Verdrietig; onze hond is weg....

A

ANONYMOUS_USERNAME

Beetje dom verhaal voor op dit forum maar ik moet het toch even kwijt... onze hond is vandaag opgehaald door een nieuwe eigenaar...

Om een lang verhaal kort te maken; we hadden een rottweiler van 65 kilo. Een reus... de afgelopen weken kregen we steeds meer probleempjes met hem; tijdens het lopen ineens uitvallen op andere honden... lag je daar bijna als een debiel over straat... thuis lastig met luisteren... en natuurlijk, dat is ook rottweiler eigen maar wij hebben dit soort meer dan 20 jaar gehad dus we waren geen onervaren gasten met zo'n soort hond... maar goed, omdat ik het rustig aan moet doen komen alle loopjes met de hond op de schouders van mijn echtgenoot. Hij kreeg natuurlijk minder aandacht en werd daardoor obstinaat... begrijpelijk... zover snap ik het ook nog wel... afgelopen weekend legde onze kleine jongen zijn kleine handje op zijn kop en wilde hem een kusje geven... ik krijg er nog kippevel van als ik eraan terugdenk... de ogen van de hond werden donker en hij gromde tegen onze kleine jongen... en niet zo'n beetje ook... ik was er gelijk, maar dan ook gelijk klaar mee... alles bij elkaar genomen wat er afgelopen weken was gebeurd... vorige week had ik toch nog een blok gelopen en toen wassie ook al zo liederlijk tegen een andere hond... en om dan 65 kilo in het gareel te houden is best pittig op z'n zachtst gezegd; ik had de hele dag een pijne buik ervan en een boze echtgenoot dat ik met de hond was gaan lopen.

Maar na dat grom-incident was de maat vol. Ik heb straks nog zo'n kruipertje erbij... en dat betekend dus niet meer maar waarschijnlijk minder aandacht voor onze rottie.. dus hoe rot het ook klinkt.. hij moest weg; als het mis gaat... dat vergeef je jezelf niet... ik ben gister de hele dag platgebeld... het was echt een supergrote en mooie hond... we hebben uit de lijst met gegadigden gisteravond dan ook gelijk een keuze gemaakt en de mensen uitgenodigd...

Die zijn vanmorgen geweest; ouder echtpaar met flink ervaring met dit soort honden. De klik was er... dus gelijk de knoop doorgehakt... geen lange afscheidstaferelen... riempje ingepakt met z'n vaste knuffel en in de auto gezet en dat was het...
daarna onze kleine jongen weer bij m'n ouders opgehaald; vanmiddag miste hij hem ineens... eerlijk met hem gepraat en geprobeerd uit te leggen dat wanneer een hond zo gromt hij echt niet lief is... en dat er dan ongelukken kunnen gebeuren en dat we zielsveel van onze kleine jongen houden... en dat de hond daarom ergens anders is gaan wonen zonder kleine kindjes en waar hij vrij rond mag lopen... hij snapte het wel en toen vroeg hij gelijk om een bakje chipjes... zal van de week nog wel vaker gebeuren dit gesprek..

Tja, dat was dus wel even zielig en ik heb alles op alles moeten zetten om niet te gaan huilen; dat heb ik gedaan toen hij even zijn dutje deed...

ach meiden, ik had dit nooit, maar dan ook nooit in de verste verte niet verwacht van onze hond... hij was mijn rots in de branding... maar m'n kindertjes zijn m'n alles...

toch nog een heel verhaal geworden... maar ik moest het ff kwijt...

 
Het is moeilijk meis!! Ik snap je reactie er op, ik zou er ook zeker moeite mee hebben, maar idd je kindjes zijn je alles he!! Ik wil je heel veel sterkte wensen! Ik zal aan je denken!!
En als je nog even wil praten mail je maar of doe je het gewoon hier!

Liefs Janne
 
wat rot voor je.

maar ik vind dat je de enige goede beslissing gemaakt hebt. wij houden ook zielsveel van onze hondjes, maar zodra ze tegen kindjes gaan grommen dan gaan ze er linea recta uit.

maar dat doet niet af aan het feit dat het toch pijn doet om je hond weg te doen.

sterkte

x jessica
 
Hey Sunny,

Kan mij wel voorstellen dat hij weg moet als hij zo lelijk doet ook al hou je heel veel van hem, dan is het niet meer te vertrouwen hé.
Zelf hebben wij een bruine labrador een schatje net een kindje ook voor mij. Wij waren net 9 maanden getrouwd toen we haar kregen (hebben haar dus al 10 jaar). Maar als zij lelijk tegen zoon lief gaat doen of andere gekke dingen dan geloof ik ook dat ze weg zou moeten want kind wint het nu toch van hond ook al hou je super veel van je hond.
Wat mij betreft heb je een goede keuze gemaakt, want als je hond je kind wat aan doet vergeef je het jezelf ook nooit geloof ik.
En net wat je zegt, je hond krijgt nu waarschijnlijk weer alle aandacht die hij zelf wenst die jij hem niet kan geven, dus ook uit liefde voor de hond heb je een lieve nieuwe baas gezocht.

Nou sterkte er mee.

Liefs Rianne
 
pfff Lees jou verhaal en barst in huilen uit wij
hebben hetzelfde vorige maand mee gemaakt met onze hond
onze old english bulldog
hij viel eerst ook uit buiten naar een andere hond
accepteerde onze zoon in huis niet meer
eerst was het dus 4 dagen tegen hem grommen
dag daarna liet die ze tanden zien en de dag daarna
greep die op een haartje na langs ze gezichtje
en tegen me man en mij was het een schat van een hond
we hebben ze nog een week apart van elkaar kunnen
houden en hij zit nu bij een gezin met oudere kinderen
boven de 15

Maar zo'n situatie geeft je dus heel veel stress en spanningen
mee weet wat jullie mee gemaakt hebben
en je houdt ook natuurlijk super veel van je hond
maar idd wat jij zegt je kindje gaat voor de hond en dat is zeker zo

en toevallig echt precies de zelfde situatie als bij jullie (toevallig)

wij hadden dit van onze hond ook zeker niet verwacht
hij kon zo goed op schieten met onze zoon

ondanks dar die dit heeft gedaan doet het ons ook nog heel veel verdriet

sterkte ermee

gr mel
 
Hey Sunny,

Wat vervelend zeg....tuurlijk gaan je kinderen voor alles, maar zoals ik het lees was je hond ook je alles.
Ik snap goed dat dit heel verdrietig is voor jullie.
Sterkte meid!

X
 
Oh meiden; ik ben onder de indruk van jullie reacties... dank jullie wel!!!

Ook het verhaal van Mel; hoe rot het ook klinkt; we zijn dus niet de enige... wat kun je toch teleurgesteld raken; vooral als er totaal geen aanleiding voor is geweest. Ik denk Mel dat ook jullie geen dag langer had moeten wachten als ik jullie verhaal zo lees met de bull.....

Aan de andere kant is het voor mijn echtgenoot het moeilijkst denk ik; ik mag me dan gefaald voelen maar mijn echtgenoot kwam vanmorgen om 0600 uur alleen beneden terwijl daar normaal onze zwarte vriend om hem zat te wachten... hij had zelfs tijd over gehad; dus dan ga je nadenken... mijn gevoel is meer dat ik terugdenk aan de rotmomenten.. dat ik als een vod over straat heen lag met een pijnlijke buik tot gevolg... de peilloze donkerte in zijn ogen toen onze jongen zijn kleine handje op zijn kop legde.. en vervolgens het onverwachte gegrom.... je vergeeft het jezelf inderdaad nooit als er wat zou gebeuren... alleen het idee al geeft je zo'n gevoel van onrust...

Nee, het geeft mij rust... het was zoals jullie al zeiden de enige juiste keuze... al gaat er vandaag geen moment voorbij hoe het nu met hem gaat... als het goed is zit hij bij een rottweilervrouwtje; hij krijgt dus een vriendin... het enige moment dat ik hem echt miste was toen ik gisteravond naar bed ging... heb 3x alle ramen en deuren gecheckt en het alarmsysteem gaat weer trouw aan; al ben ik maar 5 minuutjes weg om een broodje te halen.... ben wel heel blij dat dat op dit huis zit...

nogmaals dank lieve meiden; ik had echt niet verwacht dat over dit topic zoveel lieve reacties zouden komen....

Dikke zoen voor jullie allemaal en voor Mel een extra dikke omdat je ook zo verdrietig bent...XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
 
ik herken je verhaal wel iets.
wij hebben paar maandjes geleden onze hond weg gedaan. hadden haar nog niet mega lang.
maar ze had heel erg last van voerbaknijt(heet dat zo? kan er anders even niet op komen.)
eten was in iedergeval alles voor haar.
mijn man en ik konden gerust bij haar bak komen
en haar bot eventueel ook.
de kinderen daar in tegen niet vooral me zoontje niet. verder is ze gewoon een erg lieve hond.
op zich viel dat nog dan mee gewoon niet in de buurt komen terwijl ze eet.
tot dat ze eens goed ruzie met de kat heeft gehad.
er lag wat op het aanrecht wat blijkbaar de hond en kat wouden pakken.
ik was buiten en hoorde geblaf gegrom en miauwen van de kat.
kwam binnen en zag nog net dat de hond boven bij de kat stond.
de kat was helemaal nat van haar kwijl.
en de kat zat daarna een tijd in de vensterbank helemaal geschrokken. toen dacht ik hmm dat wil ik niet meer straks me zoontje een keer inplaats van de kat.
en sommige andere katten kwamen veel minder bij huis. dus hadden we toen met nog paar redenen, echt besloten om de hond toch maar weg te doen.
ze is nu bij andere mensen met oudere kinderen
en andere honden.
ken het ras rottweiler ook wel.
kunnen ook erg lieve honden zijn.
me ouders hebben altijd 1 gehad. is 13 jaar geworden en was echt een schat van een hond.
nu hebben ze een labrador/golden retriever ook erg lief en weer een rottweiler, maar die is echt erg druk ook wel lief maar als we er zijn met de kids. zal ik ze niet zomaar erbij laten die heeft echt echt heel erg bescherming tegen over zijn eten. en loopt ze natuurlijk zo om ver. :)
groetjes mij.
denk dat je er wel goed aan hebt gedaan om dan de hond weg te doen. en denk ook wel dat het een moeilijke keuze was, maar zoals je zelf al zegt je vergeet je zelf nooit als die 1 van je kids bijt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan