Hi allemaal,
Ik moet mijn verhaal kwijt en hoop hier misschien iets herkenning of tips te vinden.
Mijn vriend en ik zijn 15 jaar bij elkaar en hebben 2 kinderen van 5 & 2 jaar.
Sinds 8 weken staat mijn leven op zijn kop. Mijn vriend werkt bij de politie en heeft een heftig incident meegemaakt waarbij hij moest vechten voor zijn leven. Na dit incident ging het niet goed met hem hij vond een gesprek partner in de vrouwelijke collega waarmee hij het incident heeft meegemaakt. Maar daarbij zette hij mij buitenspel. Het werd steeds ongezelliger thuis en de knuffels gingen eraf, de kussen en de ik hou van jou. Toen ik erna ben gaan vragen was het eerst dat hij beter kon praten met die collega, daarna werd het ik heb geen gevoel meer en dit is al een hele tijd zo. Sindsdien probeer ik er alles aan te doen om hem meer te bereiken en elkaar weer te vinden. Veel praten en leuke dingen plannen.
Maar ik merkte dat ondanks dat hij had aangegeven dit ook te willen proberen dit niet zo voelde. Zijn acties lagen niet gelijk met zijn woorden.
Ik voelde me onzeker en alleen en hij zat maar op zijn telefoon de hele dag. Terwijl hij nooit een app iemand is geweest. Hij appte meer niet dan wel en nu zat hij er de hele dag op. Toen ik er achter kwam dat hij loog met wie de appte heb ik zijn telefoon op een ochtend gepakt en ging de beerput open. Hij was heel intensief en op een te verre manier aan het appen met haar. Ik kan niet wachten om je te zien, je bent de liefst, ben zo gek op jou etc. Ook mijn relatie werd besproken + ik als persoon. Kleine kanttekening dit meisje is 21 jaar en net 2 maanden werkzaam bij de politie.
Ik brak. Zie je nou wel mijn gevoel zat goed ondanks zijn vele ontkenningen. Zijn bubbel klapte en hij ging naar zijn ouders. Vele gesprekken later kwam toch de spijt en het idee van door willen. Maar ik voelde het nog niet. Hij bleef maar twijfelen en als ik dit ook aangaf dook hij het uit elkaar scenario in en als ik aangaf dat hij nooit wat heeft gezegd en er geen kans is geweest dook hij de laten we het proberen kant op. Heel verwarrend.
Uit eindelijk heb ik de knoop doorgehakt met pijn in mijn buik omdat ik het niet meer trok. Maar het voelt zo rot. We hebben nu besloten dat hij maar ergens anders heen moet. Hij noemt het een soort tussen fase om ook te kijken hoe het met de kinderen gaat. Maar toen ik de knoop doorhakte moest hij ook opeens huilen terwijl daarvoor hij er geen traan om liet.
Ik vind het zo moeilijk en voel me alleen en onzeker en niet aantrekkelijk etc. 33 jaar en alleenstaande moeder pff. Zo heftig.
Ik weet ook niet wat de bedoeling is van deze periode. Hoe zit het met andere mensen? En hoe laat je iemand los. Daarbij heb ik nog steeds die collega van 21 jaar in mijn hoofd ondanks dat dit afgekapt is zien ze elkaar nog steeds op werk. En de politie is tenslotte. één grote orgie. Straks is die weg en vlucht die meteen naar haar terwijl hij tegen mij gezegd alleen te willen zijn en te willen bedenken wie hij is als persoon en wat hij wilt in het leven.
Het is een heel lang verhaal voor eigenlijk een hele korte periode. Herkent iemand zich in mijn verhaal en mensen nog tips. Ik probeer echt mijn hoofd boven water te houden en voel me de ene dag heel sterk en de andere dag een gebroken mens.
Liefs
Ik moet mijn verhaal kwijt en hoop hier misschien iets herkenning of tips te vinden.
Mijn vriend en ik zijn 15 jaar bij elkaar en hebben 2 kinderen van 5 & 2 jaar.
Sinds 8 weken staat mijn leven op zijn kop. Mijn vriend werkt bij de politie en heeft een heftig incident meegemaakt waarbij hij moest vechten voor zijn leven. Na dit incident ging het niet goed met hem hij vond een gesprek partner in de vrouwelijke collega waarmee hij het incident heeft meegemaakt. Maar daarbij zette hij mij buitenspel. Het werd steeds ongezelliger thuis en de knuffels gingen eraf, de kussen en de ik hou van jou. Toen ik erna ben gaan vragen was het eerst dat hij beter kon praten met die collega, daarna werd het ik heb geen gevoel meer en dit is al een hele tijd zo. Sindsdien probeer ik er alles aan te doen om hem meer te bereiken en elkaar weer te vinden. Veel praten en leuke dingen plannen.
Maar ik merkte dat ondanks dat hij had aangegeven dit ook te willen proberen dit niet zo voelde. Zijn acties lagen niet gelijk met zijn woorden.
Ik voelde me onzeker en alleen en hij zat maar op zijn telefoon de hele dag. Terwijl hij nooit een app iemand is geweest. Hij appte meer niet dan wel en nu zat hij er de hele dag op. Toen ik er achter kwam dat hij loog met wie de appte heb ik zijn telefoon op een ochtend gepakt en ging de beerput open. Hij was heel intensief en op een te verre manier aan het appen met haar. Ik kan niet wachten om je te zien, je bent de liefst, ben zo gek op jou etc. Ook mijn relatie werd besproken + ik als persoon. Kleine kanttekening dit meisje is 21 jaar en net 2 maanden werkzaam bij de politie.
Ik brak. Zie je nou wel mijn gevoel zat goed ondanks zijn vele ontkenningen. Zijn bubbel klapte en hij ging naar zijn ouders. Vele gesprekken later kwam toch de spijt en het idee van door willen. Maar ik voelde het nog niet. Hij bleef maar twijfelen en als ik dit ook aangaf dook hij het uit elkaar scenario in en als ik aangaf dat hij nooit wat heeft gezegd en er geen kans is geweest dook hij de laten we het proberen kant op. Heel verwarrend.
Uit eindelijk heb ik de knoop doorgehakt met pijn in mijn buik omdat ik het niet meer trok. Maar het voelt zo rot. We hebben nu besloten dat hij maar ergens anders heen moet. Hij noemt het een soort tussen fase om ook te kijken hoe het met de kinderen gaat. Maar toen ik de knoop doorhakte moest hij ook opeens huilen terwijl daarvoor hij er geen traan om liet.
Ik vind het zo moeilijk en voel me alleen en onzeker en niet aantrekkelijk etc. 33 jaar en alleenstaande moeder pff. Zo heftig.
Ik weet ook niet wat de bedoeling is van deze periode. Hoe zit het met andere mensen? En hoe laat je iemand los. Daarbij heb ik nog steeds die collega van 21 jaar in mijn hoofd ondanks dat dit afgekapt is zien ze elkaar nog steeds op werk. En de politie is tenslotte. één grote orgie. Straks is die weg en vlucht die meteen naar haar terwijl hij tegen mij gezegd alleen te willen zijn en te willen bedenken wie hij is als persoon en wat hij wilt in het leven.
Het is een heel lang verhaal voor eigenlijk een hele korte periode. Herkent iemand zich in mijn verhaal en mensen nog tips. Ik probeer echt mijn hoofd boven water te houden en voel me de ene dag heel sterk en de andere dag een gebroken mens.
Liefs
