Uitgeput

<p>Ik moet even van me afschrijven. Op dit moment zitten we weer in een pittige slaapregressie met onze 18 maanden oude dreumes. </p><p>Als hij naar bed moet, staat hij gelijk op en gooit zijn knuffel uit bed. Zonder kan hij niet slapen en die strijd is niet te winnen. De afgelopen dagen zit ik dan ook ieder slaapje in de fauteuil erbij, in het donker totdat hij slaapt. Als hij opstaat zeg ik streng dat hij moet gaan liggen en na een tijdje valt hij toch in slaap. Of ik er goed aan doe weet ik niet, maar het is de enige manier waarop hij rustig en relatief vlot gaat slapen.</p><p>Het is al weken iedere ochtend 6.00 dat hij wakker wordt en er ook gelijk uit wil. Daarbovenop lijdt ik zelf aan slapeloosheid, waardoor ik meerdere keren per week uren lang wakker lig in de nacht. Mijn bekkenbodem is zwak waardoor ik meerdere keren in de nacht moet plassen.</p><p>Mijn lichaam is zo onwijs moe, het schiet om de beurt in mijn nek, in mijn heup en in mijn rug. Mijn vriend helpt wel in het huishouden en ook wel met die kleine, maar zodra het de lastigere taken zijn, dan moet ik die doen.</p><p>Vanavond zou hij hem naar bed brengen en na 15 minuten komt hij beneden met de boodschap: hier ga ik niet aan meewerken, ik denk er anders over. Conclusie, ik kon naar boven om het alsnog af te ronden.</p><p>Ik voel me heel alleen op dit moment en ik voel me gestresst en uitgeput. Ik voel me al weken zo, maar wil niet continu klagen. Gister heb ik het dus aangegeven en ik krijg gelijk allemaal adviezen, wat ik allemaal zou moeten doen... ik wil gewoon wat begrip en ondersteuning als het ertoe doet.</p><p>Uit logeren brengen gaat op dit moment niet, sowieso wil ik anderen dit niet aandoen, maar is het ook niet mogelijk omdat mijn ouders nu regelmatig op neefjes en nichtjes moeten passen wegens de maatregelen. Zijn moeder woont ver weg, dus kan ook niet even snel oppassen. Buiten de familie willen we hem nog niet brengen.</p><p>Sorry voor het lange verhaal... maar ik moest het echt van me afschrijven...</p>
 
Poeh!
Ik lijd zelf ook aan slapeloosheid en kan me heel goed voorstellen hoe uitgeput je moet zijn. Zelfs zonder kindje(s) die niet willen slapen is het slecht vol te houden. 


Ik kan je niet helpen, maar wil je wel een hart onder de riem steken.
 
Het is vaak een fase. 
Ik moet je wel zeggen sinds ik een nachtlampje voor in het stopcontact heb, een blauwe van de prenatal, slaapt hij super goed. 
 
 
 
Dikke knuffel. Er komt een tijd dat het beter gaat!

Onze dochter (inmiddels 3) heeft ook een pittige fase gehad. Vaker huilen als ze in bed lag (slokje drinken, speen kwijt, knuffel kwijt etc.). Lief zijn, boos worden niets hielp.

Op een gegeven moment me er maar bij neergelegd dat de situatie is zoals hij is, hierdoor werd ik zelf relaxter en of het toeval is of niet maar daarna ging het beter
 
Heel pittig die slapeloosheid lijkt me! En ook wel lastig dat je partner en jij een andere visie hebben op de slaapproblemen van jullie kindje en jij het vervolgens moet 'oplossen'. Ik zit indien nodig ook bij het bed van m'n zoontje tot hij slaapt en in sommige fases helpt dat goed. Ik probeer wel die tijd goed te besteden. We doen bijv online boodschappen dus ik ga een beetje achter z'n bed zitten, zodat hij niet ziet wat ik doe, en ga een lijstje maken wat we deze week gaan eten en welke boodschappen nodig zijn. Zelf ga ik vaak erg vroeg naar bed, nu met een tweede lig ik er zelfs rond 20.00u in, maar voorheen was het uiterlijk 21.30u. dan is 6.00 (of bij ons soms richting 5.00u) opstaan minder erg. Maarja ik heb geen slapeloosheid.. hoop dat je met je partner kunt praten over dat je er doorheen zit. Misschien heeft hij nog goede ideeën om je er doorheen te helpen. Of heeft hij een idee van de aanpak voor jullie kindje en laat je hem dat een paar avonden proberen (maar dan niet na 15 min opgeven). Veel succes in elk geval!
 
Knuffel voor jou! Je doet het goed!
onze dochter van 20 maanden is ook ineens sinds 2 weken slechter gaan slapen. Krijsen, niet in bed willen. Staan. Knuffels eruit. Paar nachten bij ons gaan slapen en nu weer eigen bed aan het opbouwen. Laten huilen werkt echt niet bij haar dus doen we niet. Ik blijf erbij zitten tot ze slaapt en dan ga ik weg. Maar dit dus ook ‘S nachts. Heb een klein matrasje erbij gelegd want op een stoel zitten is minder comfortabel. 
vind het ook echt pittig maar hou maar voor ogen dat het een fase is. De verlatingsangst schijnt in deze leeftijd te ‘pieken’. Probeer te doen wat goed voor je voelt. Succes!
 
Dag lieve medemamma's!
Dankjulliewel voor jullie lieve woorden! Ik heb het er diezelfde avond met mijn vriend over gehad en hij begrijpt mijn situatie nu wel beter. 
Afgelopen nacht zei hij ook dat ik maar lekker met oordoppen in moest gaan slapen (ons huis is net zo goed geïsoleerd als een kartonnen doos) en hij er dus met de kleine man uit zou gaan. Daardoor heb ik iets beter kunnen slapen als de afgelopen nachten en kon ik in de ochtend nog even blijven soezen.
De kleine man heeft inderdaad echt weer een fase en als ik zie hoe snel hij zich ontwikkelt snap ik het ook allemaal wel, ik word ook zeker niet boos op hem, hij doet het niet om mij te pesten.
Gelukkig hebben mijn vriend en ik qua zijn slapen nu een middenweg gevonden die blijkt te werken en geen stress meer kost. Geen knuffel meer en de deur op een kier met ganglicht aan. Ik ben op de zoldertrap gaan zitten, hem gesust als het nodig was en verder ontspannen gaan lezen, tot ik zeker wist dat hij sliep. 
Hij ligt nu al heerlijk ongeveer 3 kwartier te slapen en mijn vriend en ik zitten in heerlijke stilte beneden ?
 
Terug
Bovenaan