ANONYMOUS_USERNAME
New member
Even mijn hoofd leegschrijven.
Verbeeld ik het me nu, of is de tweede keer prikjes nóg vervelender dan de eerste?!
Vandaag mochten we weer met z'n tweetjes naar het CB. Normaal gesproken ben ik altijd wel flink als het om prikjes en andere onplezierige zaken gaat, maar dit keer zag ik er toch een beetje tegenop. Ik had de vorige keer zo te doen met de kleine muppet, dat ik me deze keer bij voorbaat al schuldig voelde. Jammer genoeg waren we dit keer niet bij onze lieve vaste verpleegkundige, maar bij een (vast ook hele lieve) arts die we niet kenden. Zij constateerde dat Lise haar heupjes wellicht niet symetrisch waren, deelde dit mede en jenste vervolgens twee keer een spuit in Lise haar schattige bovenbeentjes. Oké, ze was niet zo lomp, maar zo voelde het wel... Lise ging weer helemaal over haar toeren, maar liet zich gelukkig wel troosten. Een half uurtje later stonden we bij het echocentrum voor eenecho van Lise haar heupjes. De artsen daar waren verbaasd over hoe vrolijk Lise nog was na haar prikjes en hoe goed ze de echo onderging. Mijn kleine pittige meisje liet zich niet kennen. Een goede uitslag later (prachtige heupjes en niks mis mee) kwamen we thuis en daar stortte mijn kleine hummeltje in. Wat een tranen en wat een verdriet! Ik merk dat ik niet zo goed weet wat ik met zo'n ontroostbaar meisje aan moet en dan realiseer ik me gelijk hoe ik bof dat dit zo weinig voorkomt en dat ze zo weinig huilt. Inmiddels ligt ze naast me op de bank. Ik heb haar toch maar een zetpilletje gegeven en hoop dat ze voorlopig even slaapt. Dan maar geen 570cc vandaag.
Wat is het toch een heerlijk meisje. Iedere dag wordt het houden van een stukje groter. Ik word bijna bang voor de kwetsbaarheid en hulpeloosheid van haar. Wat een verantwoordelijkheid voor dit mooie mensenleven. Pffff... Ze is zo prachtig.
Jullie al toe aan vaccinaties ronde twee?
xxx
Verbeeld ik het me nu, of is de tweede keer prikjes nóg vervelender dan de eerste?!
Vandaag mochten we weer met z'n tweetjes naar het CB. Normaal gesproken ben ik altijd wel flink als het om prikjes en andere onplezierige zaken gaat, maar dit keer zag ik er toch een beetje tegenop. Ik had de vorige keer zo te doen met de kleine muppet, dat ik me deze keer bij voorbaat al schuldig voelde. Jammer genoeg waren we dit keer niet bij onze lieve vaste verpleegkundige, maar bij een (vast ook hele lieve) arts die we niet kenden. Zij constateerde dat Lise haar heupjes wellicht niet symetrisch waren, deelde dit mede en jenste vervolgens twee keer een spuit in Lise haar schattige bovenbeentjes. Oké, ze was niet zo lomp, maar zo voelde het wel... Lise ging weer helemaal over haar toeren, maar liet zich gelukkig wel troosten. Een half uurtje later stonden we bij het echocentrum voor eenecho van Lise haar heupjes. De artsen daar waren verbaasd over hoe vrolijk Lise nog was na haar prikjes en hoe goed ze de echo onderging. Mijn kleine pittige meisje liet zich niet kennen. Een goede uitslag later (prachtige heupjes en niks mis mee) kwamen we thuis en daar stortte mijn kleine hummeltje in. Wat een tranen en wat een verdriet! Ik merk dat ik niet zo goed weet wat ik met zo'n ontroostbaar meisje aan moet en dan realiseer ik me gelijk hoe ik bof dat dit zo weinig voorkomt en dat ze zo weinig huilt. Inmiddels ligt ze naast me op de bank. Ik heb haar toch maar een zetpilletje gegeven en hoop dat ze voorlopig even slaapt. Dan maar geen 570cc vandaag.
Wat is het toch een heerlijk meisje. Iedere dag wordt het houden van een stukje groter. Ik word bijna bang voor de kwetsbaarheid en hulpeloosheid van haar. Wat een verantwoordelijkheid voor dit mooie mensenleven. Pffff... Ze is zo prachtig.
Jullie al toe aan vaccinaties ronde twee?
xxx