Zoals ik vorige week schreef was ik bij de verloskundige voor de termijn-echo met tien weken. Ze vermoedde dat het kindje zo'n twee weken daarvoor gestopt was met groeien en dat het op een miskraam uit zou gaan draaien. Ook een collega die er toen bij werd gehaald had dezelfde mening. Ze konden het echter niet met 100% zekerheid zeggen.
Gisteren moest ik weer voor een echo, dit maal met een verloskundige die daar wat meer ervaring mee heeft. Zij zag meteen dat het kindje gestopt was met groeien en dat het hartje niet meer klopte. Maar toen ze nog wat verder keek vond ze wel dat het er allemaal wat rommelig en onrustig uitzag, met witte plekjes in het vruchtwater. Ze wilde me doorsturen naar het ziekenhuis om uit te sluiten dat het geen mola zou zijn. Toen ik dat woord hoorde vallen raakte ik volkomen in paniek omdat de vriendin van mijn broer het vorig jaar heeft gehad en dat is geen pretje (gelukkig is ze er ondertussen vanaf).
Gelukkig konden we nog dezelfde middag al in het ziekenhuis terecht en de gynaecoloog zag direct op de echo dat het geen mola was en volgens haar waren er ook geen extra onderzoeken nodig. Poeh, wat een opluchting. Niet te geloven dat je zo "blij" kunt zijn met een "gewone" miskraam.
Omdat ik het emotioneel niet meer trek hebben we meteen een afspraak gemaakt voor een curettage volgende week woensdag. Nu heb ik tenminste een datum waarop het allemaal afgesloten kan worden. En ook kan ik dan over een dikke drie weken veilig op vakantie naar Engeland, waar mijn broer en zijn vriendin wonen (
diezelfde als waar ik het daarnet over had)
.
Nu had ik vannacht wel fikse krampen in mijn buik. Die had ik van de week al eerder maar niet zo heftig als vannacht. Ook had ik woensdag fikse spierpijn in mijn bovenbenen. Zou het nu toch kunnen zijn dat de spontane miskraam alsnog doorzet? Het zou mij niet verbazen dat hier ook een flinke psychische component in meespeelt. Alle stress en onzekerheid zijn er nu immers af dus wellicht gaat mijn lijf nu weer aan de slag. Op zich zou ik het niet erg vinden als het nog een spontane miskraam wordt want dat schijnt toch nog beter te zijn voor je baarmoeder.
Mirjam
Gisteren moest ik weer voor een echo, dit maal met een verloskundige die daar wat meer ervaring mee heeft. Zij zag meteen dat het kindje gestopt was met groeien en dat het hartje niet meer klopte. Maar toen ze nog wat verder keek vond ze wel dat het er allemaal wat rommelig en onrustig uitzag, met witte plekjes in het vruchtwater. Ze wilde me doorsturen naar het ziekenhuis om uit te sluiten dat het geen mola zou zijn. Toen ik dat woord hoorde vallen raakte ik volkomen in paniek omdat de vriendin van mijn broer het vorig jaar heeft gehad en dat is geen pretje (gelukkig is ze er ondertussen vanaf).
Gelukkig konden we nog dezelfde middag al in het ziekenhuis terecht en de gynaecoloog zag direct op de echo dat het geen mola was en volgens haar waren er ook geen extra onderzoeken nodig. Poeh, wat een opluchting. Niet te geloven dat je zo "blij" kunt zijn met een "gewone" miskraam.
Omdat ik het emotioneel niet meer trek hebben we meteen een afspraak gemaakt voor een curettage volgende week woensdag. Nu heb ik tenminste een datum waarop het allemaal afgesloten kan worden. En ook kan ik dan over een dikke drie weken veilig op vakantie naar Engeland, waar mijn broer en zijn vriendin wonen (
diezelfde als waar ik het daarnet over had)
.
Nu had ik vannacht wel fikse krampen in mijn buik. Die had ik van de week al eerder maar niet zo heftig als vannacht. Ook had ik woensdag fikse spierpijn in mijn bovenbenen. Zou het nu toch kunnen zijn dat de spontane miskraam alsnog doorzet? Het zou mij niet verbazen dat hier ook een flinke psychische component in meespeelt. Alle stress en onzekerheid zijn er nu immers af dus wellicht gaat mijn lijf nu weer aan de slag. Op zich zou ik het niet erg vinden als het nog een spontane miskraam wordt want dat schijnt toch nog beter te zijn voor je baarmoeder.
Mirjam