Uitdaging van de eeuw

A

Anoniem

Guest

Na 4 weken is vandaag het welbekende muntje gevallen..
Ons kindje huilt veel en slaapt weinig overdag....soms 6 uur op een dag...MAAR alleen als ik alleen thuis ben.
dan slaapt hij niet, kan ik hem niet neerleggen, wil hij op mijn arm/buik liggen, draagdoek niet goed enzovoort.

Is mijn man thuis, mijn ouders hier of welke visite dan ook maar.. Dan slaapt hij een uurtje na de fles, dan kan je hem wegleggen in zijn bedje zonder huilen..dan is het gewoon een voorbeeldig kind.
dus onbewust doe ik iets 'verkeerd' Ik noem het verkeerd omdat hij op deze manier zijn rust niet krijgt.
Het probleem is, ik ben me er niet van bewust. In mijn beleving voel ik me namelijk precies hetzelfde, ik zoek het al niet in de handelingen maar in het gevoel.
Ik heb een paar weken geleden het moeilijk gehad om alleen met hem te zijn, dat erken ik, maar zou dat nu nog meespelen? dat gevoel is namelijk weg.. Ben gewoon spontaan met hem contact aan het maken, geen plichtsgevoel meer etc.

Maar goed..neemt niet weg dat elke avond, nacht en de weekenden geweldig zijn. Elke maandag ga ik vol goede moed verder, maar zelfs direct na de eerste fles als mijn man weg is, gaat het 'mis'. Hij blijft wakker, gaapt zich een ongeluk, Als ik hem wegleg dan brult hij alles bij elkaar, laten brullen heeft geen zin, het wordt niet minder en houdt al helemaal niet op. Als hij al slaapt is dat op mijn arm en wegleggen resulteert in direct wakker zijn en je raadt het al, brullen.
En zo gaat het door tot er of visite komt of mijn man thuis komt. Dan lacht hij meer, is ontspannen, slaapt (ja hij slaapt echt...) huilt amper

En het is niet zo dat de visite of mijn man dan de verzorging vooral doen. Dus ook ik kan hem wegleggen in bed zodat hij lekker gaat slapen. Schiet mij maar lek, ik begrijp er NIETS van.

Dit wil ik heel graag veranderen, maar Hoe pak ik dit aan, als ik niet eens weet wat ik anders doe. In mijn beleving voel ik me namelijk prima (ja nu even iets minder nu ik erachter kom dat het echt aan mij ligt en niet aan hem, dat het dus mijn 'schuld' is dat mijn kind ongelukkig is een groot gedeelte van de dag)
ik voel me niet anders als er iemand is.. niet dat ik besef..
Maar er MOET iets anders zijn.. Hoe kom ik erachter of liever gezegd.. Hoe draai ik dit om...
 
Ik heb helaas geen oplossing voor je, kan ook niks anders bedenken dan dat er toch een bepaald patroon is ontstaan of dat hij toch onrust voelt (waar jij niks aan kunt doen!) kan het geen toeval zijn? Hij kan het nl nog niet bewust doen... Wel heel erg vervelend joh, zo kom je nog haast niet aan genieten toe :-( zelf vind ik Ria Blom best extreem, in de zin van t laten huilen, ik kan dat niet, maar mijn zusje heeft er wel veel baat bij gehad en uiteindelijk 2 supergoede slapers aan overgehouden. Maar dan moet je hem wel echt lang kunnen laten huilen in t begin...
Misschien is masseren nog een idee? Ontspannend voor jullie allebei en versterkt jullie band?

Ik hoop dat je gauw een oplossing vindt en eindelijk lekker ontspannen kunt genieten...
 
wel heftig om telezen maar wel knap dat je er zelf achter bent gekomen en er ook wat mee wilt doen.
Ik heb geen idee wat je zou kunnen doen, idd misschien massage ofzo?
Zelf heb ik slechte ervaringen met haptonomie maar weet dat maatschappelijk werk dat aanrade om een betere band met het kindje te krijgen.
(wij hadden geen klik met die vrouw dus werkte het bij ons niet)
Succes ermee!!!
 
Kan het zijn dat hij het te stil vind in huis als jij alleen bent? Als er meer mensen zijn hoort hij natuurlijk praten. Misschien geeft hem dat een veilig gevoel. Heb je misschien een radio die je op zijn kamertje of op de gang aan kunt zetten? Zo kun je het uitproberen. Of blijf even boven rommelen (maak dus geluid) als hij net in bed ligt.

Het schijnt dat te vroeg geboren kindjes daar vaker moeite mee hebben. Komt omdat er in een ziekenhuis altijd wel geluid is. (apparatuur, pratende zusters, huilende kinderen, etc)
 
Ik heb de tv wel aanstaan enzo..Maakt weinig verschil
Hij had de luxe alleen te liggen in het ziekenhuis op de couveuseafdeling dus heel veel lawaai was er niet aangezien hij zelf ook geen alarmen had.
 
Ik ben een maart mama en begrijp je probleem. Kinderen voelen dingen aan. Onbewust houdt het je toch meer bezig en kan je op gaan zien tegen het alleen zijn, ondanks dat je het leuk vindt. Klinkt misschien stom, maar leg het je kindje uit. Vertel hoe je je eerst voelde, waar dat door kwam, dat dat niet aan hem lag. Vertel ook hoe je je nu voelt, dat je hem wil helpen en zo. Ik ben er echt van overtuigd dat kinderen meer voelen/weten/snappen dan wij denken.

Succes ermee!

Gr Ingrid
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan