Mijn advies zou toch zijn, doe het. Onze kleine meid kreeg bij de geboorte kinkhoest, wat we na twee weken constateerden. Wij waren al drie keer bij de huisarts geweest die telkens niets bijzonders hoorde. De hoestbuien werden steeds erger, alle ledematen flapten in het rond bij zo'n aanval en de arme meid liep helemaal rood aan en putte zichzelf helemaal uit. Na ons derde huisartsbezoek, toen ze bijna niet meer wilde / kon drinken werden we uit voorzorg doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. Ook daar dacht men in eerste instantie aan een bovenste luchtweginfectie, totdat ze aan de apparatuur moest en weer een hoestbui kreeg.
Haar saturatie (hoeveelheid zuurstof in het bloed) dipte daarbij veel te ver, haar aantal ademhalingen per minuut ging dan drastisch omlaag en haar hartslagje piekte tot dik over de 200. Toen bleek pas hoe erg het was en dat we er precies op tijd mee in het ziekenhuis kwamen.
Een week opname was het gevolg. Daar ligt dan ineens je twee weken oude baby aan het zuurstof, aan de hartbewaking en met sondevoeding... Achteraf realiseren we ons pas dat ze flink in gevaar is geweest en als wij niet - ook in het ziekenhuis - dag en nacht over haar waakten en haar keeltje vrij hielden bij zo'n hoestaanval, we haar nu misschien kwijt geweest waren. En dan lopen me nog steeds de koude rillingen over de rug.
Dan denk je dat kinkhoest niet meer van deze tijd is, dat mensen het toch niet krijgen omdat men er tegen is ingeënt. Maar dan lees je je in en hoor je dat de Gezondheidsraad zelfs adviseert om vrouwen al in de laatste maand van de zwangerschap in te enten omdat er juist steeds meer baby's met de (voor hen levensbedreigende) ziekte in aanraking komen juist in die periode dat ze er vatbaar voor zijn omdat ze nog niet zijn ingeënt.
Onze kleine meid krijgt dan ook netjes alle prikken, we hebben alleen de eerste DKTP prik een week of twee uitgesteld omdat ze toen nog teveel herstellende was van de kinkhoest. Je zit er namelijk zo een aantal maanden mee als je het eenmaal hebt.
