Ik ben zwanger. Altans, dat denk ik. Vorige week 2x een test gedaan en die was beide keren positief. +3 weken gaf t aan (gok zelf n week of 5). Over 2 weken ongeveer kan ik terecht bij de verloskundige voor de vroege echo.
Wat leuk en spannend zou je zeggen. Maar nu komt het volgende. Ik voel me helemaal niet blij en wordt iedere nacht wel n paar keer wakker en pieker me suf.
Ondanks dat mijn vriend en ik samen besloten hadden om te proberen om zwanger te worden had ik niet verwacht dat t al zo snel zou lukken.
We zijn nu 3 maanden verder sinds de start. Misschien naïef maar ik ben er echt vanuit gegaan dat het wel n jaar/anderhalf jaar of langer zou duren. Ik heb het gevoel dat het me nu echt overkomt en teweinig tijd heb gehad om me voor te bereiden op deze enorme verandering.
Ik moet toch juist blij zijn dat het al zo snel is gelukt? Ben nu 32 jaar en zie in mijn omgeving ook hoe moeilijk het kan zijn om zwanger te worden. Maar toch... Voel me ondankbaar.
Aan de ene kant ben ik al namen aan het verzinnen en het kamertje aan het inrichten. Maar aan de andere kant ga ik ook regelmatig naar de wc om te checken of er bloed in mijn onderbroek zit. En hoe zou ik me dan voelen? Opgelucht of verdrietig?
Is dit herkenbaar bij iemand? Ik heb zoveel vragen, zoveel twijfels. De welbekende roze wolk is ver te zoeken.
Wat leuk en spannend zou je zeggen. Maar nu komt het volgende. Ik voel me helemaal niet blij en wordt iedere nacht wel n paar keer wakker en pieker me suf.
Ondanks dat mijn vriend en ik samen besloten hadden om te proberen om zwanger te worden had ik niet verwacht dat t al zo snel zou lukken.
We zijn nu 3 maanden verder sinds de start. Misschien naïef maar ik ben er echt vanuit gegaan dat het wel n jaar/anderhalf jaar of langer zou duren. Ik heb het gevoel dat het me nu echt overkomt en teweinig tijd heb gehad om me voor te bereiden op deze enorme verandering.
Ik moet toch juist blij zijn dat het al zo snel is gelukt? Ben nu 32 jaar en zie in mijn omgeving ook hoe moeilijk het kan zijn om zwanger te worden. Maar toch... Voel me ondankbaar.
Aan de ene kant ben ik al namen aan het verzinnen en het kamertje aan het inrichten. Maar aan de andere kant ga ik ook regelmatig naar de wc om te checken of er bloed in mijn onderbroek zit. En hoe zou ik me dan voelen? Opgelucht of verdrietig?
Is dit herkenbaar bij iemand? Ik heb zoveel vragen, zoveel twijfels. De welbekende roze wolk is ver te zoeken.