Uitlaatklep

<p>Daag dames,</p><p>Beetje gek, maar ik zit er even doorheen. Ik dacht ik zoek even steun, want ik heb niemand in mijn omgeving die mij begrijpt. Ik voel mij niet depressief, maar zit er wel tegenaan. Ik heb afgelopen week al slecht geslapen, maar nu heb ik afgelopen 2 nachten niet kunnen slapen. Niet omdat ik zoveel nadenk of pieker, of dat de kleine in mijn buik zoveel aan het doen is, maar ik weet zelf niet waardoor dit komt. Hierdoor ben ik wel vermoeid, ook op mijn werk en ik merk gewoon dat ik mij nu al vervelend ga voelen tegenover collega's .. en ik ben pas 22+3 weken .. dus ik moet nog wel even doorwerken.. </p><p>Ook voel ik mij schuldig heel de tijd, omdat mijn vriend zoveel moet overnemen van mij in huis, en ben ik zo bang dat er iets is met de baby. Ook omdat ik eet en drink wat ik lust( en niet altijd gezond is) en dan denk ik echt doom gedachten zoals; als ik nu deze pizza eet dan word mijn kind dik. Of als ik teveel snoep, dan krijgt mijn kind suikerziekte. Dat soort dingen spoken in mijn hoofd, waardoor ik mij weer down voel.</p><p>Geloof mij ik was en ben zo blij dat het gelukt is om zwanger te worden, maar ik zit er op het moment even doorheen. Herkennen jullie dit? </p>
 
Hoi,
Wat vervelend zeg dat je je zo voelt. Ik ven zelf nu 33 weken zwanger. En ik begrijp je heel goed. Ik heb ook dagen waarbij ik het gevoel heb niks te kunnen doen, zit dan gewoon niet lekker in mijn vel. Wel merk ik als ik zon dag heb, al doe ik maar iets (stofzuigen, de afwas, de was) voel ik mij wel beter naderhand. En ja dat slapen, is bij mij heel wisselend. Soms nachten van 10 uur slaap achter elkaar, en soms nachten van maar 5 a 6 uur. 
Probeer je eigen bezig te houden zodat je zeker niet gaat piekeren. En weet je man/vriend hiervan? Praat er met hem over, of met iemand die je vertrouwd. 
Succes!
 
Hi Vhs,
Ik herken het heel erg. Ik heb ook erg het gevoel of ik gewoon een heel ander persoon ben geworden.
Ik had zondag een onwijze break down waarbij ik mezelf in de slaapkamer had opgesloten omdat ik niet kon stoppen met huilen, for no reason at all. Mijn vriend kwam erachter en kwam bij mr zitten en we hebben echt een half uur gepraat. 
Dit luchtte mij toch wel erg op. Ook helpt het me soms met mn moeder te praten en uit te huilen. Ik hoop dat je dat misschien ook met je moeder kan.
Ik ben helemaal geen emotioneel persoon en huil bijna nooit maar nu kan ik soms zo intens verdrietig zijn en ik denk dat je het soms misschien nodig hebt om even goed te huilen en jezelf even zielig te vinden.
Heel veel sterkte en ik denk dat veel hier zich kunnen verplaatsen in je, dus dan kan je altijd even schrijven voor advies!
Liefs 
 
Terug
Bovenaan