verdrietig

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

Even wat van mij afschrijven. Een paar weken geleden is mijn vader na een kort ziekbed overleden. En ik mis hem heel erg. Wil ook steeds naar hem bellen, en denk dan: o,ja dat kan niet meer. Wat het voor mij extra moeilijk maakt is dat mijn moeder ook niet meer leeft,   zij is al 14 jaar geleden overleden, maar tijdens mijn zwangerschappen(dit is de derde) mis ik haar extra erg. Gelukkig had ik bij de vorige 2 mijn vader nog. Hij was hertrouwd met een hele lieve vrouw maar dat is toch anders.
Mijn oma leeft gelukkig nog wel maar die vraag ik maar niet om advies met betrekking tot bepaalde zaken als babies enzo wat die zijn nogal gedateerd (baby suikerwater geven bv). Maar ze is dan ook al ruim 55 jaar uit de luiers.Heb veel steun aan mijn man en schoonfamilie, dat troost wel. Mijn vader wist gelukkig ook dat hij weer opa zou worden en had er erg veel zin in , vroeg zelfs al of hij bij het dopen naast mij mag zitten was toen een week of 9 zwanger. Was wel heel lief, toen hadden we ook nog hoop dat hij het inderdaad mee mocht maken, maar helaas.Geniet ondanks alles wel heel erg van het kleine leven wat in mij groeit.

Groetjes Lis.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Lis,

Wat naar voor je zeg! Kan me voorstellen dat je ze allebei erg mist, zeker als je dan zwanger bent! Fijn wel dat je terecht kan bij je schoonfamilie, maar hoe lief die ook zijn het is toch anders....

Heel veel sterkte toegewenst!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo Lis,
Logisch dat je verdrietig bent. Ik heb er zelf geen ervaring mee en kan dus niet echt begrijpen hoe naar dat moet zijn. Maar als ik het me probeer voor te stellen, dan wordt ik er al stil van. Het is ook zo dubbel. Aan de ene kant ben je nog heel druk met afscheid nemen en aan de andere kant is er al nieuw leven om te verwelkomen. Pfffff.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je vrienden en familie je goed kunnen steunen.