<p>Hoi allemaal,</p><p>Lang getwijfeld of ik wel of niet een berichtje moest plaatsen, maar het lucht toch op mijn verhaal te delen. Ik ben 37 weken zwanger. Op wat kwaaltjes na heb ik best een goede zwangerschap gehad. Alleen is het helaas niet alleen een roze wolk.</p><p>Al vanaf dag 1 is de zwangerschap heel dubbel. Mijn moeder kreeg, toen wij net wisten zwanger te zijn, een slechte diagnose en prognose. Kanker, heel agressief, geen behandeling mogelijk en ze spraken over maanden, geen jaren... </p><p>Dit was mijn ergste nachtmerrie omdat ik om de een of andere manier altijd heb gedacht dat mijn moeder nooit oma zou worden... nu hebben we al die negativiteit weten om te zetten in positieve energie. We zijn nog samen op vakantie geweest, hebben zo veel mogelijk leuke dingen gedaan, samen gaan shoppen voor onze kleine meid, ze is mee geweest naar echo's etc etc. </p><p>Maar toen kwam het punt dat de lichamelijke en geestelijke ongemakken voor mam kwamen. Mijn vader is toen thuis gebleven van werk en ik ben minder gaan werken omdat ik het allemaal niet meer geregeld kreeg. Vanaf begin mei ben ik 100% thuis. Gelukkig heb ik top collega's en een fijne werkgever, daar maak ik mij verder niet druk over. Ik werk in de zorg. Mama werd zieker en zieker. Ik wilde er zo veel mogelijk voor haar zijn. Ook had ik ontzettend veel rugklachten op dat moment. Zo erg dat ik soms kon huilen van de pijn. Fysio, osteopathie, niets hielp. Het enige dat uiteindelijk heeft geholpen is dat onze kleine meid is ingedaald waardoor de rugpijn nu gelukkig weg is.</p><p>Ondanks de stappen achteruit met mama bleef ik hoop houden. Het was begin juni en ik hoefde nog naar tot laatst juli. Zou mama het dan toch nog gaan meemaken? Ik hoopte het zo, zij ook, en natuurlijk de rest van onze omgeving ook. </p><p>Toen sloeg de paniek echt toe. Mama werd zo ziek, ze trok het geestelijk en lichamelijk niet meer. Zij heeft haar moeder vroeger zien lijden tot het laatst en heeft ons al heel vroeg in haar ziekteproces verteld, ons en zichzelf die lijdensweg niet aan te willen doen. Als de kwaliteit van leven dusdanig slecht werd, dan wilde ze euthanasie. Pff heftig maar we stonden volledig achter haar. </p><p>Begin juni ging het zo slecht dat mam had uitgesproken niet meer te willen. Verdriet, angst, woede, er ging vanalles door mij heen. Paniek, ik kan toch geen kindje op de wereld zetten zonder mijn eigen mama, mijn grootste steun en toeverlaat.</p><p>Midden juni is mijn moeder overleden, ik was 33 weken zwanger. Thuis, met haar dierbaarste mensen om zich heen, waaronder ik. Daarna kwamen wij allemaal in een soort roes. We hadden al veel besproken over de uitvaart en over alles wat we graag wilden weten. Ook leuke dingen!! De laatste weken van mam hebben we samen heel veel mooie gesprekken kunnen voeren. Ik heb haar het eerste pakje laten zien en de proefdruk van het geboortekaartje incl de naam etc. Ik ben ook blij dat ik dit nog allemaal aan haar heb kunnen vertellen.</p><p>Maar na het overlijden zaten we echt in een roes. Alles moest geregeld worden. Dit was het laatste wat we voor mam konden doen dus hebben we ons voor 200% gegeven. Vriendinnen zag ik de eerste week amper tot niet want daar was geen tijd voor. Alles moest geregeld worden. Ik kon niet meer. Mijn lichaam was echt op, maar ik moest even doorbijten. Na de uitvaart kon ik instorten, vond ik zelf. Dat gebeurde niet. We hielden ons naar alle omstandigheden best goed. Ik denk door de drukte, je hebt geen tijd om stil te staan bij het verdriet want je wordt geleefd. </p><p>Mijn emoties waren ineens heel vlak. Ik genoot ineens ook niet meer van de zwangerschap. Ik had me zo vastgebeten dat mama toch nog voor het eerst oma zou worden, maar nu dat niet meer kon. Tja wat maken die extra weken dan nog uit.... wat een rotgevoel. We kregen 1,5 week na het overlijden, met 35 weken een uitgebreid consult bij de verloskundige en een groeiecho omdat mijn buik rijkelijk gevuld is. Normaal verheugde ik mij ontzettend op deze momenten. Weer even kunnen spieken hoe ze er nu uit zou zien. Maar het deed mij niet veel, hier schrok ik toch wel van. Gelukkig was wel alles goed met de ukkepuk!</p><p>De vlakke emoties zijn inmiddels aan het wegtrekken, gelukkig. Maar dat gaat 2 kanten op. Ik kan weer meer genieten van de zwangerschap maar ik begin ook echt te beseffen wat er de laatste maanden allemaal is gebeurd. Wat een enorme achtbaan. Afscheid nemen en nieuw leven schenken. Zo oneerlijk dat het elkaar zo moet opvolgen. Mama is nog geen 60 jaar mogen worden. </p><p>Zojuist werd ik in paniek wakker. Paniek want de bevalling begint nu te naderen maar het idee dat mijn moeder me niet meer kan gerust stellen beangstigd me. Zij wist altijd precies de juiste woorden te zeggen als ik angst had voor bv een operatie of wat dan ook. </p><p>Paniek, kan ik dit 'alleen'. Maar dan bedenk ik me dat ik helemaal niet alleen ben. Ik heb mijn vriend, mijn vriendinnen, mijn familie en schoonfamilie. Maar toch. Ik ben ineens zo onzeker of ik dit wel kan. Bevallen en daarna zorgen voor een kindje. Het gevoel overvalt mij echt. Over een paar uur denk ik misschien weer anders. Zo raar. Mijn emoties gaan echt alle kanten op sinds een paar dagen. Hoort dit bij rouw, hoort dit bij de zwangerschap. Echt geen idee. </p><p>Sinds deze week ben ik de laatste klusjes weer aan het oppakken wat ik graag nog wil doen voor de bevalling, misschien is dat een extra trigger om te beseffen dat het nu allemaal heel dichtbij is aan het komen. Daarbij de onwetendheid wanneer zal de bevalling gaan beginnen en hoe gaat alles verlopen. Ik weet dat ik het moet loslaten want het kan zomaar nog een paar weken duren. Ik hoop gewoon zo dat ik nu, maar vooral ook straks, kan genieten van de ukkepuk. En niet dat de roze wolk wordt overrompeld met verdriet. Onze hele zwangerschap is al zo afwisselend met de roze en de zwarte wolk. Niet hoe je het je voorstelt on het prille begin, maar we moeten ermee dealen want het is niet anders. </p><p>De laatste weken zit ik er met de zwangerschap ook een beetje doorheen. Slecht slapen, veel vocht vasthouden met dat warme weer, last van wat pijntjes, mijn buik is gigantisch en zit vaak in de weg en de ukkepuk zit erg hoog tegen mijn ribbenkast aan waardoor ik ook snel kortademig ben en veel maagzuur heb. Hoewel ze inmiddels wel is ingedaald en vast in het bekken ligt, ik ben erg klein en daardoor in mijn buik behoorlijk gevuld. Maar het idee dat de bevalling nu al zou beginnen geeft mij ook angst. Dan denk ik dat ik er helemaal nog niet klaar voor ben en dat ze nog maar een paar weekjes moet blijven zitten. </p><p>De hele zwangerschap was ik vrij relaxed met de instelling dat het wel allemaal op zn plekje valt en dat we dit kunnen maar sinds een paar dagen maak ik mij druk om vanalles. Ik ben ook echt sneller beledigd en mijn vriend heeft de laatste tijd natuurlijk ook veel meegemaakt maar kan soms zo tactloos zijn waardoor ik me weer 'alleen' voel. Terwijl hij er de afgelopen tijd heel erg voor me is geweest. Hij heeft het nu ook heel druk met werk, zodat hij straks meer vrij heeft en we zien elkaar niet zo vaak als ik gewend ben en als we elkaar zien is dat meestal met andere mensen. Misschien overdrijf ik nu ook wel. Hopelijk gaat de angst weer wat liggen. </p><p>Maandag weer naar de verloskundige. Ze weten van de hele situatie en zijn super lief. Ik hoef maar te bellen of mailen en ze zijn er voor me. Heel lief maar toch doe je dat alleen als het echt nodig is. Ik ben in ieder geval wel blij dat we nu wekelijks controle hebben. </p><p>Het is een hele lap tekst geworden maar ik besef net dat mijn tranen inmiddels gedroogd zijn en dat mijn paniek/hyperventilatie gevoelens weg zijn. Ik voel alweer honger opkomen, dat beschouw ik dan maar als een goed teken haha</p><p>Hopelijk heb ik jullie niet overvallen met mijn verhaal, maar het lucht wel enigszins op. Ik ga eventjes wat kleins eten en dan proberen nog wat uurtjes slaap te pakken. </p><p>Liefs van mij</p>
Uitgerekend eind juli, moeder recent overleden, onzeker en angst
- Onderwerp starter Gebruiker10090864
- Startdatum
Allereerst gecondoleerd!
Wat een sterkte vrouw zie ik voor me als ik jou verhaal lees, hoe je je uit, hoe je het kan opschrijven, knap hoor!!!
Heftig allemaal dit zo mee te maken in je zwangerschap!
Ik heb geen advies voor je, wilde alleen graag op dit berichtje reageren om je heel veel sterkte te wensen!! Je wordt zeker weten een top mama!!!
Groetjes,
Bijnamamavandrie
Wat een sterkte vrouw zie ik voor me als ik jou verhaal lees, hoe je je uit, hoe je het kan opschrijven, knap hoor!!!
Heftig allemaal dit zo mee te maken in je zwangerschap!
Ik heb geen advies voor je, wilde alleen graag op dit berichtje reageren om je heel veel sterkte te wensen!! Je wordt zeker weten een top mama!!!
Groetjes,
Bijnamamavandrie
Gecondoleerd 
helaas weet ik Zo ongeveer hoe je voelt
Toen ik 3 maanden zwanger was kregen wij ook te horen dat mijn moeder een zeer aggresiefe vorm van long kanker had
al snel werd duidelijk dat ze we niet meer boven op zou komen en dat binnen maanden zou overlijden.
mijn moeder heeft nooit willen weten hoelang ze ongv nog te leven zou hebben en dit vond ik ergens heel moeilijk maar zij zou uiteindelijk overlijden en niet ik en ik begreep dat ze het niet wilde horen
dit betekende wel dat wij ook in onzekerheid leefde niet wetende hoelang ze het nog vol zou houden.
ze was ook niet eerlijk over hoe ze zich voelde om mij en me zus te beschermen deed ze alsof het allemaal wel prima ging.
ze heeft de geboorte van haar kleindochter wel mee mogen maken maar is 2 maanden voor mijn dochter 1 jaar werd heel pijnlijk overleden voor eutenasie was het te laat en uiteindelijk heeft ze door verhoging van morfine nog zo een prettig mogelijke dood gehad
in de periode dat mijn dochter net geboren was ging het al slecht en kon ze me weinig bij staan gelukkig nog wel met wijze raad
wij hebben het nog mee mogen maken dat ze onze dochter enigszinds heeft mogen leren kennen dus wat jij nu mee maakt is natuurlijk ontzettend onterecht het is zo oneerlijk aan de ene kant verlies je een leven en aan de andere kant krijg je een leven .
de moeder van mijn vriend is al 5 jaar overleden en onze dochter heeft geen oma’s dit vind ik vaak heel moeilijk maar ik moet er mee leven want het is wat het is
ik wens je heel veel sterkte de komende tijd want je zult er nog last van houden ook als de kleine er is zul je vaak aan je moeder denken
gelukkig zal je kleintje voor heel veel geluks momenten zorgen en zullen dingen op een plekje gaan vallen
hou vol
helaas weet ik Zo ongeveer hoe je voelt
Toen ik 3 maanden zwanger was kregen wij ook te horen dat mijn moeder een zeer aggresiefe vorm van long kanker had
al snel werd duidelijk dat ze we niet meer boven op zou komen en dat binnen maanden zou overlijden.
mijn moeder heeft nooit willen weten hoelang ze ongv nog te leven zou hebben en dit vond ik ergens heel moeilijk maar zij zou uiteindelijk overlijden en niet ik en ik begreep dat ze het niet wilde horen
dit betekende wel dat wij ook in onzekerheid leefde niet wetende hoelang ze het nog vol zou houden.
ze was ook niet eerlijk over hoe ze zich voelde om mij en me zus te beschermen deed ze alsof het allemaal wel prima ging.
ze heeft de geboorte van haar kleindochter wel mee mogen maken maar is 2 maanden voor mijn dochter 1 jaar werd heel pijnlijk overleden voor eutenasie was het te laat en uiteindelijk heeft ze door verhoging van morfine nog zo een prettig mogelijke dood gehad
in de periode dat mijn dochter net geboren was ging het al slecht en kon ze me weinig bij staan gelukkig nog wel met wijze raad
wij hebben het nog mee mogen maken dat ze onze dochter enigszinds heeft mogen leren kennen dus wat jij nu mee maakt is natuurlijk ontzettend onterecht het is zo oneerlijk aan de ene kant verlies je een leven en aan de andere kant krijg je een leven .
de moeder van mijn vriend is al 5 jaar overleden en onze dochter heeft geen oma’s dit vind ik vaak heel moeilijk maar ik moet er mee leven want het is wat het is
ik wens je heel veel sterkte de komende tijd want je zult er nog last van houden ook als de kleine er is zul je vaak aan je moeder denken
gelukkig zal je kleintje voor heel veel geluks momenten zorgen en zullen dingen op een plekje gaan vallen
hou vol
Sterke vrouw! Allereerst respect en wens ik je veel sterkte toe in deze moeilijke periode.
Ikzelf ben grotendeels door mijn oma opgevoed en zij was echt mijn mama. Over veel dingen dachten wij hetzelfde en zo ook over kindjes. Mijn kinderwens was was van jonge af aan al groot en regelmatig fantaseerde wij over mijn toekomstige kindje.
Maar van de een op de andere dag werd mijn oma ziek. Ze had altijd wel een wat mindere gezondheid maar opeens was het binnen een week gedaan. Ik ben geen moment van haar zijde geweken en heb haar zelfs nog mogen aankleden en mooi maken toen ze was overleden. En een paar maanden later was is zwanger.
Het voelt heel dubbel want ik mis haar vreselijk en her feit dat zij dit nier kan meemaken is heel bitter. Maar wat voor mij helpt is tegen haar praten. Soms hardop, soms in gedachten. Gewoon vertellen wat ik heb meegemaakt of heb gekocht. Daarnaast schrijf ik een boekje. Voornamelijk voor mezelf en voor de baby. Met gedachten, gevoelens en de dingen die we mee maken. Dit helpt mij heel erg. Wellicht is dit ook iets voor jou!
Nogmaals veel sterkte en liefs toegewenst
Ikzelf ben grotendeels door mijn oma opgevoed en zij was echt mijn mama. Over veel dingen dachten wij hetzelfde en zo ook over kindjes. Mijn kinderwens was was van jonge af aan al groot en regelmatig fantaseerde wij over mijn toekomstige kindje.
Maar van de een op de andere dag werd mijn oma ziek. Ze had altijd wel een wat mindere gezondheid maar opeens was het binnen een week gedaan. Ik ben geen moment van haar zijde geweken en heb haar zelfs nog mogen aankleden en mooi maken toen ze was overleden. En een paar maanden later was is zwanger.
Het voelt heel dubbel want ik mis haar vreselijk en her feit dat zij dit nier kan meemaken is heel bitter. Maar wat voor mij helpt is tegen haar praten. Soms hardop, soms in gedachten. Gewoon vertellen wat ik heb meegemaakt of heb gekocht. Daarnaast schrijf ik een boekje. Voornamelijk voor mezelf en voor de baby. Met gedachten, gevoelens en de dingen die we mee maken. Dit helpt mij heel erg. Wellicht is dit ook iets voor jou!
Nogmaals veel sterkte en liefs toegewenst
Super lief, bedankt voor jullie reacties.
Natuurlijk shit om te lezen dat ook anderen soortgelijke situaties meemaken. Maar tevens ook fijn om te weten hoe jullie ermee zijn omgegaan.
Ik denk dat het er helaas bijhoort. De hormonen, de stemmingswisselingen, de onzekerheid over de komst van ons 1e kindje en dan de rouw waar nu plek en tijd voor lijkt te komen. Ik begin ook steeds meer te beseffen dat ik niet weken 'geleefd' ben maar dit heeft eerder maanden geduurd.
Het klopt, ik mag verdriet ook best toelaten. Dat kost soms moeite omdat ik bang ben dat ik instort of dat ik het verdriet laat overheersen.
Hopelijk neemt de onzekerheid af en het verliefdheidsgevoel toe als we onze kleine meid in het echt mogen ontmoeten. Lang zal het in elk geval niet meer gaan duren.
Natuurlijk shit om te lezen dat ook anderen soortgelijke situaties meemaken. Maar tevens ook fijn om te weten hoe jullie ermee zijn omgegaan.
Ik denk dat het er helaas bijhoort. De hormonen, de stemmingswisselingen, de onzekerheid over de komst van ons 1e kindje en dan de rouw waar nu plek en tijd voor lijkt te komen. Ik begin ook steeds meer te beseffen dat ik niet weken 'geleefd' ben maar dit heeft eerder maanden geduurd.
Het klopt, ik mag verdriet ook best toelaten. Dat kost soms moeite omdat ik bang ben dat ik instort of dat ik het verdriet laat overheersen.
Hopelijk neemt de onzekerheid af en het verliefdheidsgevoel toe als we onze kleine meid in het echt mogen ontmoeten. Lang zal het in elk geval niet meer gaan duren.
Super lief, bedankt voor jullie reacties.
Natuurlijk shit om te lezen dat ook anderen soortgelijke situaties meemaken. Maar tevens ook fijn om te weten hoe jullie ermee zijn omgegaan.
Ik denk dat het er helaas bijhoort. De hormonen, de stemmingswisselingen, de onzekerheid over de komst van ons 1e kindje en dan de rouw waar nu plek en tijd voor lijkt te komen. Ik begin ook steeds meer te beseffen dat ik niet weken 'geleefd' ben maar dit heeft eerder maanden geduurd.
Het klopt, ik mag verdriet ook best toelaten. Dat kost soms moeite omdat ik bang ben dat ik instort of dat ik het verdriet laat overheersen.
Hopelijk neemt de onzekerheid af en het verliefdheidsgevoel toe als we onze kleine meid in het echt mogen ontmoeten. Lang zal het in elk geval niet meer gaan duren.
Natuurlijk shit om te lezen dat ook anderen soortgelijke situaties meemaken. Maar tevens ook fijn om te weten hoe jullie ermee zijn omgegaan.
Ik denk dat het er helaas bijhoort. De hormonen, de stemmingswisselingen, de onzekerheid over de komst van ons 1e kindje en dan de rouw waar nu plek en tijd voor lijkt te komen. Ik begin ook steeds meer te beseffen dat ik niet weken 'geleefd' ben maar dit heeft eerder maanden geduurd.
Het klopt, ik mag verdriet ook best toelaten. Dat kost soms moeite omdat ik bang ben dat ik instort of dat ik het verdriet laat overheersen.
Hopelijk neemt de onzekerheid af en het verliefdheidsgevoel toe als we onze kleine meid in het echt mogen ontmoeten. Lang zal het in elk geval niet meer gaan duren.