Lieve allemaal,
Dit verhaal gaat eventjes niet over zwanger worden, maar over het UWV. Ik ben vanochtend naar de UWV-arts gegaan. Ik zit al sinds de geboorte van *Marijn op 21 september – na 15 weken zwangerschap - in de ziektewet (vanuit de WW), en nu moest ik dan echt op controle komen. Mijn "arbeidsongeschiktheid" moest worden vastgesteld. Nou was het mij al lang duidelijk dat ik nog niet toe ben aan solliciteren, en dat ik al genoeg heb aan het verwerken van het verlies van Marijn, maar dat moet zo'n arts dan ook nog echt zien.
Ik zag heel erg op tegen het gesprek, maar het bleek een hele slimme zet om alvast een brief te schrijven met het hele verhaal erin. Vorige week heb ik dat gedaan, twee A4-tjes vol. En die had-ie netjes gelezen! Hij trad me al met respect tegemoet, en tijdens het gesprek bleek dat alleen maar meer. Ik hoefde niet veel meer uit te leggen. Hij heeft nog wel een aantal concrete vragen gesteld, en de druppel was toen hij me vroeg waar mijn laatste nachtmerrie over ging. Ik vertelde dat ik droomde dat Marijn nog gewoon leefde (10 cm. groot), maar dat ik steeds vergat voor hem te zorgen en dat hij toen weer doodging. De arts zag toen duidelijk dat ik nog niet klaar was met dit proces en zei vol begrip dat ik dan nog wat meer tijd moest nemen. "Het is bij iedereen anders, er valt niets te zeggen over de termijn waarop het over moet zijn", zei hij.
Hij gaf me nog wel een aantal tips, lotgenotencontact moest ik volhouden, dat is het allerbeste vond hij. Verder zei hij dat ik lekker boswandelingen moest gaan maken. (Ik beweeg ook echt te weinig.) En ik hoef niet echt professionele hulp te zoeken, hij vond lotgenotencontact echt veel waardevoller dan iemand die weliswaar professioneel is, maar geen idee heeft waar hij/zij het over heeft. De arts geeft me alle tijd, ik moet over 4-6 weken nog wel eens langskomen om te
vertellen hoe het gaat, maar ik hoef niet persé beter te zijn dan. Als er maar schot in zit, is het goed. Als het stagneert, is het tijd om iets te ondernemen, maar tot die tijd pak ik het op de juiste manier aan, zegt hij.
Ik voel me er erg goed over. Heb volledige erkenning gekregen, en ben ontzettend blij dat ik die brief heb geschreven. Dat kan ik iedereen aanraden die naar een Arbo-arts toe moet. Het hele gesprek is me 200% meegevallen, en volgens mij heb ik de arts ook nog wat bijgebracht. Hij stelde vragen die je volgens mij precies in 'de boekjes' terug kunt vinden, hij had zich duidelijk voorbereid en het zou me niks verbazen als hij zich nog even in de materie had ingelezen.
Het kost toch telkens weer enorm veel energie om tegen een vreemde je verhaal te vertellen, en de enige manier om erkenning te krijgen is door volledig open te zijn over wat er in je omgaat. Maar soms wil je dat helemaal niet, het is wel heel privé, en je weet niet wat de ander erover gaat zeggen. Vandaar dat ik zo blij was dat ik al die brief had geschreven, waarin ik heel openhartig vertel wat er speelt bij mij.
Nou, dit wilde ik jullie even vertellen. Ik vind het heel positief nieuws, en voel me heel opgelucht.
Nou kan ik met frisse tegenzin mijn NOD tegemoet zien! Hoop dat het niet zo ’n zenuwenbende wordt als de vorige keer, daar heb ik helemaal geen zin in …!
Liefs,
Marjon
Dit verhaal gaat eventjes niet over zwanger worden, maar over het UWV. Ik ben vanochtend naar de UWV-arts gegaan. Ik zit al sinds de geboorte van *Marijn op 21 september – na 15 weken zwangerschap - in de ziektewet (vanuit de WW), en nu moest ik dan echt op controle komen. Mijn "arbeidsongeschiktheid" moest worden vastgesteld. Nou was het mij al lang duidelijk dat ik nog niet toe ben aan solliciteren, en dat ik al genoeg heb aan het verwerken van het verlies van Marijn, maar dat moet zo'n arts dan ook nog echt zien.
Ik zag heel erg op tegen het gesprek, maar het bleek een hele slimme zet om alvast een brief te schrijven met het hele verhaal erin. Vorige week heb ik dat gedaan, twee A4-tjes vol. En die had-ie netjes gelezen! Hij trad me al met respect tegemoet, en tijdens het gesprek bleek dat alleen maar meer. Ik hoefde niet veel meer uit te leggen. Hij heeft nog wel een aantal concrete vragen gesteld, en de druppel was toen hij me vroeg waar mijn laatste nachtmerrie over ging. Ik vertelde dat ik droomde dat Marijn nog gewoon leefde (10 cm. groot), maar dat ik steeds vergat voor hem te zorgen en dat hij toen weer doodging. De arts zag toen duidelijk dat ik nog niet klaar was met dit proces en zei vol begrip dat ik dan nog wat meer tijd moest nemen. "Het is bij iedereen anders, er valt niets te zeggen over de termijn waarop het over moet zijn", zei hij.
Hij gaf me nog wel een aantal tips, lotgenotencontact moest ik volhouden, dat is het allerbeste vond hij. Verder zei hij dat ik lekker boswandelingen moest gaan maken. (Ik beweeg ook echt te weinig.) En ik hoef niet echt professionele hulp te zoeken, hij vond lotgenotencontact echt veel waardevoller dan iemand die weliswaar professioneel is, maar geen idee heeft waar hij/zij het over heeft. De arts geeft me alle tijd, ik moet over 4-6 weken nog wel eens langskomen om te
vertellen hoe het gaat, maar ik hoef niet persé beter te zijn dan. Als er maar schot in zit, is het goed. Als het stagneert, is het tijd om iets te ondernemen, maar tot die tijd pak ik het op de juiste manier aan, zegt hij.
Ik voel me er erg goed over. Heb volledige erkenning gekregen, en ben ontzettend blij dat ik die brief heb geschreven. Dat kan ik iedereen aanraden die naar een Arbo-arts toe moet. Het hele gesprek is me 200% meegevallen, en volgens mij heb ik de arts ook nog wat bijgebracht. Hij stelde vragen die je volgens mij precies in 'de boekjes' terug kunt vinden, hij had zich duidelijk voorbereid en het zou me niks verbazen als hij zich nog even in de materie had ingelezen.
Het kost toch telkens weer enorm veel energie om tegen een vreemde je verhaal te vertellen, en de enige manier om erkenning te krijgen is door volledig open te zijn over wat er in je omgaat. Maar soms wil je dat helemaal niet, het is wel heel privé, en je weet niet wat de ander erover gaat zeggen. Vandaar dat ik zo blij was dat ik al die brief had geschreven, waarin ik heel openhartig vertel wat er speelt bij mij.
Nou, dit wilde ik jullie even vertellen. Ik vind het heel positief nieuws, en voel me heel opgelucht.
Nou kan ik met frisse tegenzin mijn NOD tegemoet zien! Hoop dat het niet zo ’n zenuwenbende wordt als de vorige keer, daar heb ik helemaal geen zin in …!
Liefs,
Marjon