Verdriet om ernstige zieke opa.

[Anoniem]

Hallo mama's ik zou jullie graag om raad wilen vragen. Opa is erg ziek zo ziek dat hij eigenlijk stervende is. Mijn zoon van 8 weet het allemaal. hij begrijpt het ook maar is wel erg boos en verdrietig natuurlijk. Hij uit dit door boos op mij en zijn zusje van 4 te zijn. Hij is telkens erg kwaad om niks. Als ik vraag of hij het er moeilijk mee heeft geeft ie eigenlijk weinig antwoord. Ik ken hem ook niet meer meenenemen naar opa in het ziekenhuis omdat opa er best akelig uitziet. dus vind ik het het beste dat ie hem maar zo als ie was in zijn hererinering te houden. nu is mijn vraag wie heeft dit al eens eerder meegemaakt of weet een oplossing om mijn verdriet samen met hem te delen. Overigens mijn dochter van 4 vind het allemaal zielig voor opa dus beseft het allemaal niet zo. Dank jullie wel. Groetjes sandra

 

[Anoniem]

Hallo Sandra,

Moeilijke situatie. Ik denk dat het zinvol kan zijn wanneer je jouw zoontje uitlegt dat dood en leven bij elkaar horen. Dat het altijd erg verdrietig is wanneer iemand sterft maar dat het er toch 'bij hoort'. Klinkt lekker simpel maar je zult begrijpen dat ik het zo niet bedoel. In mei dit jaar overleed de moeder van een goede vriendin  van ons  na een zeer lang ziekbed van jaren en jaren.  Het zoontje van onze vriendin (toen vier-en-half) was bij de crematie van zijn oma aanwezig. Hij was heftig in tranen en leek het allemaal te begrijpen. Hij was goed ingelicht. Toen het achter de rug was, was hij blij met het zakje snoep dat hij kreeg. Later thuis (weken later) was hij op-en-af verdrietig en inmiddels is dat weg en is hij gewoon bijna 5 en heeft hij het 'verwerkt'. Ik denk dat dit mede door de 'nuchterheid' van onze vriendin komt, die hem goed heeft ingelicht en heeft verteld over leven en dood. Ook zijn oma was heel ziek en stervende. Ik wens je veel sterkte toe, met beide situaties. Ik hoop dat je hier iets aan hebt gehad.

Anouk

 

[Anoniem]

Ik denk idd dat het goed is om alles heel goed en rustig uit te leggen. Wij hebben vorig jaar onze ene oma moeten begraven en vorige maand onze andere oma. De oudste van ons (bijna 5 ) is er heel erg mee bezig geweest. Wij zijn zo open en eerlijk mogelijk geweest. de ene oma heeft een ziekbed van 4.5 maanden gehad. We hebben Bart elke week 1x meegenomen, zodat hij kon zien dat oma steeds zieker werd en dat het 'goed' was dat ze ging sterven. Hij zag haar achteruit gaan en pijn hebben, wat voor hem heel goed geweest is om te beseffen wat er gebeurde. De andere oma was heel onverwachts door een hersenbloeding. Ze heeft 1 dag in het ziekenhuis gelegen, maar is niet meer bij geweest. We hebben Bart mee genomen naar het ziekenhuis, omdat hij heel goed moest beseffen dat oma opeens heel ziek was. (we waren 3 dagen ervoor nog op haar verjaardag geweest....) Hij heeft gezien dat ze niets meer kon en dat ze dood zou gaan. Mijn ervaring is dat als je alles van heel dicht bij mee laat maken, en er open en eerlijk (hoe moeilijk ook) over praat, ze het een plekje kunnen geven. Nou denk je misschien, ja, 5 of 8 jaar, dat is nogal een verschil, maar Bart is echt een denker, die alles tot in de punjes wil weten, wil hij het een plekje kunnen geven. Hij heeft in de kist gekeken toen ze opgebaart lag en Ook is hij mee geweest naar de begrafenis, wat hem heel goed gedaan heeft. Kinderen moeten alles een plekje geven en vooral niet met de fantasie op de loop gaan. Er zijn trouwens hele goede boekjes die je kunnen helpen bij dit proces. (weet niet of je christelijk bent, maar het boekje: samen verdriet. vond ik heel erg goed, maar is wel gericht op het naar de hemel gaan.)

Sterkte ermee.
Liefs, Brenda