Twijfels

[lamangue]

<p>Hoi lieve mensen,</p><p>Ik hoop niet dat ik hiermee mensen voor de borst stuit. Ik ben deze week erachter gekomen dat ik zwanger ben (1,5 week overtijd nu) maar ik heb twijfels. Het zit namelijk allemaal zo... </p><p>In september heb ik mijn relatie van 5 jaar verbroken. Het liep niet meer, ondanks dat we een jaar al hiermee bezig waren en gesprekken hadden gevoerd. Daar komt bij dat ik in juni een ander heb ontmoet, verliefd ben geworden, ermee heb gezoend. Dit heb ik opgebiecht tegen mijn toenmalige partner. Nou, in september dus de knoop doorgehakt dat ik niet meer verder wilde in de relatie. Ik heb weer contact gezocht met "de ander" en sindsdien hebben we een vrij intense relatie, het voelt goed, klikt goed. Alleen, hij is 5 jaar jonger (ik 29, hij 24), studeert nog, geen vast inkomen, woont nog bij zijn ouders... Ik heb wel een vaste baan en een appartementje. En nu ben ik dus zwanger. Hij reageerde ontzettend lief en zegt dat we hier samen wel doorheen komen en 'ons besluit' hoe dan ook te steunen. Hij heeft wel gezegd het graag te willen houden en heeft zelfs al een plan gemaakt hoe we dat dan kunnen doen.</p><p>Mijn beren op de weg: ik werk nog maar 2 maanden op mijn huidige werk (wel vast contract gelukkig), houd maandelijks voor mezelf al slechts een paar honderd euro over, prille relatie, hij nog aan het studeren... Daarnaast maak ik me zorgen om wat de buitenwereld zal zeggen (leeftijdsverschil, korte relatie, noem maar op...). Ik weet ook wel dat ik me eigenlijk niets moet aantrekken van de reacties van anderen, maar zo voel ik het wel.</p><p>Mijn moeder en zus reageren ook ontzettend lief, maar laten het besluit vooral aan mij. En dat vind ik nou zo moeilijk. Ik heb altijd graag kinderen gewild, maar toen ik de positieve test in handen had voelde ik geen blijdschap. Ik dacht alleen, "nee wat kut...". Hoewel ik misschien ook mijn emoties wegrationaliseer. En daarnaast, we hadden geen plannen voor een baby dus ik heb de afgelopen periode toch gewoon alcohol gehad.<br />Ik ben ergens ook wel bang dat mijn gebrek aan blijheid een soort instinct is van "het zit allemaal niet goed, dus verheug je maar niet erop en ga je maar niet hechten".</p><p>Pfff nou heel verhaal... Wat wil ik nou eigenlijk van jullie horen? Tja, denk vooral mijn verhaal lekker anoniem kwijt kunnen en wat reacties te horen van mensen die ons niet kennen. </p>

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik snap je gevoel hoor, die roze wolk bij een positieve test is niet vanzelfsprekend. Want je merkt nog niks/weinig van je zwangerschap, je voelt zeker nog geen kindje, dus dat het surrealistisch voelt is niet gek. Ik zag ook veel beren op de weg, gaandeweg namen de positieve gevoelens het echt over.
Mijn vriend en ik waren ook pas een half jaar samen toen ik zwanger raakte, wij hadden ook zoiets van "het komt goed". Onze kleine jongen is nu alweer 17 maanden en we zijn nog steeds bij elkaar. En wat betreft het leeftijdsverschil, mensen lekker laten lullen. Als jij 24 zou zijn en hij 29, zou je niemand horen. Mensen hebben altijd wel een mening, dus lekker laten gaan ?
Wat betreft de alcohol, in het begin is de placenta (als ik het goed heb) nog niet volgroeid. Je kindje krijgt er niks van binnen, maar vanaf nu dus gewoon niet meer drinken, dan is er niks aan de hand 

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Laat ik hiermee beginnen: het feit dat je niet direct een "joepie" gevoel had bij je zwangerschapstest hoeft niét te zeggen dat je het eigenlijk niet wilt. Het hoeft ook niet je intuïtie te zijn die dat zegt. Het kán, maar het hoeft niet. Ik heb mezelf al 20x voor de positieve test in m'n hoofd gehaald dat ik zwanger was en dat m'n intuïtie dat zei. Van al die keren was alleen de laatste waar. Je gevoel kan dus tegen je liegen.

Voor het geval je gevoel niet duidelijk is (en meis, de hormonen zijn echt heftig van invloed), bekijk het rationeel: zou je de baby wel hebben gehouden als jij 24 was en jij 29? Zou je het houden als hij niet studeerde? Zou je het houden als je van iedereen in je omgeving een ondertekende verklaring kreeg dat ze geen negatief oordeel hebben over je situatie?

Weet je, het is zonde om de mening van anderen te laten meewegen. Ik weet dat dat heel lastig is, ik maak mezelf er vaak genoeg schuldig aan. Maar als er iets is waar mensen op hun sterfbed spijt van hebben, dan is het dat ze teveel naar anderen geluisterd hebben.

Elke keuze die je maakt is prima. Maar laat het niet alleen afhangen van de mening van anderen, die niet eens partij zijn hierin. De vader, jouw moeder en is steunen je. Wat maakt de rest nog uit?
Niemand kan je zeggen of je het moet houden of niet. Stel dat iemand het hier zou zeggen, zou je het dan aannemen? Laat ik dan zeggen: wat je ook kiest, het is de goede keuze

 

[Dootje]

Ik was 21 en mijn vriend net 1 maand 20 toen we erachter kwamen dat ik zwanger was. We waren toen wel al 4 jaar bij elkaar. Hij studeerde nog en woonde nog thuis. Ik had een beginnend eigen bedrijfje en woonde ook nog thuis. 
Wat mensen ervan zouden denken boeide me niet zo. We wisten van elkaar dat we graag samen kinderen (ik wilde altijd al jong moeder worden). 
Over geld heb ik me zorgen gemaakt maar weet je waar ik achter kwam. Tuurlijk is het fijn als je een fijne kinderwagen kan kopen en wat leuke babykleding (als jullie vanaf nu elke maand 100 euro aan de kant zetten heb je over 8 maanden genoeg voor een mooie wagen) maar een kind heeft alleen maar liefde, geduld en aandacht nodig. Geld gaat pas een rol spelen vanaf dat ze ongeveer 6 zijn. 
Je moet er niet over inzitten wat mensen van het leeftijdsverschil zullen vinden. Als mensen namelijk willen zeuren dat doen ze het toch wel. Wat wij wel niet over ons heem hebben gekregen is ook niet mals. Maar als je van elkaar houdt is dat het allerbelangrijkste. 
En dan nog even over het alchohol gebruik. Ik had er ook niet opgerekend en heb de avond voordat we erachter kwamen fling gedronken.. maakt dus niets uit. Je lichaam is namelijk zo knap dat het ervoor zorgt dat er nog niets schadelijk is voor je kindje tot het moment dat je het al langet weet dus denk aan ongeveer 6 a 7 weken. Vanaf 11 weken gaat de placenta ook echt pas zn werk doen waardoor alles samenkomt. 
En dan nu: volg je hart niet je gevoel( gevoel in de zin van; wat zullen anderen hier van vinden) dit gaat echt alleen om jullie 3. Abortus doe je niet omdat je bang bent voor de mening van een ander. 
Ik wens jullie ongelooflijk veel geluk toe! Blijf met elkaar praten en plan een 1e echo in. Dan word alles wat echter en kun je misschien ook echt gaan voelen. 
Bij ons is alles goed gekomen! Wij hebben nu een prachtige, gezonde dochter van 16 maanden en ik ben nu 16 weken zwanger van ons 2e kindje! 
Succes❤

 

[Gebruiker10279954]

Het is al gezegd, maar toch nog een keer: het niet direct in de lucht springen van blijdschap bij een positieve test is helemaal niet zo raar hoor. Hoewel het bij ons wel gepland was (wel heel snel raak) had ik ook nog steeds die ochtend in de badkamer iets van O M G hoe gaan we dit doen. 

Heel fijn dat je vriend zo lief (en volwassen) reageert! 
Een jaar geleden bleek ik ook onverwachts zwanger, heel kort na de geboorte van m'n zoontje. Wat ik toen gedaan heb om duidelijk te krijgen wat m'n twijfels precies waren en of deze niet té praktisch waren, of ook eigenlijk echt 'ik wil het niet' behelsden is alles opschrijven. De 'voors' en 'tegens' zegmaar. Als je dan bij de tegens alleen praktische dingen hebt als baan of dat je vriend jonger is, en bij de voors erop uit komt dat je eigenlijk graag het kindje zou willen houden, kun je makkelijker een voor jou juiste keuze maken. In ieder geval, dit werkte voor mij zo..
Daarnaast wil ik nog zeggen dat je echt nul aan moet trekken van wat mensen misschien wel of niet ergens van vinden. Mijn vriend en ik hebben een behoorlijk leeftijdsverschil van 16 jaar, daar vond ook iedereen altijd wat van. Vervolgens waren we jaren samen en is het een jaar uit geweest, waarna we weer bij elkaar kwamen en ik vrij snel daarna zwanger was. Ook daar vonden mensen iets van. Mensen vinden altijd overal wat van. Als je lang samen bent zonder kids nog, kort samen bent en zwanger raakt, een groot leeftijdsverschil of een relatie waarbij de vrouw ouder is dan de man. Het heeft totaal geen zin je druk te maken over de soms toch wel bekrompen meningen van anderen!