Hi,
Hoe moet ik dit verhaal beginnen?
We hebben een gezonde zoon van 1 jaar en 4 maanden. Van hem ben ik zwanger geworden na gebruik van Clomid omdat ik het PCO-syndroom heb (een zeer onregelmatige cyclus met dan ook zelden een eisprong).
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik eind nov. 04 zomaar menstrueerde en 37 dagen later (begin januari 05) wéér. We gingen dan ook maar es wat klussen in januari want ach, wij willen toch wel heel graag een tweede kindje.
Toen ik in feb niet ongi werd heb ik getest (dit was zo ´n 5 Ã 6 weken na mijn ongi). De test was negatief. Ik was teleurgesteld omdat ik toch een beetje hoop had dat ik na mijn zwangersch. een eigen cyclus had, maar nee dus.
Tot mijn verbazing echter werd ik op 14 april jl. toch weer ongi. Ik was aardig in mijn nopjes en besloot om deze ronde te gaan temperaturen en te klussen. Als het vals alarm zou zijn zou ik een afspraak maken met de gyn voor begeleiding met Clomid deze zomer.
Dindag de 19 april kreeg ik echter ineens giga hevig bloedverlies. Ik vroeg me af wat er aan de hand was toen de buuf belde om een kopie thee te komen drinken. Toen zij 10 min later kwam had ik weeën en zij vroeg of het geen miskraam kon zijn. Ik zei dat je daar dan wel zwanger voor moet zijn en ik was dat niet bij mijn weten.
Toen de weeën steeds heviger werden en het bloedverlies toenam, ben ik mijn man gaan bellen die gelijk uit zijn werk naar huis kwam. De buuf bleef bij me tot mijn man thuiskwam.
Toen de buuf naar huis ging hebben we een zw.sch.test gedaan en die was positief. Op hetzelfde moment voelde ik plop en hoorden we een plons en daar was de foetus. Het was een zo onwerkelijk moment voor ons, dat het niet te beschrijven is. Daar stonden we met een positieve zw.schapstest en een foetus op een pollepel.....
De volgende dag kreeg ik weer weeën die begonnen om half 2 ´s mid. en duurden tot 21.00 u. Ze waren bijna niet op te vangen en ik ervoer het als pijnlijker en langer dan de bevalling van onze zoon (die ging heel soepeltjes). Die avond zei ik dat er nog wel eens een zou kunnen komen. Hoe onwaarschijnlijk ook..
Donderdag 21 apr. jl. om 13.15 u. werd onze tweede foetus geboren. Deze was veel en veel groter dan de eerste. Ik was alleen en ben heel erg geschrokken. Zelfs nu nog kan ik niet helemaal bevatten wat er met ons gebeurd is.
Wat ik het aller ergste vind, is dat ik van die hele zwangerschap niets gemerkt heb. Wel was ik heel moe, maar ik had dan ook griep gehad en weet dat daaraan. Ik werk 2 dagen, we hebben honden die moeten wandelen, onze zoon houd me goed bezig en het huishouden ook, dus vreemd vond ik het niet dat ik zo moe was. Ik had nog wel meer vage `klachten` als ik heel goed terug denk maar het was bij lange na niet wat ik in mijn lijf voelde toen ik zwanger was van onze zoon. Ik blijf maar malen in mijn hoofd of er dingen zijn die ik fout heb gedaan waardoor dit zo mis is gelopen.
Na veel contact met de huisarts, die dacht dat mijn lichaam alles wel netjes zou opruimen heb ik toch vandaag weer gebeld dat het bloedverlies niet minder wordt.
Onmiddelijk werd er aktie ondernomen en binnen 2 uur zat ik bij Afd. Gyneacologie in het UMC. Daar heb ik de hele middag doorgebracht met als eindresultaat dat ik woensdag 27 april een curretage krijg. Ik ben helemaal de kluts kwijt en vraag me af hoe ik hiermee verder moet. De knal zal nog wel komen denk ik. De enige ´houvast ´ die ik heb ik dat ik er blanco inging. Het is niet voor te stellen hoe verscheurd van verdriet we zouden zijn geweest als we geweten hadden dat ik zwanger was. Met de huisarts hebben we berekend dat ik toch al 14 weken moet zijn geweest. Met 12 weken verwacht je dan bijna dat alles wel goed is. Nee, ik ben ergens heel blij dat ik het niet geweten heb hoe dubbel ook....
Onze twee hele hele kleine kindjes hebben we in een heel mooie grote beklede luciferdoos gelegd en bij ons hondje in de tuin begraven. Er staan allemaal Vergeet-Mij-Nietjes omheen en we hebben er grafkaarsjes bijgezet.
Ik ben heel dankbaar dat ik zelf zonder ziekenhuishulp zwanger ben geworden. Dat schenkt hoop voor de toekomst maar ook veel angst dat het misschien een volgende keer weer fout kan gaan. Niemand die ons dat kan vertellen, behalve de toekomst zelf.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.
Liefs,
AndreA
Hoe moet ik dit verhaal beginnen?
We hebben een gezonde zoon van 1 jaar en 4 maanden. Van hem ben ik zwanger geworden na gebruik van Clomid omdat ik het PCO-syndroom heb (een zeer onregelmatige cyclus met dan ook zelden een eisprong).
Mijn verbazing was dan ook groot toen ik eind nov. 04 zomaar menstrueerde en 37 dagen later (begin januari 05) wéér. We gingen dan ook maar es wat klussen in januari want ach, wij willen toch wel heel graag een tweede kindje.
Toen ik in feb niet ongi werd heb ik getest (dit was zo ´n 5 Ã 6 weken na mijn ongi). De test was negatief. Ik was teleurgesteld omdat ik toch een beetje hoop had dat ik na mijn zwangersch. een eigen cyclus had, maar nee dus.
Tot mijn verbazing echter werd ik op 14 april jl. toch weer ongi. Ik was aardig in mijn nopjes en besloot om deze ronde te gaan temperaturen en te klussen. Als het vals alarm zou zijn zou ik een afspraak maken met de gyn voor begeleiding met Clomid deze zomer.
Dindag de 19 april kreeg ik echter ineens giga hevig bloedverlies. Ik vroeg me af wat er aan de hand was toen de buuf belde om een kopie thee te komen drinken. Toen zij 10 min later kwam had ik weeën en zij vroeg of het geen miskraam kon zijn. Ik zei dat je daar dan wel zwanger voor moet zijn en ik was dat niet bij mijn weten.
Toen de weeën steeds heviger werden en het bloedverlies toenam, ben ik mijn man gaan bellen die gelijk uit zijn werk naar huis kwam. De buuf bleef bij me tot mijn man thuiskwam.
Toen de buuf naar huis ging hebben we een zw.sch.test gedaan en die was positief. Op hetzelfde moment voelde ik plop en hoorden we een plons en daar was de foetus. Het was een zo onwerkelijk moment voor ons, dat het niet te beschrijven is. Daar stonden we met een positieve zw.schapstest en een foetus op een pollepel.....
De volgende dag kreeg ik weer weeën die begonnen om half 2 ´s mid. en duurden tot 21.00 u. Ze waren bijna niet op te vangen en ik ervoer het als pijnlijker en langer dan de bevalling van onze zoon (die ging heel soepeltjes). Die avond zei ik dat er nog wel eens een zou kunnen komen. Hoe onwaarschijnlijk ook..
Donderdag 21 apr. jl. om 13.15 u. werd onze tweede foetus geboren. Deze was veel en veel groter dan de eerste. Ik was alleen en ben heel erg geschrokken. Zelfs nu nog kan ik niet helemaal bevatten wat er met ons gebeurd is.
Wat ik het aller ergste vind, is dat ik van die hele zwangerschap niets gemerkt heb. Wel was ik heel moe, maar ik had dan ook griep gehad en weet dat daaraan. Ik werk 2 dagen, we hebben honden die moeten wandelen, onze zoon houd me goed bezig en het huishouden ook, dus vreemd vond ik het niet dat ik zo moe was. Ik had nog wel meer vage `klachten` als ik heel goed terug denk maar het was bij lange na niet wat ik in mijn lijf voelde toen ik zwanger was van onze zoon. Ik blijf maar malen in mijn hoofd of er dingen zijn die ik fout heb gedaan waardoor dit zo mis is gelopen.
Na veel contact met de huisarts, die dacht dat mijn lichaam alles wel netjes zou opruimen heb ik toch vandaag weer gebeld dat het bloedverlies niet minder wordt.
Onmiddelijk werd er aktie ondernomen en binnen 2 uur zat ik bij Afd. Gyneacologie in het UMC. Daar heb ik de hele middag doorgebracht met als eindresultaat dat ik woensdag 27 april een curretage krijg. Ik ben helemaal de kluts kwijt en vraag me af hoe ik hiermee verder moet. De knal zal nog wel komen denk ik. De enige ´houvast ´ die ik heb ik dat ik er blanco inging. Het is niet voor te stellen hoe verscheurd van verdriet we zouden zijn geweest als we geweten hadden dat ik zwanger was. Met de huisarts hebben we berekend dat ik toch al 14 weken moet zijn geweest. Met 12 weken verwacht je dan bijna dat alles wel goed is. Nee, ik ben ergens heel blij dat ik het niet geweten heb hoe dubbel ook....
Onze twee hele hele kleine kindjes hebben we in een heel mooie grote beklede luciferdoos gelegd en bij ons hondje in de tuin begraven. Er staan allemaal Vergeet-Mij-Nietjes omheen en we hebben er grafkaarsjes bijgezet.
Ik ben heel dankbaar dat ik zelf zonder ziekenhuishulp zwanger ben geworden. Dat schenkt hoop voor de toekomst maar ook veel angst dat het misschien een volgende keer weer fout kan gaan. Niemand die ons dat kan vertellen, behalve de toekomst zelf.
Bedankt voor het lezen van dit lange verhaal.
Liefs,
AndreA