<p>Ik moet even van me afschrijven. Op dit moment zitten we weer in een pittige slaapregressie met onze 18 maanden oude dreumes. </p><p>Als hij naar bed moet, staat hij gelijk op en gooit zijn knuffel uit bed. Zonder kan hij niet slapen en die strijd is niet te winnen. De afgelopen dagen zit ik dan ook ieder slaapje in de fauteuil erbij, in het donker totdat hij slaapt. Als hij opstaat zeg ik streng dat hij moet gaan liggen en na een tijdje valt hij toch in slaap. Of ik er goed aan doe weet ik niet, maar het is de enige manier waarop hij rustig en relatief vlot gaat slapen.</p><p>Het is al weken iedere ochtend 6.00 dat hij wakker wordt en er ook gelijk uit wil. Daarbovenop lijdt ik zelf aan slapeloosheid, waardoor ik meerdere keren per week uren lang wakker lig in de nacht. Mijn bekkenbodem is zwak waardoor ik meerdere keren in de nacht moet plassen.</p><p>Mijn lichaam is zo onwijs moe, het schiet om de beurt in mijn nek, in mijn heup en in mijn rug. Mijn vriend helpt wel in het huishouden en ook wel met die kleine, maar zodra het de lastigere taken zijn, dan moet ik die doen.</p><p>Vanavond zou hij hem naar bed brengen en na 15 minuten komt hij beneden met de boodschap: hier ga ik niet aan meewerken, ik denk er anders over. Conclusie, ik kon naar boven om het alsnog af te ronden.</p><p>Ik voel me heel alleen op dit moment en ik voel me gestresst en uitgeput. Ik voel me al weken zo, maar wil niet continu klagen. Gister heb ik het dus aangegeven en ik krijg gelijk allemaal adviezen, wat ik allemaal zou moeten doen... ik wil gewoon wat begrip en ondersteuning als het ertoe doet.</p><p>Uit logeren brengen gaat op dit moment niet, sowieso wil ik anderen dit niet aandoen, maar is het ook niet mogelijk omdat mijn ouders nu regelmatig op neefjes en nichtjes moeten passen wegens de maatregelen. Zijn moeder woont ver weg, dus kan ook niet even snel oppassen. Buiten de familie willen we hem nog niet brengen.</p><p>Sorry voor het lange verhaal... maar ik moest het echt van me afschrijven...</p>