Goedemorgen dames,
Ik heb behoorlijke twijfels over mijn relatie na vreemdgaan van mijn partner en weet even niet meer waar ik het moet zoeken, vandaar dat ik hier mijn verhaal typ. Lief dat jullie het willen lezen.
Ik ben momenteel zo'n 2.5 jaar samen met mijn vriend, we woonden eerst samen bij mijn moeder en hebben sinds Juli ons eigen huisje. Helaas kwam ik er vorige week achter dat mijn vriend 2 weken geleden op de donderdag is vreemdgegaan, hij heeft onbeschermde seks in een park vlakbij ons huis gehad met een meisje dat hij die avond heeft leren kennen, en haar vervolgens dronken achtergelaten in het park. Te ranzig en te respectloos voor woorden. Ik kwam hier op de zondag achter en we hebben er een aantal dagen over gesproken. Meneer had veel spijt, houdt van me en wil mij en ons prinsesje niet kwijt. Hij geeft het niet toe maar ontkent het ook niet, hij zegt wel dat hij in het park was maar de seks wilt hij niet benoemen, dan zegt hij; het is niet zoals het lijkt. Het is gewoon te vies en erg voor woorden. Kan er uren over typen maar het verandert niks, het is gewoon ranzig en respectloos tegenover mij, dat meisje én zijn eigen kind.
Nu zit ik al 2 weken behoorlijk te twijfelen, ik ben nogal een besluiteloos persoon. Het is niet de eerste keer naar mijn idee dat hij is vreemdgegaan en dat hij het niet toe durft te geven en de woorden zelf in zijn mond te nemen laten mij twijfelen aan 101 andere verhalen die hij ooit heeft verteld. Dan speelt het ook nog eens mee voor mij dat mocht ik hier weg willen, ik geen idee heb waar ik naartoe moet. Ik vind het vervelend om andere mensen te belasten maar heb ook niet het inkomen om particulier te kunnen huren, ik moet echt via de woningbouw iets vinden en dat lukt niet 1-2-3.
Ik probeer vooruit te denken en vind dat ik het slechte voorbeeld geef voor mijn dochter als ik hier blijf + voor hetzelfde geldt gebeurt het volgend jaar weer en dan krijgt zij daar ook dingen van mee. Ik wil dat ze opgroeit in een rustige, stabiele en liefdevolle omgeving. Zij heeft het niet verdiend om dan in stress te zitten, dus praktisch gezien is het 'makkelijker' als ik nu weg ga.
Daarin tegen is mijn vriend tegen mij wel heel lief, ik kan mij ook niet voorstellen hoe hij zo respectloos kan zijn en zo egoistisch om mij te vergeten tijdens een avondje uit. Zo'n persoon is hij hier niet thuis. We hebben vrijwel nooit ruzie en wat ik met hem heb, heb ik nooit met iemand gehad. + ik ben behoorlijk bang om alleen te zijn, dat werkt ook niet helemaal mee.
Oftewel ik heb het er zo moeilijk mee en zou ook niet weten waar ik moet beginnen als ik in mijn eentje verder ga.
Heeft iemand van jullie ook in zo'n situatie gezeten? Wat is verstandig en hoe pak je zoiets aan?
Alvast bedankt voor het lezen en eventueel je reactie, ik waardeer het enorm!
Ik heb behoorlijke twijfels over mijn relatie na vreemdgaan van mijn partner en weet even niet meer waar ik het moet zoeken, vandaar dat ik hier mijn verhaal typ. Lief dat jullie het willen lezen.
Ik ben momenteel zo'n 2.5 jaar samen met mijn vriend, we woonden eerst samen bij mijn moeder en hebben sinds Juli ons eigen huisje. Helaas kwam ik er vorige week achter dat mijn vriend 2 weken geleden op de donderdag is vreemdgegaan, hij heeft onbeschermde seks in een park vlakbij ons huis gehad met een meisje dat hij die avond heeft leren kennen, en haar vervolgens dronken achtergelaten in het park. Te ranzig en te respectloos voor woorden. Ik kwam hier op de zondag achter en we hebben er een aantal dagen over gesproken. Meneer had veel spijt, houdt van me en wil mij en ons prinsesje niet kwijt. Hij geeft het niet toe maar ontkent het ook niet, hij zegt wel dat hij in het park was maar de seks wilt hij niet benoemen, dan zegt hij; het is niet zoals het lijkt. Het is gewoon te vies en erg voor woorden. Kan er uren over typen maar het verandert niks, het is gewoon ranzig en respectloos tegenover mij, dat meisje én zijn eigen kind.
Nu zit ik al 2 weken behoorlijk te twijfelen, ik ben nogal een besluiteloos persoon. Het is niet de eerste keer naar mijn idee dat hij is vreemdgegaan en dat hij het niet toe durft te geven en de woorden zelf in zijn mond te nemen laten mij twijfelen aan 101 andere verhalen die hij ooit heeft verteld. Dan speelt het ook nog eens mee voor mij dat mocht ik hier weg willen, ik geen idee heb waar ik naartoe moet. Ik vind het vervelend om andere mensen te belasten maar heb ook niet het inkomen om particulier te kunnen huren, ik moet echt via de woningbouw iets vinden en dat lukt niet 1-2-3.
Ik probeer vooruit te denken en vind dat ik het slechte voorbeeld geef voor mijn dochter als ik hier blijf + voor hetzelfde geldt gebeurt het volgend jaar weer en dan krijgt zij daar ook dingen van mee. Ik wil dat ze opgroeit in een rustige, stabiele en liefdevolle omgeving. Zij heeft het niet verdiend om dan in stress te zitten, dus praktisch gezien is het 'makkelijker' als ik nu weg ga.
Daarin tegen is mijn vriend tegen mij wel heel lief, ik kan mij ook niet voorstellen hoe hij zo respectloos kan zijn en zo egoistisch om mij te vergeten tijdens een avondje uit. Zo'n persoon is hij hier niet thuis. We hebben vrijwel nooit ruzie en wat ik met hem heb, heb ik nooit met iemand gehad. + ik ben behoorlijk bang om alleen te zijn, dat werkt ook niet helemaal mee.
Oftewel ik heb het er zo moeilijk mee en zou ook niet weten waar ik moet beginnen als ik in mijn eentje verder ga.
Heeft iemand van jullie ook in zo'n situatie gezeten? Wat is verstandig en hoe pak je zoiets aan?
Alvast bedankt voor het lezen en eventueel je reactie, ik waardeer het enorm!
