Hi allemaal, hier een bezorgde partner van een sterke vrouw (32) die 8 weken geleden ons eerste kindje op de wereld heeft gebracht.
Het was een intense bevalling waarbij ook gekatheteriseerd moest worden. Nadien lukte het mijn vrouw wel om zelf te plassen, en dus mochten we naar huis. Gedurende de kraamtijd werd geconstateerd dat de baarmoeder hoog bleef zitten. Iets wat niet vaak voor kwam, maar de verloskundige vertelde ons dat dit natuurlijke proces 6 weken kon duren, dus hoefde we ons voor nu nergens zorgen om te maken. Dus wij als onwetende kersverse ouders gingen in de afwachtende stand...
Gedurende het wachten verloor mijn vrouw urine bij het opstaan en draaien in bed, iets waarvan wij dachten dat dit normaal is na een bevalling (wat mogelijk ook zo is). Regelmatig ging ze naar de toilet en plaste kleine beetjes. Verder geen klachten als steek in de buik, koorts o.i.d. Het plassen werd niet heel veel beter, maar voor ons was dit niet echt opgevallen. We hadden tenslotte onze zoon waar we druk mee waren.
Na 5 weken is mijn vrouw naar de bekkenfysio gegaan waar, bij de therapeut, de alarmbellen afgingen. Na een echo bleek de blaas ontzettend vol te zitten, wat mogelijk de oorzaak was dat haar baarmoeder zo hoog bleef zitten.
Direct naar de HA waarbij, op vrijdag, 700ml urine uit de blaas werd gehaald. Het weekend verliep goed (dachten we) maar maandag bij de controle kwam er zelfs 1L urine uit de blaas. Na dit weekend kreeg mijn vrouw wel weer haar normale buik terug, dus de overvolle blaas was zeer zeker de oorzaak.
Ze kreeg die maandag bij de HA een 24uurs katheter mee, om de volgende dag naar een verloskundige op de afdeling Urologie te gaan. Mijn vrouw leerde daar om zelfkatheterisatie toe te passen. Sinds die maandag (23 december) lukt het mijn vrouw niet meer om zelfstandig te plassen, en dient ze dus minstens 6x op een dag, om de 3-4uur, zelf te katheterisen. Ondertussen heeft ze nu 1x blaasontsteking gekregen.Onze kraamtijd van genieten is omgeslagen in een leven van onzekerheid en wat gepland moet worden...
Tussen Kerst en nieuwjaar een uroloog gesproken en die zegt dat we onze mindset moeten richten op dat dit blijvend zou kunnen zijn. Uiteraard moeten we hopen op herstel, maar de arts benoemd dat er voor nu niks anders gedaan kan worden dan de blaas tot rust brengen door te katheteriseren en hopen dat de spier weer zijn oude functie terug krijgt. Het idee dat dit blijvend is raakt ons beide enorm.
Lang verhaal kort...
We maken ons ontzettend zorgen m.b.t. herstel.
Is er iemand die iets soort gelijkmatigs meegemaakt heeft en hoe is de behandeling / herstel gegaan? We hebben geen tijdsperspectief en verder behandeling blijft uit. Is er echt niets wat het herstel kan bevorderen? Is er een uroloog die hier ervaring mee heeft? Wij tasten in het duister...
Alvast dank voor het lezen van dit hele verhaal en hopelijk horen we iets hoopvols terug in de reacties.
Het was een intense bevalling waarbij ook gekatheteriseerd moest worden. Nadien lukte het mijn vrouw wel om zelf te plassen, en dus mochten we naar huis. Gedurende de kraamtijd werd geconstateerd dat de baarmoeder hoog bleef zitten. Iets wat niet vaak voor kwam, maar de verloskundige vertelde ons dat dit natuurlijke proces 6 weken kon duren, dus hoefde we ons voor nu nergens zorgen om te maken. Dus wij als onwetende kersverse ouders gingen in de afwachtende stand...
Gedurende het wachten verloor mijn vrouw urine bij het opstaan en draaien in bed, iets waarvan wij dachten dat dit normaal is na een bevalling (wat mogelijk ook zo is). Regelmatig ging ze naar de toilet en plaste kleine beetjes. Verder geen klachten als steek in de buik, koorts o.i.d. Het plassen werd niet heel veel beter, maar voor ons was dit niet echt opgevallen. We hadden tenslotte onze zoon waar we druk mee waren.
Na 5 weken is mijn vrouw naar de bekkenfysio gegaan waar, bij de therapeut, de alarmbellen afgingen. Na een echo bleek de blaas ontzettend vol te zitten, wat mogelijk de oorzaak was dat haar baarmoeder zo hoog bleef zitten.
Direct naar de HA waarbij, op vrijdag, 700ml urine uit de blaas werd gehaald. Het weekend verliep goed (dachten we) maar maandag bij de controle kwam er zelfs 1L urine uit de blaas. Na dit weekend kreeg mijn vrouw wel weer haar normale buik terug, dus de overvolle blaas was zeer zeker de oorzaak.
Ze kreeg die maandag bij de HA een 24uurs katheter mee, om de volgende dag naar een verloskundige op de afdeling Urologie te gaan. Mijn vrouw leerde daar om zelfkatheterisatie toe te passen. Sinds die maandag (23 december) lukt het mijn vrouw niet meer om zelfstandig te plassen, en dient ze dus minstens 6x op een dag, om de 3-4uur, zelf te katheterisen. Ondertussen heeft ze nu 1x blaasontsteking gekregen.Onze kraamtijd van genieten is omgeslagen in een leven van onzekerheid en wat gepland moet worden...
Tussen Kerst en nieuwjaar een uroloog gesproken en die zegt dat we onze mindset moeten richten op dat dit blijvend zou kunnen zijn. Uiteraard moeten we hopen op herstel, maar de arts benoemd dat er voor nu niks anders gedaan kan worden dan de blaas tot rust brengen door te katheteriseren en hopen dat de spier weer zijn oude functie terug krijgt. Het idee dat dit blijvend is raakt ons beide enorm.
Lang verhaal kort...
We maken ons ontzettend zorgen m.b.t. herstel.
Is er iemand die iets soort gelijkmatigs meegemaakt heeft en hoe is de behandeling / herstel gegaan? We hebben geen tijdsperspectief en verder behandeling blijft uit. Is er echt niets wat het herstel kan bevorderen? Is er een uroloog die hier ervaring mee heeft? Wij tasten in het duister...
Alvast dank voor het lezen van dit hele verhaal en hopelijk horen we iets hoopvols terug in de reacties.