:ieve meiden,
na een emotionele, maar lichamelijk zware week wil ik hier toch nog mijn verhaal doen.
Afgelopen donderdag om acht uur waren we in het ziekenhuis. En net als
bij mijn andere bevallingen moest de baarmoedermond kunstmatig verweekt
worden. Door het inbrengen van tabletjes om de vier uur moest het gaan
gebeuren.
's avonds om 21:30 de laatste set tabletjes van die dag en behalve heel
veel buik- en rugpijn was er bij de baarmoeder zelf niet veel gebeurd.
Ondertussen was ik door de pijn en de koorts enigszins versuft geraakt en na twee paracetamol heb ik toch nog wat geslapen.
Mijn man had ik naar huis getsuurd, want het zag er niet naar uit dat het al ging gebeuren.
Om 04:00 uur werd ik voor de zoveelste keer wakker. Dit keer voelde ik
weeën. Mijn man werd gebeld, en ik ving al puffend de weeën op. Ik
weigerde pijnstilling vanwege complicaties in één van de vorige
bevallingen, maar tegen half acht hield ik het toch niet meer. Net toen
ik de prik had gekregen was daar ons kindje.
Het is haast niet te beschrijven wat je dan voelt. Naast het verdriet
overheersde liefde. Liefde voor een klein compleet mensje, net zo groot
als mijn hand. Een klein mensje waar alles aan zit. Kleine oortjes,
gesloten oogjes, handjes met vingertjes. Eén handje lag gesloten vlak
bij de mond, alleen het duimpje stak er uit. Ons kleine kereltje (ja
een heel klein piemeltje was te zien) had liggen duimen. Wat
onbeschrijflijk mooi en de liefde die je dan voelt voor dat kleine
mensje is overweldigend.
Natuurlijk hebben we wat traantjes gelaten, maar naast het verdriet
voelen we het fijne gevoel van liefde, en dat haalt zeker de scherpe
kantjes eraf.
Helaas kwam de plancenta niet vanzelf en ging ik drie uur na de
bevalling naar de operatiekamer, waar de placenta operatief verwijderd
werd.
's avonds zijn we naar huis gegaan.
Ik heb veel bloed verloren (ruim een liter) en natuurlijk voel ik me
daardoor slap, en dankzij iets wat ze me tijdens de narcose in mijn
keel hebben gezet heb ik een enorme keelpijn. Verder doen al mijn
spieren zeer en kan ik me met moeite bewegen. Dit is gekomen doordat ik
het keer op keer zo koud had, de spieren zijn daardoor samengetrokken.
Eén ding weet ik nu wel, we gaan het redden. Ik, mijn man en onze
meiden (biologisch gezien alleen van mij, maar emotioneel van ons) we
gaan het zeker redden.
Meiden bedankt voor jullie steun de afgelopen dagen.
Ik wens iedereen de komende tijd heel veel vreugde en liefde toe.
Kus Miep
na een emotionele, maar lichamelijk zware week wil ik hier toch nog mijn verhaal doen.
Afgelopen donderdag om acht uur waren we in het ziekenhuis. En net als
bij mijn andere bevallingen moest de baarmoedermond kunstmatig verweekt
worden. Door het inbrengen van tabletjes om de vier uur moest het gaan
gebeuren.
's avonds om 21:30 de laatste set tabletjes van die dag en behalve heel
veel buik- en rugpijn was er bij de baarmoeder zelf niet veel gebeurd.
Ondertussen was ik door de pijn en de koorts enigszins versuft geraakt en na twee paracetamol heb ik toch nog wat geslapen.
Mijn man had ik naar huis getsuurd, want het zag er niet naar uit dat het al ging gebeuren.
Om 04:00 uur werd ik voor de zoveelste keer wakker. Dit keer voelde ik
weeën. Mijn man werd gebeld, en ik ving al puffend de weeën op. Ik
weigerde pijnstilling vanwege complicaties in één van de vorige
bevallingen, maar tegen half acht hield ik het toch niet meer. Net toen
ik de prik had gekregen was daar ons kindje.
Het is haast niet te beschrijven wat je dan voelt. Naast het verdriet
overheersde liefde. Liefde voor een klein compleet mensje, net zo groot
als mijn hand. Een klein mensje waar alles aan zit. Kleine oortjes,
gesloten oogjes, handjes met vingertjes. Eén handje lag gesloten vlak
bij de mond, alleen het duimpje stak er uit. Ons kleine kereltje (ja
een heel klein piemeltje was te zien) had liggen duimen. Wat
onbeschrijflijk mooi en de liefde die je dan voelt voor dat kleine
mensje is overweldigend.
Natuurlijk hebben we wat traantjes gelaten, maar naast het verdriet
voelen we het fijne gevoel van liefde, en dat haalt zeker de scherpe
kantjes eraf.
Helaas kwam de plancenta niet vanzelf en ging ik drie uur na de
bevalling naar de operatiekamer, waar de placenta operatief verwijderd
werd.
's avonds zijn we naar huis gegaan.
Ik heb veel bloed verloren (ruim een liter) en natuurlijk voel ik me
daardoor slap, en dankzij iets wat ze me tijdens de narcose in mijn
keel hebben gezet heb ik een enorme keelpijn. Verder doen al mijn
spieren zeer en kan ik me met moeite bewegen. Dit is gekomen doordat ik
het keer op keer zo koud had, de spieren zijn daardoor samengetrokken.
Eén ding weet ik nu wel, we gaan het redden. Ik, mijn man en onze
meiden (biologisch gezien alleen van mij, maar emotioneel van ons) we
gaan het zeker redden.
Meiden bedankt voor jullie steun de afgelopen dagen.
Ik wens iedereen de komende tijd heel veel vreugde en liefde toe.
Kus Miep