Dag lieve mensen..
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen..
Ik heb twee kinderen een zoon van 7 en een dochter van 5. Ik werk 2 dagen in de week. Super fijn om te combineren met mijn huishouden. Ik heb Nooit een kinderopvang of oma moeten vragen. Ik ben nu 30 geworden en heb echt rammelende eierstokken al een tijdje...
Mijn man wilt niet meer.. of tenminste voorlopig niet zoals hij dat zegt.. en ik wilde het wel heel graag voor een 3e kindje gaan.. liever nu dan laat... maar toen nam ik een beslissing om voorlopig geen kind te nemen.. heb allemaal nadelen bedacht... maar wrm heb ik er dan nog steeds geen vrede over? Wrm blijf ik dan nog malen in mijn hoofd. Wat wil ik nou wel of niet?
Wij blijven roepen dat het goed is zo. Maar toch blijf ik malen en hij ook. Elke keer weer zegt hij 2 kinderen is goed. We hebben dit al besproken wrm praten wij hier dan nog steeds over.. ??
Dan heb je meer tijd en aandacht voor ze. Studie kleding en rijbewijs kost geld etc.. het is meer alsof ik mezelf goed wil praten wrm een 3e kindje toch niet oke is.. terwijl ik het stiekem het toch wil proberen. Het hart zegt ja maar het verstand zegt nee.. Ik ben een zorgzame moeder, zoals elke ouder. Ik heb er wel tijd voor en de liefde is enorm groot. Ik weet wat ik kan verwachten. Is dit het dan? En mijn kinderen willen wel graag een broertje of zusje erbij zodat ze ermee kunnen spelen. En ik weet ook dat ik het ontzettend druk heb met mijn twee kinderen want hun zitten dan in een andere fases.. en er kan nog meer fases komen.. maar dan hebben ze elkaar wel.. ik zelf kom uit een gezin van 6.. zonder inkomen en wij zijn goed terecht gekomen.
Is het misschien zo dat ik toch een 3e kind wil op de juiste timing? Zodat mijn kinderen iets ouder worden zodat ze in ieder zelfstandiger worden alvorens ik weer opnieuw begin. En ik het minder belastend vind? Zodat ik de tijd en aandacht wel eerlijk kan verdelen en zei ook evt mee kunnen helpen en dat zei ook bewuster zijn? Is dit misschien het antwoord?
Het gekke is.. toen ik zwanger wou worden.. wou mijn man niet en heb ik het geaccepteerd. Ik had hem wel over kunnen halen. Ik heb het losgelaten. Maar hij blijft dus zelf iedere x malen en roepen dat 2 genoeg is. wrm herhaalt hij dat dan? Wilt hij net als mij toch ook stiekem een kindje erbij maar is hij er bang voor hoe dat gaat? Praktisch en financiëel? En roepen wij beiden de nadelen terwijl er genoeg voordelen zijn? En ik weet dat ik nooit spijt zou krijgen als ik wel zwanger ben/word.. als het lastig wordt etc. Ik zou eerder spijt hebben als ik mezelf de kans niet heb gegeven. Kon ik maar het antwoord weten.. over 2 jr moet ik mijn spiraaltje vervangen.. 2 kinderen kan ik wel handelen maar een 3e kindje ook wel? Die rolt er makkelijk in. Ik voed ze wel met de juiste normen en waarden. Dan zijn mijn kinderen 9 jr en mijn dochter 7 jr. Ik vind het een mooie leeftijd.. wie zal het zeggen.. lastig
Ik weet niet zo goed hoe ik moet beginnen..
Ik heb twee kinderen een zoon van 7 en een dochter van 5. Ik werk 2 dagen in de week. Super fijn om te combineren met mijn huishouden. Ik heb Nooit een kinderopvang of oma moeten vragen. Ik ben nu 30 geworden en heb echt rammelende eierstokken al een tijdje...
Mijn man wilt niet meer.. of tenminste voorlopig niet zoals hij dat zegt.. en ik wilde het wel heel graag voor een 3e kindje gaan.. liever nu dan laat... maar toen nam ik een beslissing om voorlopig geen kind te nemen.. heb allemaal nadelen bedacht... maar wrm heb ik er dan nog steeds geen vrede over? Wrm blijf ik dan nog malen in mijn hoofd. Wat wil ik nou wel of niet?
Wij blijven roepen dat het goed is zo. Maar toch blijf ik malen en hij ook. Elke keer weer zegt hij 2 kinderen is goed. We hebben dit al besproken wrm praten wij hier dan nog steeds over.. ??
Dan heb je meer tijd en aandacht voor ze. Studie kleding en rijbewijs kost geld etc.. het is meer alsof ik mezelf goed wil praten wrm een 3e kindje toch niet oke is.. terwijl ik het stiekem het toch wil proberen. Het hart zegt ja maar het verstand zegt nee.. Ik ben een zorgzame moeder, zoals elke ouder. Ik heb er wel tijd voor en de liefde is enorm groot. Ik weet wat ik kan verwachten. Is dit het dan? En mijn kinderen willen wel graag een broertje of zusje erbij zodat ze ermee kunnen spelen. En ik weet ook dat ik het ontzettend druk heb met mijn twee kinderen want hun zitten dan in een andere fases.. en er kan nog meer fases komen.. maar dan hebben ze elkaar wel.. ik zelf kom uit een gezin van 6.. zonder inkomen en wij zijn goed terecht gekomen.
Is het misschien zo dat ik toch een 3e kind wil op de juiste timing? Zodat mijn kinderen iets ouder worden zodat ze in ieder zelfstandiger worden alvorens ik weer opnieuw begin. En ik het minder belastend vind? Zodat ik de tijd en aandacht wel eerlijk kan verdelen en zei ook evt mee kunnen helpen en dat zei ook bewuster zijn? Is dit misschien het antwoord?
Het gekke is.. toen ik zwanger wou worden.. wou mijn man niet en heb ik het geaccepteerd. Ik had hem wel over kunnen halen. Ik heb het losgelaten. Maar hij blijft dus zelf iedere x malen en roepen dat 2 genoeg is. wrm herhaalt hij dat dan? Wilt hij net als mij toch ook stiekem een kindje erbij maar is hij er bang voor hoe dat gaat? Praktisch en financiëel? En roepen wij beiden de nadelen terwijl er genoeg voordelen zijn? En ik weet dat ik nooit spijt zou krijgen als ik wel zwanger ben/word.. als het lastig wordt etc. Ik zou eerder spijt hebben als ik mezelf de kans niet heb gegeven. Kon ik maar het antwoord weten.. over 2 jr moet ik mijn spiraaltje vervangen.. 2 kinderen kan ik wel handelen maar een 3e kindje ook wel? Die rolt er makkelijk in. Ik voed ze wel met de juiste normen en waarden. Dan zijn mijn kinderen 9 jr en mijn dochter 7 jr. Ik vind het een mooie leeftijd.. wie zal het zeggen.. lastig