A
Anoniem
Guest
Hallo, ik wil hier graag even mijn verhaal kwijt, en ben wel benieuwd naar de reacties;Mijn vriendin en ik zijn nu al 17 jaar samen. Sinds drie jaar hebben we een peuter en een baby. We zijn niet getrouwd, Eigenlijk hebben we nooit echt een "liefdes relatie" geweest. Het was in het begin natuurlijk wel spannend, maar uiteindelijk meer een practische oplossing voor ons beider eenzaamheid. Er waren best wel wat goede gezamelijke punten; Onze interesses waren voor groot gedeelte hetzelfde. we hielden van het uitzoeken van dingen, en het leven zo leuk mogelijk proberen in te richten. op financieel gebied, sparen en de juiste uitgaves waren we ook best goed. Maar op gebied van liefde en passie waren we allebei niet erg gelukkig.- hieronder komen een aantal negatieve punten van haar; ik heb hier geprobeerd zo objectief mogelijk over te zijn. Ik schrijf dit dan ook expres niet direct na een ruzie. (de laatste was gelukkig twee dagen geleden) Ik schrijf het enkel zodat men me beter begrijpt. - Mijn vriendin is van nature nooit echt een heel aardig persoon geweest. Dit was ook al wel bekend bij sommige vrienden/kennissen. Toch probeerde iedereen het haar zo goed mogelijk naar haar zin te maken. Ik kreeg soms wel eens het gevoel dat ze dit voor mij deden. Om eerlijk te zijn is Egocentrisch denk ik wel een juiste beschrijving; Het enigste wat voor haar (echt) van belang is, is haarzelf en haar kinderen. Je bent al snel haar vriend of haar vijand. Ik ben meestal degene die achteraf bij iemand excuseerd om haar gedrag, geld stiekem in de collecte doet, ze wil niets met mijn single vrienden te maken hebben etc..Er zijn drie kernpunten van haar die tijdens onze relatie, en in onze discussie steeds terug komen; 1. Het schuld-effect,("dat komt omdat jij. ....") 2.Eergevoel effect (niemand mag iets weten) en 3.Relativeren effect; (blijven schreeuwen, zelfs als het kind erbij zit, waar een gemiddeld mens in een discussie stopt om de koelte te bewaren, is zij dus een soort stroomlocomotief die out of control is geslagen) Vaak heeft ze ook "driftbuien"; op dat soort momenten moet je eigenlijk niet in de buurt zijn. laat ze dan per ongeluk wat op de grond vallen, dan komt dat omdat ik "niet goed opgeruimt heb".Ik voel me dan benauwd en in een hoek gedrukt. Maar ook als een kat in het nauw. Zelfs als je dan even weg wilt lopen om een ommetje te doen, wordt dat niet toegestaan. Als ik volhardt, wordt het bij de deur op een schreeuwen gezet dat ik "wegloop van mijn plichten" Ik pik het dan vaak weer niet, dat iemand mij aan het "bully-en" is. We lagen om de zoveel tijd altijd wel in de "clinch", soms zelfs ook wel fysiek, al moet ik zeggen dat ik hierbij nooit geinitieerd heb. Ik was meestal degene die de klappen opving. Ik heb wel eens het een en ander over het "borderline" syndroom gelezen en dacht er wel eens aan of ze hieraan zou leiden. Maar om een diagnose te stellen zou ze nooit meewerken. Wellicht is het ook een beetje vergezocht.Ik wil duidelijk zijn dat ze wel heel goed is voor onze kinderen. Natuurlijk kan ze soms ook onredelijk boos zijn op hen, maar niet zoals bij ons tween. Luiheid kan ik haar ook zeker niet toeschrijven; ze heeft een goede carriere voor haarzelf opgebouwd, en is heel perfectionistisch. (De vraag is natuurlijk of dat laatste altijd zo positief is.)Dat laatste punt is bij mij juist weer mijn zwakke punt; Ik ben vrij laks, dat zeg ik eerlijk. Ik doe liever minder dan meer. Toch ben ik sinds dat we kinderen hebben 180 graden veranderd, ik doe dan ook (bijna) evenveel in het huishouden als haar. Helaas doe ik niet alles vanzelf en moet ze me af en toe aan dingen herinneren. Dit schijnt haar dan ook ontzettend te storen aan mij. (begrijpelijk) Nu kan ik me voorstellen, dat met de juiste man, zo een die alles kan, en alles goed doet, maar totaal zelf niet de touwtjes in handen wil hebben, ze een goede relatie zou kunnen hebben; Ik daarentegen kan er gewoon niet tegen als ik het gevoel heb dat iemand me onredelijk "bejegend". Het woord dat ik dus ook vaak in mijn hoofd heb is "mis-match", maarja zo is het nu eenmaal. Een gekke gedachte, maar ik heb wel eens gedacht dat ik het hele huis vol met camera's zou willen hebben, (a la Truman show) zodat de rest van de wereld commentaar zou kunnen geven. Dan weet ik tenminste of ik het bij het rechte eind heb, of dat ikzelf gewoon onredelijk reageer. Dat zou voor mij een enorme Ik heb meerdere malen aangegeven in onze relatie dat ik er een punt achter wilde zetten, maar die opmerking is een uitgerafeld doekje geworden, teveel gezegd en het zegt niets meer.Om de kinderen (0.5 en 3 jaar) te sparen zat ik al 2 jaar te twijfelen om uit elkaar te gaan. Ik zat daarmee eigenlijk tussen twee vuren in. Toen zij nog een kind wilde, wist ik al dat ik het niet meer zag zitten. Toch leek het me zo koud om uit elkaar te gaan en ons eerste kind op te zadelen met een gebroken gezin. Ik hield ook zo erg van onze dochter. Toen mijn vriendin een nieuw kindje wilde heb ik dat 6-8 maanden echt af geprobeerd te houden. Maar er komt dan een punt dat je geen excuses meer kunt maken, en 1 van de 2 keuzes moet maken. Helaas was dat de meest "zwakke" keuze. Ik dacht dat het misschien nog wel goed zou komen.Uiteraard houdt ik heel veel van ons tweede kind, maar ik weet dat het wellicht ook een tweede "slachtoffer" zou kunnen wezen van onze situatie.Ik ben op dit moment in tweestrijd;OF ik blijf bij haar voor de kinderen, en probeer mijn karakter te "buigen" zodat onze kinderen niet heel veel ruzies meer mee hoeven mee te maken.OF ik beslis om zelf nu nog, met twee kinderen, uit elkaar te gaan. Hopelijk nemen ze het me niet kwalijk, en zal mijn (dan ex) vriendin me niet met de grond gelijk maken. Godzijdank heb ik het erdoor gedrukt om laatst gezamelijk ouderschap aan te vragen.Groet een anoniemeling
