Ik kom weer eventjes mijn verhaal doen. Mijn vriend is vanmiddag weg en dit is voor het eerst dat ik weer helemaal alleen ben sinds de miskraam dinsdag. Ik haat dat woord zeg, miskraam. Voor mijn gevoel is het iets anders. Mijn kindje is gewoon veel te vroeg geboren. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel fysieke pijn moeten doorstaan en waarvoor? Dat maakt het zo ’n nachtmerrie, dat het helemaal voor niks is, omdat je na die pijn een levenloos kindje van 10, 15 cm in je hand houdt. Wat deed het zeer …
Ik ben blij dat we goed afscheid hebben genomen van ons jongetje, en dat hij voor ons zelfs een naam heeft. Ik heb hem de eerste dagen de hele tijd voor me gezien, en ik heb heel veel moeten huilen. Gelukkig was mijn vriend vaak bij me en toen hij moest werken ben ik bij mijn ouders geweest. We hebben veel gepraat, en nu heb ik af en toe het gevoel dat ik uitgepraat ben.
Samen met mijn vriend kijk ik gek genoeg alweer naar de toekomst. Daar valt genoeg over te praten. Ik ben er vooral behoorlijk bang voor. Alle clichés komen voorbij: Angst voor een nieuwe zwangerschap, kan ik überhaupt wel weer zwanger worden? Ik weet dat ik geen grotere kans heb op een miskraam dan de eerste keer. En die eerste zwangerschap was ook echt de eerste keer raak, dus twijfels over onze vruchtbaarheid zijn ook ongegrond. Er is een grote kloof tussen gevoel en verstand, en die zal nog wel even blijven.
Maar wat me het meest opvalt is dat ik ondanks alles zo snel mogelijk opnieuw zwanger wil worden. Ik weet dat ik dan weer in die emotionele achtbaan ga stappen, maar toch wil ik niets liever. Ik wil zo snel mogelijk weten hoe het verder zal gaan.
Mijn lichaam moet nog wel even wennen aan de situatie. Ik bloed nog steeds, maar ben gelukkig niet gecuretteerd, dus ik hoop dat mijn baarmoeder via de natuurlijke weg zo snel mogelijk heelt. Mijn borsten deden behoorlijk pijn de afgelopen dagen, ze stonden helemaal strak en er kwamen hele kleine beetjes vocht uit. Die twee waren denk ik iets anders van plan na dinsdag. Nu hebben ze de moed opgegeven en worden langzaam weer zachter en minder pijnlijk. Ik vind het raar dat mijn lijf in zo ’n korte tijd toch helemaal ingesteld is geraakt op de komst van een baby die eten nodig heeft.
En nou moet mijn lichaam maar weer snel klaar zijn voor de volgende, vind ik. Mijn huisarts vertelde me dat ik ongeveer twee weken na de miskraam weer een eisprong zal hebben. Als ik jullie verhalen zo lees, twijfel ik daar wel een beetje aan. Wat hij verder nog zei is dat er fysiek geen enkel bezwaar tegen is om direct verder te gaan met proberen zwanger te worden. Misschien wacht ik een cyclus af, misschien gaan we er meteen weer voor. Ik weet het nog niet, ik zie wel hoe het loopt.
Ik blijf hier op het forum lezen en schrijven, dat geeft me toch wel moed en steun. Ik ben blij dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Jullie ook heel veel succes en sterkte. En natuurlijk veel plezier met klussen! ;-)
Liefs,
Marjon
(Ik ben trouwens 32, en toen ik in juni zwanger werd van deze eerste, waren we ook precies op die dag begonnen met proberen)
Ik ben blij dat we goed afscheid hebben genomen van ons jongetje, en dat hij voor ons zelfs een naam heeft. Ik heb hem de eerste dagen de hele tijd voor me gezien, en ik heb heel veel moeten huilen. Gelukkig was mijn vriend vaak bij me en toen hij moest werken ben ik bij mijn ouders geweest. We hebben veel gepraat, en nu heb ik af en toe het gevoel dat ik uitgepraat ben.
Samen met mijn vriend kijk ik gek genoeg alweer naar de toekomst. Daar valt genoeg over te praten. Ik ben er vooral behoorlijk bang voor. Alle clichés komen voorbij: Angst voor een nieuwe zwangerschap, kan ik überhaupt wel weer zwanger worden? Ik weet dat ik geen grotere kans heb op een miskraam dan de eerste keer. En die eerste zwangerschap was ook echt de eerste keer raak, dus twijfels over onze vruchtbaarheid zijn ook ongegrond. Er is een grote kloof tussen gevoel en verstand, en die zal nog wel even blijven.
Maar wat me het meest opvalt is dat ik ondanks alles zo snel mogelijk opnieuw zwanger wil worden. Ik weet dat ik dan weer in die emotionele achtbaan ga stappen, maar toch wil ik niets liever. Ik wil zo snel mogelijk weten hoe het verder zal gaan.
Mijn lichaam moet nog wel even wennen aan de situatie. Ik bloed nog steeds, maar ben gelukkig niet gecuretteerd, dus ik hoop dat mijn baarmoeder via de natuurlijke weg zo snel mogelijk heelt. Mijn borsten deden behoorlijk pijn de afgelopen dagen, ze stonden helemaal strak en er kwamen hele kleine beetjes vocht uit. Die twee waren denk ik iets anders van plan na dinsdag. Nu hebben ze de moed opgegeven en worden langzaam weer zachter en minder pijnlijk. Ik vind het raar dat mijn lijf in zo ’n korte tijd toch helemaal ingesteld is geraakt op de komst van een baby die eten nodig heeft.
En nou moet mijn lichaam maar weer snel klaar zijn voor de volgende, vind ik. Mijn huisarts vertelde me dat ik ongeveer twee weken na de miskraam weer een eisprong zal hebben. Als ik jullie verhalen zo lees, twijfel ik daar wel een beetje aan. Wat hij verder nog zei is dat er fysiek geen enkel bezwaar tegen is om direct verder te gaan met proberen zwanger te worden. Misschien wacht ik een cyclus af, misschien gaan we er meteen weer voor. Ik weet het nog niet, ik zie wel hoe het loopt.
Ik blijf hier op het forum lezen en schrijven, dat geeft me toch wel moed en steun. Ik ben blij dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Jullie ook heel veel succes en sterkte. En natuurlijk veel plezier met klussen! ;-)
Liefs,
Marjon
(Ik ben trouwens 32, en toen ik in juni zwanger werd van deze eerste, waren we ook precies op die dag begonnen met proberen)