<p>Hoi,</p><p>ik ben heel erg benieuwd of er andere ouders zijn die zich herkennen in onze situatie: Wij zijn ouders geworden van ons eerste kind aan het begin van de allereerste lockdown in het voorjaar van 2020. Inmiddels weten we allemaal veel meer, maar toen was de voor ons toch al spannende tijd rondom de geboorte van ons eerste kind extra spannend door alle onzekerheid rondom Corona. We hebben er toen voor gekozen zo min mogelijk kraamvisite te doen en alleen op 1,5 meter afstand. Onze directe familie hebben we onze dochter pas na 6 weken laten vasthouden. Dit werd ons toen niet bepaald in dank afgenomen. Ik heb me hier toen ook erg schuldig over gevoeld, maar tegelijkertijd wilden wij ook ons gevoel volgen en onze dochter beschermen. We hebben ons destijds behoorlijk in de steek gelaten gevoeld door familie. Daartegenover hadden zij het gevoel dat we hen niet vertrouwden met ons kind. Wat ook zo was, alleen dit was niet persoonlijk maar omdat we bang waren voor Corona.</p><p>Nu zijn we anderhalf jaar verder en we merken dat die eerste periode heel veel impact heeft gehad op de relatie met een aantal directe familieleden. Waar wij denken dat we inmiddels helemaal niet meer overdreven beschermend zijn worden we wel bestempeld als die overdreven ouders die niemand vertrouwen. Ze lijken een beetje op eieren te lopen bij ons. Als we bijvoorbeeld doodnormale vragen stellen over het verloop van de dag als opa en oma hebben opgepast wordt dit altijd beantwoord alsof ze zich moeten verdedigen. </p><p>We hebben het al meerdere keren geprobeerd bespreekbaar te maken, maar er lijkt geen verandering in te komen. De contacten verlopen zo moeizaam en we zijn er inmiddels wel een beetje klaar mee. Zelfs als we wel heel beschermend zouden zijn, dan is dat toch echt iets wat wij zelf moeten weten als ouders. Maar hoe ga je dan om met familie die daar blijkbaar een oordeel over heeft? En hoe geef je hen het gevoel dat we ze wel vertrouwen met ons kind? (Ookal doen we dat voor ons gevoel al door regelmatig te laten oppassen en logeren). </p><p>Herkent iemand dit? Of heeft iemand tips?</p>
Veranderde relaties familie na baby in lockdown
- Onderwerp starter Gebruiker10176416
- Startdatum
Heeft totaal niet met de lockdown te maken maar ons 1e is 5 weken te vroeg geboren en ook bewust eerste maand niemand laten vasthouden. Wilde dit zelf niet. Ziekenhuis gaf dat advies ook toen ik ernaar vroeg maar was niet nodig. Ons 2e is nu 8 maanden dus middenin corona tijd geboren en ook hier weer bewust maand afgehouden. Hij is met 39.6 geboren en ruim 4 kg toen dus sterk genoeg maar die pasgeborene zijn zo vatbaar in het begin. Je moet het niet eens willen dat ze verkouden worden zo jong.
Ik begrijp je heel goed
Ne schoonzus is nu 6 maanden geleden bevallen en die was ook 5 weken te vroeg maar die ging na 2 weken al naar center parcs met hem waardoor hij 2 weken laten aan de antibiotica zat omdat zijn mond volledig onder de spruw zat. Dus toch virusje opgelopen. Dus kun je zien dat beetje voorzichtig zijn egt niet hindert
Zou wel proberen erover te praten met ze. Ze zijn natuurlijk ook wel onderdeel van haar leven
Ik begrijp je heel goed
Ne schoonzus is nu 6 maanden geleden bevallen en die was ook 5 weken te vroeg maar die ging na 2 weken al naar center parcs met hem waardoor hij 2 weken laten aan de antibiotica zat omdat zijn mond volledig onder de spruw zat. Dus toch virusje opgelopen. Dus kun je zien dat beetje voorzichtig zijn egt niet hindert
Zou wel proberen erover te praten met ze. Ze zijn natuurlijk ook wel onderdeel van haar leven
Poeh ik heb geen tips voor je, lijkt me heel vermoeiend. Onze dochter is van september 2020 en wij hebben het precies zo aangepakt, daar zijn we ook heel duidelijk en rechtlijnig ingeweest en gelukkig heeft iedereen het gewoon geaccepteerd.
Ik zou toch nog een keer het gesprek aangaan en dan precies zeggen wat je hierboven zegt. Dat jullie er langzaamaan klaar mee zijn, dat je niet weet hoe je ze nog meer het vertrouwen kan geven door ze daar te laten logeren... ik heb gemerkt dat heel duidelijk communiceren hier het beste werkt, dan is er gewoon geen ruimte meer voor een andere interpretatie
Dat voelt niet zo gezellig maar klaart hopelijk e.e.a. wel op. Sterkte ermee, is een vervelend gevoel om mee te zitten!
Ik zou toch nog een keer het gesprek aangaan en dan precies zeggen wat je hierboven zegt. Dat jullie er langzaamaan klaar mee zijn, dat je niet weet hoe je ze nog meer het vertrouwen kan geven door ze daar te laten logeren... ik heb gemerkt dat heel duidelijk communiceren hier het beste werkt, dan is er gewoon geen ruimte meer voor een andere interpretatie
Dat voelt niet zo gezellig maar klaart hopelijk e.e.a. wel op. Sterkte ermee, is een vervelend gevoel om mee te zitten!
Onze dochter is van mei 2020. We mochten van de kraamhulp de eerste tien dagen al geen visite. Dat scheelde. Was niet onze schuld. En misschien scheelde het dat ik voor de bevalling iedereen al wat getemperd had in de verwachtingen. Dat we de eerste 2 weken voor ons als gezin wilden. Ik had erbij gezegd dat ze daarna ook nog heel klein is en dat we veel fotos en filmpjes zouden sturen. Op die manier hebben we ze toch een heel betrokken gevoel gegeven. Ook na 2 weken was het enkel onze ouders en mijn broer en schoonzus. Zonder partner en zonder kinderen. En enkel als ze twee weken thuis hadden gewerkt en geen zieke gezinsleden hadden. We hebben toen in de tuin gezeten. En ik heb ze gevraagd handen goed te wassen en baby niet te dicht bij hun gezicht te houden. Dan mochten ze even vasthouden. Onze dochter kwam ook met 35 weken.
Mijn moeder vertelt nog veel over hoe ik als baby van 3 weken oud griep kreeg met hoge koorts. Hoe eng ze dat vond. Dus die begreep ons helemaal. Al vond ze het wel heel erg natuurlijk. Haar baby kreeg een baby en ze mocht er pas na 2 weken bij zijn. Mijn vader is wat rationeler en die accepteerde het gewoon. Mijn schoonmoeder zat wel te vissen of ze wat eerder kon komen. Maar dat hield mijn man af. Ze heeft er verder nooit lelijk over gedaan. Sinds zomer vorig jaar hebben ze allemaal genoeg tijd met haar en nu herkent ze gewoon haar opa en oma's en vindt ze die helemaal geweldig. Niemand is er nog mee bezig dat het toen even niet kon.
Dus persoonlijk vind ik de reactie van je familie vreemd. Praten heb je al geprobeerd. Ik zou denk ik ook gewoon wat directer van me afbijten als ik het gevoel ontdek. Wie weet bedoelen ze het wel niet zo maar zit er ook een stukje interpretatie vanuit schuldgevoel bij jullie? Ik roep maar wat hoor. Gewoon je gevoelens op tafel gooien lucht soms een hoop op.
Mijn schoonmoeder is bijvoorbeeld erg goed in op elk verhaal of elke foto reageren met hoe gevaarlijk dat was of wat we beter hadden kunnen doen. Goed bedoeld, maar tenenkrommend irritant. Ik zeg haar ook wel eens: kun je niet gewoon wat leuks zeggen en de zorgen aan ons over laten? En dan is ze weer een tijdje wat milder. Of ze begint een gesprek over hoe ze die bemoeienis met de opvoeding vroeger zelf eigenlijk ook irritant vond. Het pakt eigenlijk altijd wel goed uit om direct te zijn.
Mijn moeder vertelt nog veel over hoe ik als baby van 3 weken oud griep kreeg met hoge koorts. Hoe eng ze dat vond. Dus die begreep ons helemaal. Al vond ze het wel heel erg natuurlijk. Haar baby kreeg een baby en ze mocht er pas na 2 weken bij zijn. Mijn vader is wat rationeler en die accepteerde het gewoon. Mijn schoonmoeder zat wel te vissen of ze wat eerder kon komen. Maar dat hield mijn man af. Ze heeft er verder nooit lelijk over gedaan. Sinds zomer vorig jaar hebben ze allemaal genoeg tijd met haar en nu herkent ze gewoon haar opa en oma's en vindt ze die helemaal geweldig. Niemand is er nog mee bezig dat het toen even niet kon.
Dus persoonlijk vind ik de reactie van je familie vreemd. Praten heb je al geprobeerd. Ik zou denk ik ook gewoon wat directer van me afbijten als ik het gevoel ontdek. Wie weet bedoelen ze het wel niet zo maar zit er ook een stukje interpretatie vanuit schuldgevoel bij jullie? Ik roep maar wat hoor. Gewoon je gevoelens op tafel gooien lucht soms een hoop op.
Mijn schoonmoeder is bijvoorbeeld erg goed in op elk verhaal of elke foto reageren met hoe gevaarlijk dat was of wat we beter hadden kunnen doen. Goed bedoeld, maar tenenkrommend irritant. Ik zeg haar ook wel eens: kun je niet gewoon wat leuks zeggen en de zorgen aan ons over laten? En dan is ze weer een tijdje wat milder. Of ze begint een gesprek over hoe ze die bemoeienis met de opvoeding vroeger zelf eigenlijk ook irritant vond. Het pakt eigenlijk altijd wel goed uit om direct te zijn.
Dat herken ik zeker!
Onze oudste is van februari 2019. We hebben toen zoveel kraamvisite ontvangen dat ik er ongelukkig van werd. Er zijn zelfs mensen die ik toen voor het laatst gesproken heb… ook vond mijn schoonmoeder het ineens heel belangrijk 4 keer in de week langs te komen terwijl ze normaal 4 keer per jaar komt.
Ik wist heel zeker: nooit meer zoveel kraamvisite.
Onze tweede is van oktober 2020. Op voorhand lieten we al weten dat we weinig kraamvisite wilden en dat mensen even konden zwaaien door het raam. Raamvisite voelde heel onpersoonlijk aapjes kijken dus wisten we: dit willen we niet weer. Achteraf kregen we te horen dat mensen het heel vreemd vonden dat ze niet binnen mochten komen.
Onze derde is van september 2021 en ook toen hebben we amper kraamvisite gehad. Alleen de verplichte directe familie is op bezoek geweest. En ook daar krijgen we commentaar op. Mijn conclusie is dan ook dat je het toch nooit goed kunt doen.
Sommigen zijn boos dat ze onze tweede nog niet gezien hebben. Maar dat is niet mijn probleem, dat is hun gevoel. Ik heb ondertussen drie gezonde kinderen, waar ik enorm trots op ben! En ik heb ze op mijn manier beschermd tegen ziektes.
Regelmatig foto’s sturen doe ik ook niet meer aan. Die foto’s werden namelijk klakkeloos doorgestuurd naar Jan en alleman zonder dat even te vragen. Ook na de nodige ruzie en 2 maand geen contact werden de foto’s nogsteeds verspreid. Dus ik doe niet meer mee.
Heel vervelend voor ze dat ze mij niet begrijpen maar ik probeer het beste te doen voor mijn kinderen, niet voor de mensen om ons heen.
Ik ben best bod geworden??
maar ik wil zelf niet meer gebukt gaan onder de gevoelens van een ander waar ik het toch nooit goed voor kan doen…
Onze oudste is van februari 2019. We hebben toen zoveel kraamvisite ontvangen dat ik er ongelukkig van werd. Er zijn zelfs mensen die ik toen voor het laatst gesproken heb… ook vond mijn schoonmoeder het ineens heel belangrijk 4 keer in de week langs te komen terwijl ze normaal 4 keer per jaar komt.
Ik wist heel zeker: nooit meer zoveel kraamvisite.
Onze tweede is van oktober 2020. Op voorhand lieten we al weten dat we weinig kraamvisite wilden en dat mensen even konden zwaaien door het raam. Raamvisite voelde heel onpersoonlijk aapjes kijken dus wisten we: dit willen we niet weer. Achteraf kregen we te horen dat mensen het heel vreemd vonden dat ze niet binnen mochten komen.
Onze derde is van september 2021 en ook toen hebben we amper kraamvisite gehad. Alleen de verplichte directe familie is op bezoek geweest. En ook daar krijgen we commentaar op. Mijn conclusie is dan ook dat je het toch nooit goed kunt doen.
Sommigen zijn boos dat ze onze tweede nog niet gezien hebben. Maar dat is niet mijn probleem, dat is hun gevoel. Ik heb ondertussen drie gezonde kinderen, waar ik enorm trots op ben! En ik heb ze op mijn manier beschermd tegen ziektes.
Regelmatig foto’s sturen doe ik ook niet meer aan. Die foto’s werden namelijk klakkeloos doorgestuurd naar Jan en alleman zonder dat even te vragen. Ook na de nodige ruzie en 2 maand geen contact werden de foto’s nogsteeds verspreid. Dus ik doe niet meer mee.
Heel vervelend voor ze dat ze mij niet begrijpen maar ik probeer het beste te doen voor mijn kinderen, niet voor de mensen om ons heen.
Ik ben best bod geworden??
maar ik wil zelf niet meer gebukt gaan onder de gevoelens van een ander waar ik het toch nooit goed voor kan doen…Poeh wat lastig!
Open kaart spelen. Een oordeel trekken mensen toch snel, dat is menselijk. Je kunt je gevoelens en gedachten delen, maar ga je zeker niet verantwoorden want dat is nergens voor nodig. Je hebt voor deze manier gekozen en dan stoot je anderen tegen de borst. Het is dan zo.
Het ging volgens mij toen niet om vertrouwen en ze mogen dankbaar zijn en vereerd dat ze
mogen oppassen. Als ze toch blijven zeuren, zou ik persoonlijk daar wat afstand van doen.. ook al is het familie. Je maakt keuzes waar je achter staat voor je kind en dat moet een ander respecteren. Of ze er mee eens zijn of niet. Sterkte!
Open kaart spelen. Een oordeel trekken mensen toch snel, dat is menselijk. Je kunt je gevoelens en gedachten delen, maar ga je zeker niet verantwoorden want dat is nergens voor nodig. Je hebt voor deze manier gekozen en dan stoot je anderen tegen de borst. Het is dan zo.
Het ging volgens mij toen niet om vertrouwen en ze mogen dankbaar zijn en vereerd dat ze
mogen oppassen. Als ze toch blijven zeuren, zou ik persoonlijk daar wat afstand van doen.. ook al is het familie. Je maakt keuzes waar je achter staat voor je kind en dat moet een ander respecteren. Of ze er mee eens zijn of niet. Sterkte!