We zijn inmiddels bijna 2 jaar bezig voor een tweede kindje. Helaas zijn er verschillende omstandigheden waardoor het allemaal niet zo lukt. Mijn hormoonwaarden zijn laag, luteale fase kort en mijn mans zaadjes zijn matig. In de tussentijd heeft mijn man plat gelegen met een hernia en veel medicijnen. Vervolgens 1 IUI met hormonen geprobeerd, die is mislukt. Daarna in een burnout terecht gekomen en nu aan het opkrabbbelen, maar nog lang niet in mijn kracht. Intussen kreeg mijn man ook koorts, waardoor de zaadjes 3 maanden lang beschadigd zijn.
Nu zit ik in tweestrijd: ga ik verder met behandelingen of wacht ik nog. Behandelingen houdt in of IUI's (met hormonen) of een kijkoperatie (onder narcose). Ik heb met diverse professionals erover gesproken, en de meesten raden het op dit moment af. Ten eerste omdat de kans van slagen nihil is als je lichaam zo uitgeput en vol stresshormonen zit en beide opties ook voor mijn lichaam en geest weer voor stress zorgen. Ten tweede omdat een zwangerschap ook wel weer zwaar is, wat lastig is met weinig energie en ten derde omdat de kans op een postnatale depressie vele malen groter is als je niet goed hersteld bent van burnout.
Maar ik wacht al twee jaar en we worden steeds ouder (volgend jaar wordt ik 35) en daarnaast wil ik ook nog als eiceldonor voor iemand optreden, als mijn gezin compleet is en de natuur dat toestaat. Oh wat lastig. Mijn man staat er op dit moment niet achter, die wil eerst dat ik beter word.
Van de week raadden mijn psycholoog én een alternatieve arts waar ik loop, aan om tot na de zomer te wachten. Maar ja, dan gaan we op vakantie, dus... In de zomer heeft het ziekenhuis ook een maand zomerstop. Dus voor mijn gevoel is het of nu, of pas weer oktober.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Wenser
Nu zit ik in tweestrijd: ga ik verder met behandelingen of wacht ik nog. Behandelingen houdt in of IUI's (met hormonen) of een kijkoperatie (onder narcose). Ik heb met diverse professionals erover gesproken, en de meesten raden het op dit moment af. Ten eerste omdat de kans van slagen nihil is als je lichaam zo uitgeput en vol stresshormonen zit en beide opties ook voor mijn lichaam en geest weer voor stress zorgen. Ten tweede omdat een zwangerschap ook wel weer zwaar is, wat lastig is met weinig energie en ten derde omdat de kans op een postnatale depressie vele malen groter is als je niet goed hersteld bent van burnout.
Maar ik wacht al twee jaar en we worden steeds ouder (volgend jaar wordt ik 35) en daarnaast wil ik ook nog als eiceldonor voor iemand optreden, als mijn gezin compleet is en de natuur dat toestaat. Oh wat lastig. Mijn man staat er op dit moment niet achter, die wil eerst dat ik beter word.
Van de week raadden mijn psycholoog én een alternatieve arts waar ik loop, aan om tot na de zomer te wachten. Maar ja, dan gaan we op vakantie, dus... In de zomer heeft het ziekenhuis ook een maand zomerstop. Dus voor mijn gevoel is het of nu, of pas weer oktober.
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Wenser