus hoor!
Maarrr....Ik geef niet op, Ik verwacht eind okt mijn eerste menstruatie en dan wil ik er toch weer voor gaan ( als de uitslagen goed zijn ) Tuurlijk zal het erg moeilijk zijn en ik denk niet dat ik van de eerste drie maanden kan genieten, maar mijn kinderwens is zzoooo
groot!

Ik wens je veel succes,
veel liefs diane
 
Hallo somsverdrietigebijna moeder,
ik kan me je gevoelens heel goed begrijpen, je wilt zo graag moeder worden..
mijn geschiedenis in het kort is dat ik in 3 jaar tijd 4 keer een miskraam heb gehad. na de 2e keer zijn we in de medische molen terecht gekomen en het bleek dat ik een translocatie van chromosoom 11 en 14 heb. Hiermee kun je wel een gezond kindje krijgen, maar het percentage van een gezonde zwangerschap wordt steeds kleiner. hoe verdrietig ik me ook voelde, en ik ben heeel diep gegaan, de wens om een kindje te krijgen zat nog dieper :) en ik ben blij dat ik heb "doorgezet" om het zo maar te noemen. sinds 9 weken ligt er een prachtige dochter in haar wiegje en als ik haar vasthoud weet ik dat het alle verdriet en pijn is waard geweest. heel veel sterkte en ik hoop dat je ooit je kindje in je armen kunt houden.
 
Hai,
Ook ik kan goed meepraten over miskramen. Ik zit op dit moment midden in de (schrik niet) 5e miskraam. Ik ben 33 jaar en heb uit mijn eerste zwangerschap een gezond kind, een meisje van nu dik 4 jaar. Het lijkt zo logisch om dan te denken bij een volgende zwangerschap; het gaat goed. Ik weet nu maar al te goed dat het allemaal niet vanzelfsprekend is. Toch blijf ik hoop houden. Ik zit nu in de medische molen. Heb verschillende onderzoeken gehad en het lijkt goed. Men zegt dat het bij mij toch steeds om een aanlegfout gaat in het vruchtje. Ik weet nu sinds een week dat het weer fout zit en laat alles op een natuurlijke manier verlopen. Toch voel ik me goed. Ik weet hoe het voelt om zwanger te zijn en wel een kindje te baren. En ik kan alleen maar zeggen. Geef de moed niet op want het is het dubbel en dwars waard.
 
Hoi Anoniem,

Ik ben 29 en heb 2 miskramen gehad. De 1e keer was ik kort na het stoppen van de pil al zwanger en dat ging fout na 10 weken. Daarna heeft het 2 jaar geduurd voor ik weer zwanger was. Dit keer ging het fout na 7 weken. Inmiddels zijn we ook bezig met bloedonderzoek en volgende week krijgen we de uitslag. Inmiddels ben ik 6,5 week in verwachting. Dit keer zaten er maar 4 maanden tussen. Dus wel vlot eigenlijk. Ik durf inderdaad ook niet blij te zijn omdat het weer fout kan gaan en we krijgen natuurlijk volgende week ook de uitslagen te horen, dus misschien staat daar ons ook nog een verrassing te wachten.

Inderdaad denk ik net als jij ook vaak van waarom overkomt ons dit allemaal? Is het niet voor ons weggelegd. Nou ja , het is dus flink afwachten nu.

Groetjes,
ook een anoniempje
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan