Zoals jullie al hebben kunnen lezen is 14 december onze zoon Paddy geboren. Wat ik er toen nog niet bij heb vermeld is dat diezelfde morgen mijn opa is overleden. Hij had een paar dagen eerder zijn heup gebroken en heeft ons zoontje helas niet meer mee mogen maken. Ik ging iedere week bij hm op bezoek en ondanks dat hij dementerend was wist hij dat ik zwanger was en leefde hij op zijn manier mee. Hij kon bijna niet meer praten maar voelde elke keer aan mijn buik met een grote glimlach op zijn gezicht. Hij was een lieve man en ik mis hem enorm. Het gekke is dat wij precies hetzelfde 7 jar geleden ook hebben meegemaakt toen mijn dochter geboren werd. Op diezelfde ochtend overleed de opa van mijn man. Toen stond het allemaal wat verder van mij af merk ik nu maar ook toen was het een dubbel gevoel van vreugde en verdriet.
Op het moment dat ik nu zwanger werd wist ik diep van binnen al dat mijn opa het niet zou redden totdat mijn baby er was, maar iedereen sprak dat tegen omdat het nog zo goed ging met opa. Helaas werd mijn voorgevoel toch waarheid.
Met ons zoontje gaat alles prima en ik be er van overtuigd dat hij een geweldige engelbewaarder heeft in de persoon van mijn opa, maar het verdriet blijft toch nog wel even vlak onder de oppervlakte en de tranen zitten soms nog erg hoog.
Op het moment dat ik nu zwanger werd wist ik diep van binnen al dat mijn opa het niet zou redden totdat mijn baby er was, maar iedereen sprak dat tegen omdat het nog zo goed ging met opa. Helaas werd mijn voorgevoel toch waarheid.
Met ons zoontje gaat alles prima en ik be er van overtuigd dat hij een geweldige engelbewaarder heeft in de persoon van mijn opa, maar het verdriet blijft toch nog wel even vlak onder de oppervlakte en de tranen zitten soms nog erg hoog.