Misschien een stom probleem, maar ik leg het toch even voor, want het maakt me soms erg verdrietig.
Mijn zoontje Twan is nu 15 maanden oud. Het is een scheetje en hij is een heel vrolijke knul, die zich lekker vlot ontwikkelt en die snel en graag nieuwe dingen leert. Hij is erg sociaal en laat zich graag knuffelen en aanraken. Ik ben gek op hem. Maar het rare is, dat het soms lijkt of hij mij niet kent/wil kennen, terwijl hij wel moord en brand schreeuwt, als hij zijn vader niet ziet of als deze even uit het zicht verdwijnt. Dat is eigenlijk al vanaf het begin zo geweest.
Zijn vader gaat ook erg leuk met hem om (beetje wild, zo typisch vaderachtig, wat Twan prachtig vindt) en doet dingen met hem, die voor een kindje op die leeftijd erg belangrijk zijn, zoals het dagelijks halen en brengen naar de creche (ik heb geen auto, dus vandaar dat mijn man dat doet). Ik doe verder grotendeels de verzorging.
Het gekke is, dat ik echt het idee heb, dat mijn zoontje mij soms niet ziet staan of me niet kent. Ik hoor altijd hartverscheurende verhalen over het wegbrengen naar de creche en hele leuke vrolijke verhalen over het weer ophalen van de creche. En dus dacht ik: ik haal die knul eens een paar keer op van de creche, maar omdat ik dus geen auto heb, moet mijn moeder mij dan weer brengen. Mijn moeder past ook twee daagjes per week op mijn zoontje op. Ik heb ook het idee, dat hij op haar veel enthousiaster reageert dan op mij. Misschien denk je: dat beeldt ze zich maar in, maar ook mijn man, mijn moeder en de crecheleidsters zien het.
Vandaag was weer zo'n voorbeeld: ik ga Twan ophalen en spreek met mijn man af, dat ik degene ben die het gebouw ingaat, zodat hij wel op mij (en niet op mijn man of op mijn moeder) moet reageren, als hij me ziet. Maar hij reageerde dus weer helemaal niet. Ik zat voor hem en hij keek me heel kortdurend glazig aan (keek als het ware door mij heen) en ging daarna verder met spelen. Geen lachje, geen teken van herkenning, helemaal niks. Na verloop van tijd kwam mijn man dan toch aan gelopen en Twan kijkt nog steeds langs me heen, ziet mijn man, staat op en begint hard te lachen en te klappen. Hetzelfde gebeurt als ik Twan met mijn moeder ophaal: ik til hem op, maar Twan kijkt langs me heen naar mijn moeder, gaat hard lachen, duwt mij weg en wil naar oma.
Mijn man zegt, dat het misschien komt omdat hij op zijn vader rekent en niet zijn moeder verwacht op de creche. Of zoiets. Als ik op mijn parttimedag alleen met hem ben, hebben we het heel leuk samen en is er weinig te merken van wat ik hierboven beschrijf, maar zodra mijn man in de buurt komt, ben ik lucht voor hem. We hebben net een 3-weekse vakantie gehad, waarin ik mijn best heb gedaan veel met hem te doen, maar vandaag bij het ophalen uit de creche, "herkende" hij me dus weer niet, of reageerde in ieder geval nul komma nul op mij. In de auto moest ik effe janken (ben ook nog eens 6 maanden zwanger van nr 2, dus de emoties zitten vrij los).
Wie herkent dit?
Mijn zoontje Twan is nu 15 maanden oud. Het is een scheetje en hij is een heel vrolijke knul, die zich lekker vlot ontwikkelt en die snel en graag nieuwe dingen leert. Hij is erg sociaal en laat zich graag knuffelen en aanraken. Ik ben gek op hem. Maar het rare is, dat het soms lijkt of hij mij niet kent/wil kennen, terwijl hij wel moord en brand schreeuwt, als hij zijn vader niet ziet of als deze even uit het zicht verdwijnt. Dat is eigenlijk al vanaf het begin zo geweest.
Zijn vader gaat ook erg leuk met hem om (beetje wild, zo typisch vaderachtig, wat Twan prachtig vindt) en doet dingen met hem, die voor een kindje op die leeftijd erg belangrijk zijn, zoals het dagelijks halen en brengen naar de creche (ik heb geen auto, dus vandaar dat mijn man dat doet). Ik doe verder grotendeels de verzorging.
Het gekke is, dat ik echt het idee heb, dat mijn zoontje mij soms niet ziet staan of me niet kent. Ik hoor altijd hartverscheurende verhalen over het wegbrengen naar de creche en hele leuke vrolijke verhalen over het weer ophalen van de creche. En dus dacht ik: ik haal die knul eens een paar keer op van de creche, maar omdat ik dus geen auto heb, moet mijn moeder mij dan weer brengen. Mijn moeder past ook twee daagjes per week op mijn zoontje op. Ik heb ook het idee, dat hij op haar veel enthousiaster reageert dan op mij. Misschien denk je: dat beeldt ze zich maar in, maar ook mijn man, mijn moeder en de crecheleidsters zien het.
Vandaag was weer zo'n voorbeeld: ik ga Twan ophalen en spreek met mijn man af, dat ik degene ben die het gebouw ingaat, zodat hij wel op mij (en niet op mijn man of op mijn moeder) moet reageren, als hij me ziet. Maar hij reageerde dus weer helemaal niet. Ik zat voor hem en hij keek me heel kortdurend glazig aan (keek als het ware door mij heen) en ging daarna verder met spelen. Geen lachje, geen teken van herkenning, helemaal niks. Na verloop van tijd kwam mijn man dan toch aan gelopen en Twan kijkt nog steeds langs me heen, ziet mijn man, staat op en begint hard te lachen en te klappen. Hetzelfde gebeurt als ik Twan met mijn moeder ophaal: ik til hem op, maar Twan kijkt langs me heen naar mijn moeder, gaat hard lachen, duwt mij weg en wil naar oma.
Mijn man zegt, dat het misschien komt omdat hij op zijn vader rekent en niet zijn moeder verwacht op de creche. Of zoiets. Als ik op mijn parttimedag alleen met hem ben, hebben we het heel leuk samen en is er weinig te merken van wat ik hierboven beschrijf, maar zodra mijn man in de buurt komt, ben ik lucht voor hem. We hebben net een 3-weekse vakantie gehad, waarin ik mijn best heb gedaan veel met hem te doen, maar vandaag bij het ophalen uit de creche, "herkende" hij me dus weer niet, of reageerde in ieder geval nul komma nul op mij. In de auto moest ik effe janken (ben ook nog eens 6 maanden zwanger van nr 2, dus de emoties zitten vrij los).
Wie herkent dit?