valt het moeder zijn jullie ook soms zo tegen??

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Ik vraag me af of ik de enigste ben, die het soms allemaal vindt tegen vallen/moeilijk vindt....
We hebben zoveel moeite moeten doen voordat ons meissie er was (ivf) en soms valt het me allemaal zwaar en tegen om zowel moeder en vrouw en mezelf te zijn.

Heb soms het gevoel dat ik mijn man verwaarloos, want als ik mijn bed zie denk ik al 2 jaar alleen aan slapen en niet aan spannende dingen... Die doen we wel, maar de frequentie is wel heel erg laag geloof ik. Het voelt soms ook net alsof we er allebei geen zin aan hebben om moeite voor elkaar te doen.

Dan komt er ook nog bij dat ons meissie dus niet helemaal gezond is. Niets levenbedreigends, maar een te laat ondekte heup luxatie bij pas 14 maand, waardoor er begin dit jaar 10 weken ziekenhuis en 13 weken gipsbroek en sindsdien dus speiders, controles, fysio. Ook dat helpt niet mee. Het is dus allemaal wel anders dan dat ik (we) ons bedacht hadden. Niks niet lekker op pad, vakantie etc. om praktische redenen.

Oh ja, dan ben ik ook al zelf meer dan 1 jaar in de lappenmand met een ontstoken enkel door overbelasting, slijtage en een scheefstaand bekken. Het zit nu eindelijk weer een beetje in de lift, maar echt einden lopen zit er nog niet in, en is gezien de toestand met mijn meissie eigenlijk ook niet meer zo belangrijk. (Daar zijn wij moeders heel erg goed in geloof ik, om ons zelf weg te cijferen)


Het valt me soms zwaar om alles positief te blijven zien. Maar ondanks de laatse 2 dingen, ben ik de enigste die het soms allemaal zo moeilijk/moeizaam vindt???

 
Hoi Maple,

nee hoor, je bent zeker niet de enige! Onze (vandaag 2!jarige zoon) is gelukkig gezond en ontwikkelt zich razendsnel.
Ikzelf kamp na twee jaar nog steeds met een stevige vorm van bekkeninstabiliteit en loop sinds kort de hele dag met een bekkenband en gebruik een rugrol bij het zitten. Dat helpt dus eindelijk een beetje. Hoewel ik inmiddels ruim twee jaar de hele dag door pijn heb.
Ook ik heb mijn voet overbelast, wat is overgegaan in hielspoor. Door de aanschaf van een speciale correctiezool kan ik daar dus wel mee blijven lopen. Helaas verdwijnt de hielspoor niet.
Ik kan je adviseren een consult aan te vragen bij een chriopractor en een podotherapeut. Bij mij heeft de combinatie van die twee de scheefstand in mijn bekken weggenomen.
Ik bezoek nu de rupoli in Delden (www.rugpoli.nl), waar een mri is gemaakt en ik gerichte adviezen voor revalidatie zal krijgen.

De verzorging van mijn zoon (na 5 miskramen ook het langverwachte 'geluk') valt mij bijzonder zwaar. Ik zie soms echt op tegen de dagen, dat ik met hem alleen ben. Gelukkig is hij de laatste tijd goed te passen. Hij voelt feilloos aan, wanneer het me teveel wordt, want hij weet me dan goed uit te spelen.

Sinds kort komt er één keer per week een kennis langs om schoon te maken. Dat neemt me weer een zorg uit handen. Mijn moeder zal binnenkort twee keer per maand een dag langs komen, zodat ik weer wat ademruimte krijg. Mijn partner overweegt om twee dagen ouderschapsverlof op te nemen (waarschijnlijk op een dag, wanneer onze zoon bij opa en oma is), zodat hij het achterstallige werk in huis en huishouding kan gaan oppakken.
Na twee jaar lijkt er dus eindelijk wat licht aan het einde van de tunnel te gloren. Overigens zijn er wel wat gesprekken voor nodig geweest, om begrip te kweken bij deze significante andere.

Ik kan je dus alleen maar adviseren: vraag om hulp en accepteer deze hulp. Desnoods betaal je iemand om je door de moeilijke momenten van de dag heen te slepen.
Ik heb komende week herfstvakantie en dacht al: help! een hele week met mijn mannetje alleen (wat een uitputtingsslag...). Maar gelukkig willen opa en oma hun kleinzoon op hun vast oppasdag niet missen en willen ze hem ook graag een dag extra opvangen. Je ziet het: je hoeft het alleen maar te vragen. We gaan er een gezellige week van maken.

Overigens zijn er ook veel mooie momenten, hoor! Ik ben apetrots op dit mannetje, dat zo sociaal is naar anderen toe en humor heeft.

Sterkte Maple!

Groetjes, Marijon
 
Hoi,
ik hoor hier eigenlijk niet thuis (ik ben van het zomer-2007 forum) maar wilde toch even reageren.

Ik heb soms precies hetzelfde gevoel hoor. Wij hebben echt een schat van een dochter maar ze is ontzettend druk en vraagt veel aandacht.
Soms denk ik wel eens pfff waar ben ik aan begonnen. Daniëlle is nu 2jr en 4 maanden oud en sinds 3 weken zijn haar papa en ik ook nog eens uit elkaar gegaan, dat bevorderd het gevoel ook niet helemaal natuurlijk want ik heb nu helemaal het idee dat ik het allemaal alleen moet doen. Gelukkig heb ik hele lieve ouders die 3x per week oppassen als ik werk ddus dat scheelt een hoop.
Gelukkig ben ik meestal heel blij met onze dochter maar ik begrijp zeker wat jij bedoelt hoor zeker door alle omstandigheden die jij noemt.
Nou heel veel sterkte,
groetjes van Sonja
 
Hoi hoi,

Zoals hierboven genoemd, ben je zeker niet de enige. Ik heb een schat van een zoon en echt het is een heel lief mannetje, maar vind het heel zwaar om met hem alleen te zijn een hele dag. Gelukkig is dat maar 1 dag per week. Het probleem hier is dat ik zelf in de lappenmand zit met restanten van de zwangerschap, op het werk loop de reintegratie niet lekker en zelf zit ikook niet lekker in mijn vel.

Vraag me erg vaak af waarom ik ook alweer een kindje wilde. Maar dan zie ik mijn zoontje weer spelen en lachen en weet ik het weer. Moet wel zeggen dat het nu wel steeds makkelijker vind worden nu hij meer zelf gaat doen.

Sterkte ermee

groeten, Kabo
 
Hoi

Ja herken zeker het gevoel. Ik heb een lieve dochtertje van 23 maanden. Ze is zo levendig en eist mijn aandacht. Ik werk 3 dagen en gaat dan naar oma en haar vader werkt soms wel meer dan 40 uur. Dus alles komt dan op mij af. De 4 dagen dat ik vrij ben dan draait alles om haar. Waar ik nu achter ben gekomen is dat ik geen hulp durfde te vragen. Ik voel me dan schuldig tegen over me kindje. Gevoel dat ik een slechte moeder ben. Maar aan de andere kant wil ik niet alleen maar mama zijn. Ik merk dat ik mezelf gewoon verwaarloosde. niet naar de kapper, geen leuke kleding meer aan doe en ga zo maar door. Ik ben nu met kleine stappen begonnen. Om weer vrouw te zijn en niet alleen mama. Ik leer me kleine meid ook om zichzelf te vermaken wat wel heel veel moeite kost.

Sterkte

groetjes
 
hoi hoi,

Hier het zelfde gevoel hoor. Helaas merk ik dat er nog een flinke taboe op rust om dit uit te spreken...

Onze zoon heeft zijn eerste levensjaar erg getobt met zijn gezondheid. (allergieen, eczeem, wekelijks veel overgeven etc. etc.) en was de eerste 5 maanden ook nog een huil (gillen/krijsen/schreeuwen) baby. Dat was nog wel het allermoeilijkste, we stonden soms buiten zelf te huilen van onmacht en vermoeidheid, je eigen relatie wordt dan echt op de proef gesteld.... Inmiddels is hij gelukkig veel minder vaak ziek maar bij ieder hoestje 's nachts vlieg ik uit bed om te kijken of hij niet heeft overgegeven. Het entertainen en leren 'zelluf doen' van dingen kost veel tijd en geduld (en daar heb ik soms wat gebrek aan)

Voor mijzelf was, en is het nogsteeds lichamelijk erg zwaar. Ben geboren met heupdysplasie en dit is niet helemaal goed gegaan waardoor ik veel zware operaties achter de rug heb met als resultaat altijd rugpijn een pijnlijke kapotte knie waar ik niet meer mee naar de dokter durf...

Ondanks dat onze kleine man zich heel goed alleen kan vermaken en eigenlijk best makkelijk is geworden heeft het toch wel impact gehad. Het begint de laatste paar weken pas iets beter te lopen allemaal....
Van een 2e kindje is ook voorlopig nog geen sprake. Het zwanger zijn en het toeleven naar de bevalling kriebelt soms wel even maar dan komt ook meteen weer het realistische besef dat we er beiden nog niet aan toe zijn en dat alles nog te vers in het geheugen ligt.... misschien blijft dat wel zo, misschien niet.... de tijd zal het leren...

je ziet wel, je bent er niet alleen in... succes
 
Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie reacties.
Ben "blij" te horen dat ik niet de enigste ben die zich zo voelt.
Het is inderdaad iets waar volgens mij niemand over praat, en dat maakt het helemaal zo frustie.
Het blijft wel moeilijk om mijn "wegcijfer "modus een tandje minder te zetten. Maar gelukkig ben ik me er wel steeds meer van bewust wanneer ik dat weer doe. Helaas nog wel het meest nadat....

Voel me door jullie reacties wel gesteund. Dank je wel.
 
dag dames,

ik ben mama van twee kleine mannetjes van 26 maanden (nov. 2007) en bijna 5 maanden (aug. 2009). ik heb het omgekeerde van jullie, al geloof ik dat dat ook niet helemaal normaal is... ik kan er niets aan doen, maar ik zit al sinds de geboorte van onze oudste op een roze wolk! ik vind het echt geweldig en geniet met volle teugen van het moederschap! nou heb ik ook twee makkelijke en gezonde kinderen, dus dat scheelt een heleboel, dat realiseer ik me heel goed. enze slapen allebei van 8 tot 7 door, dus van slaapgebrek is ook geen sprake, ook dat maakt een groot verschil natuurlijk. ik vind 't zo leuk om mama te zijn, dat ik graag nog een derde en zelfs vierde kindje erbij zou willen.
maar mijn man ziet dit helemaal niet zitten. hij vindt het zo al druk genoeg en eerlijk is eerlijk, voordat ons tweede zoontje er was dacht ik ook altijd dat ik 'maar' twee kinderen wilde. maar nu ik merk hoe soepel het gaat met deze twee heb ik opeens een oerdrang naar nog meer kinderen. waarschijnlijk gaat dat dus niet gebeuren, dus ik probeer maar extra hard te genieten van mijn twee jongetjes.
jullie allemaal veel sterkte met het vinden van de juiste balans, ik wens jullie veel geluk!

groetjes van mama-in-amsterdamzuid
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan