verdriet

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,
Ik zal me even voorstellen, ik ben Anne en ben vandaag 34 jaar geworden. Geen groot feest, want ik kom niet voor niets op dit forum. In december kwamen we erachter dat ik zwanger was van ons vierde kindje. Op zich was het wel even schrikken, vooral voor mijn man, die echt vond dat ons gezin compleet was. Maar na een paar weken raakte ook hij aan het idee gewend en was ik eigenlijk dolgelukkig met deze onverwachtte kans op een vierde kindje (een stille wens van mij) Alles verliep volgens het boekje, mijn buik groeide als kool en dit kindje kreeg steeds meer een plekje in ons hoofd, ons huis en vooral ons hart. Tot nu ruim een week geleden. Ik moest naar de verloskundige voor de tweede keer, en toen bleek dat er geen hartje te vinden was. Mijn wereld leek stil te staan. ik moest naar het ziekenhuis en daar bleek het kindje hooguit 1 dag ervoor te zijn gestorven... Wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven, maar dat weten jullie vast, je zit hier niet voor niets..
Op maandag 15 maart moest ik naar het ziekenhuis voor de bevalling en om 15.15 uur is onze kleine Hielke geboren. De placenta liet eerst even op zich wachten, maar ook dat leek goed te komen. Met een hoop verdriet ipv een gezonde baby gingen we 's avonds naar huis. We hebben besloten om Hielke te begraven, zodat w er altijd naar toe kunnen. Ik moest vrijdags nog terug om te kijken of de placenta echt weg was, maar toen bleek er toch nog een flinke rest te zitten. Moest ik alsnog onder narcose.
Nu zijn we thuis en zou het gewone leven weer door moeten. De oudste twee moeten naar school, er moet gekookt, het huishouden moet gedaan. Maar ik weet gewoon niet meer hoe ik nu verder moet, ik vind het doodeng om bij school te gaan staan wachten, omdat ik bang ben ouders te woord te moeten staan en dan in tranen uit te barsten. Wie weet wanneer dit verdriet een beetje wegzakt? Niet dat ik Hielke wil vergeten, maar ik zou de scherpe kantjes er graag vanaf zien gaan.
Ik begrijp best dat sommige mensen zullen denken nou je hebt toch drie kinderen, wat zeur je nou? Maar of je er nou geen of 10 hebt, er 1 kwijtraken is altijd even erg denk ik. En natuurlijk houden wij ons wel vast aan die drie kanjertjes die we al hebben rondlopen, maar dit verlies doet zo'n pijn....

Mijn grote angst is nu toch ook wel dat mijn man echt niet nog een keer een zwangerschap wil meemaken, en dat we de babyperiode dus afsluiten met een heel verdrietig einde. Is er iemand die hier ook mee te maken heeft gehad? Hoe is dat verlopen?
Ik hoop gauw een reactie te horen.
Groetjes, Anne
 
Hoi Anne,
Ook ik heb in november mijn vierde kindje verloren. En inderdaad het verdriet is er niet minder om. Zelf kan ik het dus dan ook niet zo afsluiten. Ik heb het gevoel dat ik iets niet heb afgemaakt. Stom misschien maar zo voelt het voor mij. Dus probeer ik, ondanks de angst, nogeen keer zwanger te raken. Ik geniet van mijn drie kinderen maar er hoort er nog een tussen. Ik zal me erbij neer leggen als het niet lukt, dan heeft het zo moeten zijn maar de hoop is er wel. Echt helpen doe ik je er niet mee met dit verhaal, kan je alleen zeggen dat je verdriet er zeker mag zijn! Heel veel sterkte toegewenst,
Maaike
 
Eerst moet ik echt even iets kwijt; Schaam je alsjeblieft niét voor je tranen. Je hebt iets heel ergs te verwerken en dat lukt niet met je emoties opkroppen. Ouders die het raar vinden dat je in huilen uitbarst weten vaak gewoon niet hoe ze moeten reageren.
En als je het er niet over wilt hebben, dan moet je dat gewoon zeggen en ze vertellen dat je het later misschien wel uitlegt.
Verder kan ik je helaas niet helpen, omdat ik het zelf (gelukkig) niet heb meegemaakt, maar een kennis van mij 2x.
Heel veel sterkte!
 
Allereerst heel veel sterkte gewenst!
Ik kon zelf na mijn eerste en tweede miskraam er al vrij snel over praten zonder dat ik in huilen uitbarstte. Het enorm verdrietige gevoel werd snel wat minder. Ik merk nu wel dat ik er zelf ook niet veel meer over praat en bewust wat afstand houd want ik weet niet hoe mijn reactie zal zijn als mensen te dichtbij komen. Ik blijf bij vragen als'hoe gaat het'vrij algemeen en kort;je bepaalt zelf in hoeverre je er iets over wil zeggen. Ik merk alleen wel dat ik er nog behoorlijk veel last van heb,ik denk dat het moeilijke van een miskraam krijgen als je al kinderen hebt (ik heb een zoon) dat je weet wat je mist;het zwanger zijn, het getrappel in je buik en het in je armen houden van je kind, het hele gevoel. Ik blijf het erg moeilijk vinden maar merk dat mijn omgeving er al niet meer bij stilstaat;dat is gebeurd en er wordt ook niet meer over gepraat. Dat is wel jammer.Het gewone leven zoals je beschrijft zal echter nooit meer zo zijn als voorheen,het moet een plekje krijgen maar vergeten doe je het nooit!
Sterkte en laat je nog weten hoe het verder met je gaat?
Groetjes,A.
 
Hoi Anne,

Ik ben nu bijna 42 en heb mijn vierde (onverwachte) zwangerschap afgebroken omdat mijn kindje zwaar gehandicapt ter wereld zou komen. Een moeilijke en verdrietige beslissing maar wel één waar we allebei achter stonden. Raar genoeg hadden we daarna toch de wens om het nog een keer te proberen. Dat is nog twee keer gelukt maar allebei uitgelopen op een spontane miskraam. Ik heb alle vertrouwen op een gezonde zwangerschap verloren en besloten tot een sterilisatie. Het jaar 2003 was voor ons dan ook bijzonder zwaar. Nu, een half jaar na mijn sterilisatie, heb ik er vrede mee dat mijn gezin zich niet meer zal uitbreiden. Wel blijf ik het moeilijk vinden afscheid te nemen van het fenomeen zwanger (dat blijkt wel uit mijn aanwezigheid op dit forum). Het is gelukkig niet meer zo dat ik er dagelijks mee bezig ben of dat ik om de haverklap in huilen uitbarst maar ik kan mijn laatste positieve zwangerschapstest nog steeds niet weggooien. Het valt me eigenlijk ook wel tegen dat ik er nog zo mee bezig ben. Ik had gedacht dat ik er sneller "klaar" mee zou zijn. Ik moet ook zeggen dat ik zwanger zijn en zelfs de bevallingen geweldig vond. Misschien dat mijn hang naar zwanger en bevallen hierdoor verklaard wordt.
Op het schoolplein is het natuurlijk vervelend in huilen uit te barsten als iemand vraagt hoe het met je gaat. Laat maar gewoon lopen. Het lucht jou op en is volkomen normaal. Als je het er niet over wilt hebben vraag dan of ze je willen bellen of dat jij hen belt. Verwacht van de buitenwereld niet teveel en niet te lang dat mensen aandacht voor je hebben. Praat vooral met je partner, je moeder, zus, vriendin over je verdriet dat helpt een stuk. Ik heb alle spullen van ons kindje (echofoto, zwangerschapstest) bewaard in een speciaal daarvoor gekocht doosje en in een boekje geschreven wat er precies gebeurd is. Dat heeft mij wel geholpen. Verder kan ik zeggen dat tijd inderdaad alle wonden heelt maar soms gaat het verrekte langzaam. Ik kan natuurlijk niet voor jou spreken maar jij hebt in ieder geval je leeftijd mee om het nog een keer te proberen. Als kans op herhaling te verwaarlozen is, zou ik nog een poging wagen. Vergeten zal je de dood van Hielke nooit maar de komst van een nieuw kindje vergoedt heel veel.

Sterkte
Anna
 
hoi Anne
9 februari heb ik na 23 weken zwangerschap ook moeten bevallen omdat mijn kindje niet levensvaatbaar zou zijn geweest,na een bevalling van 16 uur is ons zoontje Dean geboren,ook ik had veel moeite om naar buiten te gaan en inderdaad de kinderen naar school brengen was heel moeilijk,nu bijna 7 weken geleden maar het verdriet word er niet minder op maar je geeft het een plekje.wij willen toch ook graag nog een kindje ook al is de angst er wel dat het weer verkeerd kan gaan,maar ik heb twee gezonde kinderen dus ik hoop dat het dit keer wel goed gaat als ik zwanger raak,mocht ik nog een kindje krijgen zal dat een heel speciaal kindje worden,niet een vervanging voor maar een dankbaar bezit.ik kan tegen je zeggen,geef het een speciaal plekje in je hart en zorg dat je de mooie dingen van het leven blijf zien,heel heel veel sterkte met het verlies en ik hoop dat je toch ooit nog een kindje mag krijgen
liefs Babs
 
Lieve Anne,

Ook ik heb op 12 dec op exact dezelfde wijze afscheid genomen van mn 4e kindje, ik was ook tegen alle verwachting in onverwachts zwanger en na een eerste periode van ongeloof, ik ben al moeder van 3 grote boys(17,13en 12 jaar) waren wij zoooooo ongelofelijk blij..dit zou mijn man zn 1e kindje worden, we zagen t als n cadeautje!!
langszaam waren we allemaal aan t idee gewend, mijn kids waren in 1e instantie niet erg blij met dit nieuws!!
ook bij ons was er bij n gewone routine-controle geen hartje tehoren..
En dan???????mijn god, wat een onvoorstelbaar verdriet en na een normale bevalling mag je dan naar huis, met lege handen...ik was boos, jaloers en voelde me alsof ik gefaald had!!
Wij hebben ons dochtertje laten cremeren en zijn gisteren bloemen gaan brengen op t strooiveld van de begraafplaats, het doet zo'n pijn!!
Zo herkenbaar, thuis gaat t leven gelijk verder...,wassen, koken en aandacht voor de boys en ook weer aan t werk......mn hoofd loopt over!!
Wij hebben besloten om toch te proberen nog n kindje te krijgen, ik wil t zo niet afsluiten..., maar als t nu niet goed gaat dan stop ik ermee, dan moet ik me realiseren dat ik mn tijd gehad heb(ben al 37)
Ik ben doodsbang maar ik ga ervoor!!
Ik weet niet wanneer de pijn slijt, eens zal t gebeuren maar nu nog niet!!
Neem je tijd, denk aan jezelf en als je er over wil praten dan stuur ik je mn prive e-mail adres???
Lieve lieve Anne, denk aan jezelf en aan je gezin en Hielke zal daar eeuwig deel van uit maken....

Liefs
mykimi
 
Beste Anne,

Voor 2 jaar geleden ben ik bevallen van onze dochter Jill. Dit was mijn eerste zwangerschap. Ik was 42 weken zwanger, dus uitgerekend en in afwachting tot ze geboren werd, toen er geconstateerd werd dat onze Jill overleden was in mijn buik.
Het eerste half jaar heb ik gewoon door geleefd net of er niets gebeurd was en toen kwam de klap. Het is erg belangrijk dat je uit wat je voelt en dit niet verbergt voor de buiten wereld. Ook voor hen is het moeilijk en eng om erover te beginnen en te vragen hoe het nu gaat. Mijn ervaring is: probeer maar eens zelf een gesprek te beginnen en kijk maar eens hoe de mensen dan reageren vaak zijn ze erg geintreseerd en willen ze graag met je meeleven alleen weten zij ook niet precies hoe ze dat moeten doen. IK praat hier dan wel over mensen die dicht bij je staan en niet en of andere miep in de winkel b.v.. Want hoe je het ook went of keert het grootste gros van de buiten wereld snapt er niets van. Je moet je gewoon laten gaan en erover praten als jij er zin in hebt. Er heerst nog altijd een groot taboe op overleden kinderen (baby's). Maar een troost is dat ik nu na 2 jaar er sterker en met meer levenservaring uit ben gekomen mijn werk weer volledig heb hervat na een periode van 8 maanden thuis te zijn geweest. Naar mate de tijd verstrijkt kun je je verdriet een plaatsje geven en leer je eigenlijk leven met je verdriet. Het gemis en het verdriet gaan nooit meer over want het was een mensje op zich met een naam en een uiterlijk dus... je dochter (of zoon). Nu afgelopen Januari was ik opnieuw 3 maanden zwanger en is dit uitgelopen tot een miskraam.
Maar we geven de moet niet op en proberen weer opnieuw zwanger te raken.

Ik hoop je op deze manier een beetje inzicht te hebben gegeven op hoe mensen in je omgeving kunnen reageren en dat de tijd de scherpe kantjes van je verdriet afhaalt.

Liefs Monique
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan