Hoi meiden,
Ondanks dat het de laatste tijd erg stil is op ons forum, waag ik toch nog maar een poging om een vraag voor te leggen
Ik zal eerst een korte inleiding geven van mijn dillema: 3 jaar geleden zijn mijn man en ik begonnen met een duikcursus. Toen echter bleek dat het gevaarlijk is om te duiken als je zwanger wilt worden zijn we gestopt omdat we toen al een kinderwens hadden. Uiteindelijk duurde het nog 1,5 jaar voor ik zwanger was, maar ja, dat weet je ook niet van te voren natuurlijk.
Na de bevalling en het eerste (heftige) babyjaar begon het bij mij weer te kriebelen om verder te gaan met duiken. Het is al jaren echt een grote wens van me om te duiken; ik ben echt helemaal weg van de onderwaterwereld (niet voor niets zijn we ook getrouwd in het Oceanium van Blijdorp)
Daarom hadden we bedacht om in de zomer te starten met een duikcursus in nederland (daar zijn we nu sinds 2 weken mee bezig), en dan in september met de kleine en oma naar bonaire op vakantie te gaan, onder andere om te gaan duiken (en oma die zich met Noah bezig kan houden als wij onder water zijn)
Naar mate de tijd echter verstreek begon ik steeds meer op te zien tegen de vlucht van 10 uur naar Bonaire. Noah is een erg levendig ventje en ik zie het al helemaal voor me hoe ik 10 uur lang achter een schreeuwend, rennend en klimmend kind aan moet rennen door het vliegtuig (het zweet breekt me al uit als ik er aan denk).
Toen ik het daar met oma over had zei ze: joh, anders komt Noah toch een weekje bij mij logeren en gaan jullie lekker met z´n tweetjes? `wauw´ was mijn eerste reactie, wat een geweldg aanbod!!
Maar.... ondertussen heb ik al van zoveel mensen gehoord: oh néé, ik zou dat echt niet kunnen/willen, een week weg bij mijn kindje! dat ik enorm begin te twijfelen. Ben ik echt zo´n slechte moeder dat mij het wel fijn lijkt? Natuurlijk ga ik Noah ook missen, hij is mijn zonnetje van wie ik meer hou dan wat dan ook! Maar het is ook een druk mannetje, die nog steeds iedere nacht wakker wordt.. en ´s-ochtends om 6 uur.. en alles wat hij ziet door de kamer wil smijten of op wil klimmen, onder wil kruipen, in ´z´n mond wil stoppen, in z´n haren wil smeren enz enz. Ik vind dit best een intensieve periode eigenlijk als ik eerlijk ben!
Daarnaast heeft Noah bij oma een eigen kamer, een eigen ledikant, box, speelgoed, buggy enz enz. En bovenal is ze stapelgek op hem en is hij regelmatig bij haar, dus is het heel vertrouwd voor hem.
Maar ja, toch blijft die twijfel.. ik spreek nou echt nóóit iemand die zegt: oh ja, wat een goed idee! Nee, het is altijd alleen maar: ´ik kan mijn kind niet zo lang missen´ (waarop ik dan altijd denk: wat is er mis met mij dat ik dat wel kan?) en ´ik ben bang dat mijn kindje zich van me vervreemd als ik zo lang weg ga´
Pff..vind het echt moeilijk hoor. We zijn begin april 4 dagen samen op huwelijksreis geweest (toen was Noah ook bij oma) en dat is alle partijen prima (uitstekend eigenlijk, als ik eerlijk ben) bevallen, maar ja.. is 2 x in een jaar niet te veel gevraagd van een kind denk ik dan weer?
Nou meiden, ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. ben ik echt zo´n ontaarde moeder dat ik mijn leven mét- maar ook zónder Noah erg leuk vindt en in beide wil blijven investeren?
Liefs, 10e
Ondanks dat het de laatste tijd erg stil is op ons forum, waag ik toch nog maar een poging om een vraag voor te leggen
Ik zal eerst een korte inleiding geven van mijn dillema: 3 jaar geleden zijn mijn man en ik begonnen met een duikcursus. Toen echter bleek dat het gevaarlijk is om te duiken als je zwanger wilt worden zijn we gestopt omdat we toen al een kinderwens hadden. Uiteindelijk duurde het nog 1,5 jaar voor ik zwanger was, maar ja, dat weet je ook niet van te voren natuurlijk.
Na de bevalling en het eerste (heftige) babyjaar begon het bij mij weer te kriebelen om verder te gaan met duiken. Het is al jaren echt een grote wens van me om te duiken; ik ben echt helemaal weg van de onderwaterwereld (niet voor niets zijn we ook getrouwd in het Oceanium van Blijdorp)
Daarom hadden we bedacht om in de zomer te starten met een duikcursus in nederland (daar zijn we nu sinds 2 weken mee bezig), en dan in september met de kleine en oma naar bonaire op vakantie te gaan, onder andere om te gaan duiken (en oma die zich met Noah bezig kan houden als wij onder water zijn)
Naar mate de tijd echter verstreek begon ik steeds meer op te zien tegen de vlucht van 10 uur naar Bonaire. Noah is een erg levendig ventje en ik zie het al helemaal voor me hoe ik 10 uur lang achter een schreeuwend, rennend en klimmend kind aan moet rennen door het vliegtuig (het zweet breekt me al uit als ik er aan denk).
Toen ik het daar met oma over had zei ze: joh, anders komt Noah toch een weekje bij mij logeren en gaan jullie lekker met z´n tweetjes? `wauw´ was mijn eerste reactie, wat een geweldg aanbod!!
Maar.... ondertussen heb ik al van zoveel mensen gehoord: oh néé, ik zou dat echt niet kunnen/willen, een week weg bij mijn kindje! dat ik enorm begin te twijfelen. Ben ik echt zo´n slechte moeder dat mij het wel fijn lijkt? Natuurlijk ga ik Noah ook missen, hij is mijn zonnetje van wie ik meer hou dan wat dan ook! Maar het is ook een druk mannetje, die nog steeds iedere nacht wakker wordt.. en ´s-ochtends om 6 uur.. en alles wat hij ziet door de kamer wil smijten of op wil klimmen, onder wil kruipen, in ´z´n mond wil stoppen, in z´n haren wil smeren enz enz. Ik vind dit best een intensieve periode eigenlijk als ik eerlijk ben!
Daarnaast heeft Noah bij oma een eigen kamer, een eigen ledikant, box, speelgoed, buggy enz enz. En bovenal is ze stapelgek op hem en is hij regelmatig bij haar, dus is het heel vertrouwd voor hem.
Maar ja, toch blijft die twijfel.. ik spreek nou echt nóóit iemand die zegt: oh ja, wat een goed idee! Nee, het is altijd alleen maar: ´ik kan mijn kind niet zo lang missen´ (waarop ik dan altijd denk: wat is er mis met mij dat ik dat wel kan?) en ´ik ben bang dat mijn kindje zich van me vervreemd als ik zo lang weg ga´
Pff..vind het echt moeilijk hoor. We zijn begin april 4 dagen samen op huwelijksreis geweest (toen was Noah ook bij oma) en dat is alle partijen prima (uitstekend eigenlijk, als ik eerlijk ben) bevallen, maar ja.. is 2 x in een jaar niet te veel gevraagd van een kind denk ik dan weer?
Nou meiden, ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. ben ik echt zo´n ontaarde moeder dat ik mijn leven mét- maar ook zónder Noah erg leuk vindt en in beide wil blijven investeren?
Liefs, 10e