Ik heb twijfels bij mijn huwelijk ondanks onze kinderwens en vraag me af of iemand dit ook heeft meegemaakt of dat er mensen zijn met goede inzichten.
Om een lang verhaal niet kort te maken...
Mijn man en ik (beide 31) zijn 8 jaar samen waarvan 4 jaar getrouwd met een fijne en stabiele relatie. Ondertussen hebben we een huis gekocht en zitten we volop in de verbouwing, en sinds 1 jaar proberen we voor ons eerste kindje. Enkele maanden geleden zijn we gestart met een IUI-traject vanwege een slechtere zaadkwaliteit.
Begin dit jaar begon het mij op te vallen dat mijn man zich vaak terugtrok achter de computer en telefoon. Vanwege ervaringen bij een eerdere relatie en ook wel mijn onzekerheid, gingen bij mij wat alarmbellen rinkelen. Ik heb deze bezorgdheid met hem gedeeld maar hij verzekerde dat er niks aan de hand was, behalve drukte met werk.
In een vakantie viel het me weer op, en irriteerde me aan het afstandelijke handelen en gevoel dat dit teweegbracht. Ditmaal checkte ik zijn telefoon in een onbewaakt moment en kwam erachter dat hij online praatte met vrouwen met dezelfde seksuele fantasieën (fetisj) Ook hiermee confronteerde ik hem, en hij zei dat hij zich schaamde en niet met mij eerder deze fetisj durfde te delen.
Nu heb ik geen problemen met fetisjen of het kijken van porno. Wel vond ik het pijnlijk dat hij me niet ermee durfde te vertrouwen en daardoor die zaken stiekem met anderen 'besprak'. En dit al die jaren lang. Ik voelde me voorgelogen. Toch was ik opgelucht dat het niks ergers was, en sprak met hem af dat het oké was zolang hij er niet zo stiekem mee om zou gaan en daardoor afstandelijk zou worden. En ik ging zelf meedoen aan deze fetisj, wat toch een behoorlijke boost gaf aan ons seksleven.
En dan wordt ik verliefd. Op een collega die met zijn vertrek naar een nieuwe baan opeens hele andere gevoelens opwekt. En dit blijkt wederzijds. We praten erover, wandelen samen enkele keren om die emoties te ontleden maar weten dat we hier toch niks mee kunnen. Het blijft bij veel praten en appen maar ondertussen gelooft mijn man dat dit een gewone vriend is. Kortom: ik lieg. Psycholoog Google geeft aan dat hier sprake is van emotionele ontrouw.
Ik worstel met alle emoties, durf ze met niemand te delen vanwege gedeelde vrienden.
Ik hack weer in zijn telefoon. Is het zelfsabottage? Ik zie zijn chat met hypergedetailleerde fantasieën. Hij zegt daarin dat zij degene is aan wie hij altijd denkt. Ik kan daar niet aan tippen. Mijn hart breekt weer een stukje maar durf niet gelijk iets te zeggen. Want wie is er erger bezig, hij of ik?
Een aantal weken passeren en ik maak de keuze: volop voor mijn man gaan er werken aan de relatie, geen afleiding of ontsnappen aan een verliefdheid. Waarom zou je namelijk je veilige haven verlaten en gaan varen op een vluchtig gevoel?
Ik leg alles op tafel bij mijn man. Mijn gevoelens over onze relatie maar dat ik graag aan onze relatie werk, onze dromen. Dat zijn online handelen me erg onzeker maken. Hij geeft aan het verschrikkelijk te vinden dat ik me zo voel en hij me niet kwijt wil. Hij verwijdert zijn accounts en doet zijn best om zo open mogelijk te zijn.
Toch blijven de twijfels. Er voelt iets gebroken en telkens als ik hem op zijn telefoon zie, wantrouw ik hem. De collega app ik weer regelmatig. Wetende dat dit de twijfels alleen versterkt.
Kan ik mijn man ooit weer blind vertrouwen? Is mijn verliefdheid gekomen door mijn wantrouwen, of juist een bijkomend teken dat deze relatie niet goed meer is? Wil ik dit huwelijk in stand houden?
Is dit het goede moment om zwanger te worden?
Om een lang verhaal niet kort te maken...
Mijn man en ik (beide 31) zijn 8 jaar samen waarvan 4 jaar getrouwd met een fijne en stabiele relatie. Ondertussen hebben we een huis gekocht en zitten we volop in de verbouwing, en sinds 1 jaar proberen we voor ons eerste kindje. Enkele maanden geleden zijn we gestart met een IUI-traject vanwege een slechtere zaadkwaliteit.
Begin dit jaar begon het mij op te vallen dat mijn man zich vaak terugtrok achter de computer en telefoon. Vanwege ervaringen bij een eerdere relatie en ook wel mijn onzekerheid, gingen bij mij wat alarmbellen rinkelen. Ik heb deze bezorgdheid met hem gedeeld maar hij verzekerde dat er niks aan de hand was, behalve drukte met werk.
In een vakantie viel het me weer op, en irriteerde me aan het afstandelijke handelen en gevoel dat dit teweegbracht. Ditmaal checkte ik zijn telefoon in een onbewaakt moment en kwam erachter dat hij online praatte met vrouwen met dezelfde seksuele fantasieën (fetisj) Ook hiermee confronteerde ik hem, en hij zei dat hij zich schaamde en niet met mij eerder deze fetisj durfde te delen.
Nu heb ik geen problemen met fetisjen of het kijken van porno. Wel vond ik het pijnlijk dat hij me niet ermee durfde te vertrouwen en daardoor die zaken stiekem met anderen 'besprak'. En dit al die jaren lang. Ik voelde me voorgelogen. Toch was ik opgelucht dat het niks ergers was, en sprak met hem af dat het oké was zolang hij er niet zo stiekem mee om zou gaan en daardoor afstandelijk zou worden. En ik ging zelf meedoen aan deze fetisj, wat toch een behoorlijke boost gaf aan ons seksleven.
En dan wordt ik verliefd. Op een collega die met zijn vertrek naar een nieuwe baan opeens hele andere gevoelens opwekt. En dit blijkt wederzijds. We praten erover, wandelen samen enkele keren om die emoties te ontleden maar weten dat we hier toch niks mee kunnen. Het blijft bij veel praten en appen maar ondertussen gelooft mijn man dat dit een gewone vriend is. Kortom: ik lieg. Psycholoog Google geeft aan dat hier sprake is van emotionele ontrouw.
Ik worstel met alle emoties, durf ze met niemand te delen vanwege gedeelde vrienden.
Ik hack weer in zijn telefoon. Is het zelfsabottage? Ik zie zijn chat met hypergedetailleerde fantasieën. Hij zegt daarin dat zij degene is aan wie hij altijd denkt. Ik kan daar niet aan tippen. Mijn hart breekt weer een stukje maar durf niet gelijk iets te zeggen. Want wie is er erger bezig, hij of ik?
Een aantal weken passeren en ik maak de keuze: volop voor mijn man gaan er werken aan de relatie, geen afleiding of ontsnappen aan een verliefdheid. Waarom zou je namelijk je veilige haven verlaten en gaan varen op een vluchtig gevoel?
Ik leg alles op tafel bij mijn man. Mijn gevoelens over onze relatie maar dat ik graag aan onze relatie werk, onze dromen. Dat zijn online handelen me erg onzeker maken. Hij geeft aan het verschrikkelijk te vinden dat ik me zo voel en hij me niet kwijt wil. Hij verwijdert zijn accounts en doet zijn best om zo open mogelijk te zijn.
Toch blijven de twijfels. Er voelt iets gebroken en telkens als ik hem op zijn telefoon zie, wantrouw ik hem. De collega app ik weer regelmatig. Wetende dat dit de twijfels alleen versterkt.
Kan ik mijn man ooit weer blind vertrouwen? Is mijn verliefdheid gekomen door mijn wantrouwen, of juist een bijkomend teken dat deze relatie niet goed meer is? Wil ik dit huwelijk in stand houden?
Is dit het goede moment om zwanger te worden?
