A
Anoniem
Guest
Hoi Allemaal,
Heftig dagje vandaag. Vanmorgen eerst naar oma gegaan. We kwamen daar binnen en we moesten naar een van de huiskamers. Er zaten echt mensen die heel erg dement waren en ook lichamelijk niets meer konden en af en toe zaten te gillen.
Toen vroegen we aan een verpleegster waar oma zat en ze: daar om de hoek.
Nou toen hadden we het erg moeilijk, ze zat met haar hoofd gebogen zielig in haar eentje aan tafel.
Gelukkig bloeide ze op toen ze ons zag en ze vond het zo leuk dat we ook Feline mee hadden genomen. Ze is wel vergeetachtig, maar ze zit nu (als het goed is voor tijdelijk) tussen zwaar dementerenden.
We hebben oma de foto van opa gegeven en daar was ze erg blij mee. Ze ovnd wel dat haar ventje er oud uit zag en aardig wat rimpels had. En ze miste hem erg en vroeg of het wel goed ging met hem.
Toen we weg gingen konden we er niet uit, dus moesten eerst een code hebben om de deur open te doen. We moesten wel opletten want er zat een vrouw bij de deur die graag weg wilde en dus probeerde mee te lopen of de code te zien.
Toen we eenmaal door die deur waren barste ik in tranen uit. Zo ontzettend moeilijk om oma zo te zien zitten.
In de auto hebben mijn man en ik steeds moeten huilen, dus we zijn eerst maar even wat gaan eten voor we naar opa gingen.
Bij opa aangekomen werden we verrast. Hij was erg goed te spreken en zag er best goed uit. Hij was ook erg enthousiast en vond het heel leuk dat we Feline mee hadden genomen.
Aanstaande maandag mag hij naar huis en krijgt hij hulp in huis. Oma kan niet naar huis komen omdat ze toch aardig wat zorg nodig heeft.
Dus nu wordt er alles op alles gezet om ze samen in een verzorgingstehuis of aanleunwoning te krijgen.
Hopelijk kan dat snel, want 2 oude mensen die al 63 jaar samen zijn waarvan 62 jaar getrouwd die niet samen kunnen zijn is verschrikkelijk.
groetjes Maris
Heftig dagje vandaag. Vanmorgen eerst naar oma gegaan. We kwamen daar binnen en we moesten naar een van de huiskamers. Er zaten echt mensen die heel erg dement waren en ook lichamelijk niets meer konden en af en toe zaten te gillen.
Toen vroegen we aan een verpleegster waar oma zat en ze: daar om de hoek.
Nou toen hadden we het erg moeilijk, ze zat met haar hoofd gebogen zielig in haar eentje aan tafel.
Gelukkig bloeide ze op toen ze ons zag en ze vond het zo leuk dat we ook Feline mee hadden genomen. Ze is wel vergeetachtig, maar ze zit nu (als het goed is voor tijdelijk) tussen zwaar dementerenden.
We hebben oma de foto van opa gegeven en daar was ze erg blij mee. Ze ovnd wel dat haar ventje er oud uit zag en aardig wat rimpels had. En ze miste hem erg en vroeg of het wel goed ging met hem.
Toen we weg gingen konden we er niet uit, dus moesten eerst een code hebben om de deur open te doen. We moesten wel opletten want er zat een vrouw bij de deur die graag weg wilde en dus probeerde mee te lopen of de code te zien.
Toen we eenmaal door die deur waren barste ik in tranen uit. Zo ontzettend moeilijk om oma zo te zien zitten.
In de auto hebben mijn man en ik steeds moeten huilen, dus we zijn eerst maar even wat gaan eten voor we naar opa gingen.
Bij opa aangekomen werden we verrast. Hij was erg goed te spreken en zag er best goed uit. Hij was ook erg enthousiast en vond het heel leuk dat we Feline mee hadden genomen.
Aanstaande maandag mag hij naar huis en krijgt hij hulp in huis. Oma kan niet naar huis komen omdat ze toch aardig wat zorg nodig heeft.
Dus nu wordt er alles op alles gezet om ze samen in een verzorgingstehuis of aanleunwoning te krijgen.
Hopelijk kan dat snel, want 2 oude mensen die al 63 jaar samen zijn waarvan 62 jaar getrouwd die niet samen kunnen zijn is verschrikkelijk.
groetjes Maris