verdrietig

[Anoniem]

Hallo dames,
Af en toe lees ik hier nog wel eens mee. Ik heb zelf twee kinderen, een jongen van 5 en een meisje van 2 jaar oud. Ik ben erg gelukkig met dit stel en geniet elke dag van ze.
Toch ben ik verdrietig omdat ik zo graag nog een derde kindje wil maar deze wens denk ik niet in vervulling kan gaan door verschillende omstandigheden.
De belangrijkste reden is dat ik mijn werk ben kwijtgeraakt. Mijn man werkt wel fulltime en heeft een vaste baan maar ik ben dus werkloos.
Alles is al duurder geworden en wordt alleen nog maar duurder dus dat is al geen goed uitgangspunt.
De volgende reden is dat mijn man er niet zoveel zin meer in heeft. Hij denkt dat het een kwestie van tijd is en dat ik er straks net zo over denk.
Hij geeft wel aan dat als ik het echt wil, hij er nog wel over na wil denken.
Ik twijfel alleen maar en wil de juiste beslissing nemen maar ook een verstandige want het gaat hier niet alleen maar om een zwangerschap en een baby maar ook om een kind die steeds groter wordt.
Mijn zoontje is er eentje met een behoorlijke gebruiksaanwijzing, hij vraagt ontzettend veel aandacht en dat is dus nog een reden dat ik zo twijfel.
Ik ben zo moe van al dat getwijfel. Ik wil gewoon rust in mijn hoofd.
Sorry het is een lang verhaal en ik moest het gewoon even kwijt.

 

[Anoniem]

Wat een lastige beslissing. Het gaat er natuurlijk vooral om wat jullie samen willen. Wel fijn dat je man jou in ieder geval wil steunen in welke beslissing je dan ook neemt. Misschien dat je voor jezelf meer duidelijkheid kan krijgen over je twijfels.. Als die uit de weg zijn is de beslissing misschien makkelijker te nemen. Ik wens je daarmee veel succes!

Lieve groet Heidi

 

[Anoniem]

Oei dat lijkt mij heel lastig. Je wilt natuurlijk het beste voor je kinderen en hoewel financiën niet het belangrijkst is voor hen, is het wel nodig om een basis te kunnen bieden. En de eerste jaren is het nog te doen, want je hebt al veel spullen, maar het wordt zwaarder als ze alle drie naar school gaan, studeren, de gymvereniging, zak- en kleedgeld etc. En crechegeld is ook behoorlijk, al weet ik niet of ze daar heen gaan en het voor een derde misshcien meevalt?

Ik ben ook zo n eeuwige piekeraar. Niet in dezelfde situatie, want ik hoop inmiddels al weer een jaar op een tweede zwangerschap. Maar ik begrijp dat je graag een beslissing wilt nemen en daarin berusten, zodat je rust in je hoofd hebt.

Maar is dit wel het juiste moment voor een definitieve beslissing. Ik bedoel: wat nu als je het even voor je uitschuift? Nu focussen op werk zoeken en op je lieve tweetal (en je man;-), en volgend jaar (?) nog eens bekijken of de situatie anders is: financiëel, maar ook de wens bij je man. Ja, ik besef me: ik zeg t wel zo makkelijk, want als de wens er is, is het natuurlijk lastig om er niet mee bezig te zijn. Maar wat ik bedoel te zeggen is: je beslissing nu is niet perse gelijk definitief. Of wel, bijvoorbeeld door je leeftijd?

Sterkte
Wenser

 

[Anoniem]

Ik heb altijd geleerd, als je ook maar een klein beetje twijfelt, niet doen. Maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan want een wens negeren is zeer moeilijk en popt steeds weer terug in je gedachten. Ik zou goed voors en na's opschrijven en echt goed erover nadenken. Neem er maar goed de tijd voor voor je iets onderneemt. Zorg dat als je iets doet 200% achter je beslissing staat en geen spoortje bedenkingen merkt dan zit je goed

Hoop dat je hier wat mee kunt

Liefs Lisette

 

[Anoniem]

Lieve meiden,
Bedankt voor jullie reacties. Ik zat er echt helemaal doorheen even.

Het is allemaal zó dubbel en die gevoelens kan ik gewoon niet negeren, hoe graag ik dat soms ook wil.
Ik probeer telkens de fijne kanten te zien van maar 2 kinderen, zoals de vrijheid die ik krijg over een tijdje als de jongste naar school is en dat ik dan ook weer wat flexibeler ben voor werk....maar het blijft steeds knagen want ik had altijd gedroomd van drie kinderen en het voelt nog steeds niet compleet.
Vorig jaar nog, hebben we besloten om dit jaar in juli te stoppen met de pil, ook die datum komt dichterbij. Maar toen kwam mijn ontslag....

Wenser, ik ben nu 34 jaar, voor mijn gevoel moet ik niet meer zolang wachten want ik zou met 36 jaar al niet meer zwanger willen worden. Dus ja, de tijd dringt best wel.

Ik ga hier vanavond met mijn manlief over praten, dan ben ik het weer even kwijt.

Nogmaals bedankt.

mamajb