Verhuizen en samenwonen? Tips/adviezen…
- Onderwerp starter Gebruiker10301263
- Startdatum
Ik heb enigszins in dezelfde situatie gezeten. Of nouja, mijn man woont al zn hele leven in Zeeland en ik woonde in Utrecht.
Ik ben in 2016 verhuisd naar Zeeland. Dus alles achter gelaten in Utrecht. Mn familie, mn baan, mn eigen huisje. In 2017 raakte ik (gepland) zwanger van onze dochter. Dus bij ons kwam de verhuizing eerst en de zwangerschap pas later. Maar ik heb wel mn hele leven omgegooid door hier te komen wonen.
Ondertussen woon ik hier dus al 5 jaar en heb ik 2 dochters en we hebben het goed naar ons zin hier, maar het heeft wel tijd en tranen gekost bij mij....
Ik had gelukkig direct een andere baan gevonden hier in Zeeland, super fijn. Zo kon ik direct aan de slag. Dus mijn tip is sowieso: Ga solliciteren!!! Ook al ben je zwanger. Her is zooooo fijn voor jezelf als je lekker kunt werken, al zijn het maar 2 dagen per week. Want 7 dagen per week in zijn huis zitten zonder familie, vrienden en uitjes... dat red je niet. Je moet een eigen leven gaan opbouwen daar.
De vrienden van mijn man zijn niet perse mijn vrienden, dus ik heb zelf vrienden moeten maken hier. Dat is moeilijk. En ja,ik mis zéker mijn familie en vrienden uit Utrecht. 1 a 2x per maand rij ik naar mijn ouders en blijf ik daar een nachtje slapen met mn dochters. Dus ik zie ze nog genoeg, alleen moet ik er wat meer moeite voor doen en kan ik niet zomaar even op donderdagochtend op de koffie....
Al met al heb ik hier nu een leven opgebouwd, we hebben het hier goed! Ik mis Utrecht en het drukke leven daar niet, wél de simpele bezoekjes aan mijn ouders, zusje of oma... dat is iets wat ik écht op heb moeten geven door hier te gaan wonen.
Het is nogal een stap, maar steeds heen en weer rijden van Noord naar Zuid hou je ook niet vol, zéker niet met een baby! Als jullie niet samen gaan wonen, betekent dat, dat jij jullie dochter zal opvoeden en je vriend alleen in het weekend er zal zijn. In de praktijk is meer dan dat niet haalbaar. Wil je het echt samen gaan doen, zal 1 van jullie idd moeten verhuizen.
Veel succes en sterkte, t is een moeilijke beslissing en verwacht ook geen rozengeur en maneschijn. Ik ben de eerste 1 a 2 jaar best eenzaam geweest hier. En nog steeds heb ik geen échte vriendin hier, dus onderneem ik veel alleen met de kids. Maar juist door de kinderen ga je naar buiten. Naar babyzwemmen, de speeltuin.. je maakt vanzelf kleine contacten!
Ik ben in 2016 verhuisd naar Zeeland. Dus alles achter gelaten in Utrecht. Mn familie, mn baan, mn eigen huisje. In 2017 raakte ik (gepland) zwanger van onze dochter. Dus bij ons kwam de verhuizing eerst en de zwangerschap pas later. Maar ik heb wel mn hele leven omgegooid door hier te komen wonen.
Ondertussen woon ik hier dus al 5 jaar en heb ik 2 dochters en we hebben het goed naar ons zin hier, maar het heeft wel tijd en tranen gekost bij mij....
Ik had gelukkig direct een andere baan gevonden hier in Zeeland, super fijn. Zo kon ik direct aan de slag. Dus mijn tip is sowieso: Ga solliciteren!!! Ook al ben je zwanger. Her is zooooo fijn voor jezelf als je lekker kunt werken, al zijn het maar 2 dagen per week. Want 7 dagen per week in zijn huis zitten zonder familie, vrienden en uitjes... dat red je niet. Je moet een eigen leven gaan opbouwen daar.
De vrienden van mijn man zijn niet perse mijn vrienden, dus ik heb zelf vrienden moeten maken hier. Dat is moeilijk. En ja,ik mis zéker mijn familie en vrienden uit Utrecht. 1 a 2x per maand rij ik naar mijn ouders en blijf ik daar een nachtje slapen met mn dochters. Dus ik zie ze nog genoeg, alleen moet ik er wat meer moeite voor doen en kan ik niet zomaar even op donderdagochtend op de koffie....
Al met al heb ik hier nu een leven opgebouwd, we hebben het hier goed! Ik mis Utrecht en het drukke leven daar niet, wél de simpele bezoekjes aan mijn ouders, zusje of oma... dat is iets wat ik écht op heb moeten geven door hier te gaan wonen.
Het is nogal een stap, maar steeds heen en weer rijden van Noord naar Zuid hou je ook niet vol, zéker niet met een baby! Als jullie niet samen gaan wonen, betekent dat, dat jij jullie dochter zal opvoeden en je vriend alleen in het weekend er zal zijn. In de praktijk is meer dan dat niet haalbaar. Wil je het echt samen gaan doen, zal 1 van jullie idd moeten verhuizen.
Veel succes en sterkte, t is een moeilijke beslissing en verwacht ook geen rozengeur en maneschijn. Ik ben de eerste 1 a 2 jaar best eenzaam geweest hier. En nog steeds heb ik geen échte vriendin hier, dus onderneem ik veel alleen met de kids. Maar juist door de kinderen ga je naar buiten. Naar babyzwemmen, de speeltuin.. je maakt vanzelf kleine contacten!
Logisch dat je dat eng vindt! Mijn man kwam uit dordrecht naar omgeving utrecht en die merkte ook al snel dat veel vrienden nog maar mondjesmaat contact opnamen. Hij vond t best eenzaam. En ga idd een baan zoeken, zodat je iets voor jezelf gaat hebben daar. Miss kan je wel een leuke teamsport vinden, of viavia een clubje medemoeders vinden (vraag bij de verloskundige daar eens of ze centering pregnancy hebben). Alles opnieuw moeten starten is heel eng, maar soms dwingen de omstandigheden je. En werkt het uiteindelijk toch niet met de papa, kan je altijd weer verder zien. Succes!
Heel eerlijk geloof ik niet dat de afstand Noord-Zuid hier de grootste uitdaging, maar meer dat jullie willen samenwonen terwijl je niet echt een paar bent en je dit alleen voor de baby zou doen omdat je het gevoel hebt dat je dat verschuldigd bent. Ik snap wel waarom je dit gevoel hebt, maar bedenk wel dat een kind krijgen altijd ook stress met zich mee brengt; slapeloze nachten, huilende baby, geen vrijheid meer om te doen en laten wat jezelf wil en wanneer je dat wil, samen opvoeden, samen je huishouden runnen. Dat betekent dus ook dat je als team samen moet werken en elkaar ondersteunen.
Ik ben voor mijn man 800km verderop gaan wonen, maar ik wist dat hij degene was met wie ik verder wilde. Heb ook mijn hele leven op moeten bouwen en ja daar moet je tijd in investeren. Maar nooit spijt gehad en ook van tevoren nooit getwijfeld.
Zie jij jezelf met de vader van de baby een leuke toekomst hebben of wil je het alleen proberen omwille van de baby? Probeer deze vraag voor jezelf te beantwoorden en dan kan je daarna nadenken over samenwonen wel of niet.
Ik ben voor mijn man 800km verderop gaan wonen, maar ik wist dat hij degene was met wie ik verder wilde. Heb ook mijn hele leven op moeten bouwen en ja daar moet je tijd in investeren. Maar nooit spijt gehad en ook van tevoren nooit getwijfeld.
Zie jij jezelf met de vader van de baby een leuke toekomst hebben of wil je het alleen proberen omwille van de baby? Probeer deze vraag voor jezelf te beantwoorden en dan kan je daarna nadenken over samenwonen wel of niet.
Ik zou eerst eens kijken hoe het verloopt tijdens je verlof. Als je die bij hem doorbrengt ben je 16 weken en een hele verandering verder. Je hoeft ook niet meteen je huis en baan op te zeggen.
Ik zou geen overhaaste beslissingen nemen als je twijfels hebt. Het is niet het ideaalplaatje, maar misschien kan je het eerst wel met de afstand doen. Je kan de beslissing om te verhuizen altijd nog nemen toch
Ik zou geen overhaaste beslissingen nemen als je twijfels hebt. Het is niet het ideaalplaatje, maar misschien kan je het eerst wel met de afstand doen. Je kan de beslissing om te verhuizen altijd nog nemen toch
Random idee hoor:
kunnen jullie thuiswerken? Ik ga uit van het verhaal dat jij dat niet kan. Als je vriend kan thuiswerken, dan zouden jullie tijdelijk bij jou kunnen wonen om de relatie te testen...
en anders voel ik ook voor het idee van Nodes. Je weet het pas als je het probeert. De kraamperiode is best heftig als stel. Dus als jullie dat doorkomen, dan zit het goed genoeg
. Zo niet, dan kan je tijdens je verlof nog vertrekken. En als ik je verhaal zo lees, dan denk ik dat het een superleuk avontuur gaat worden.
kunnen jullie thuiswerken? Ik ga uit van het verhaal dat jij dat niet kan. Als je vriend kan thuiswerken, dan zouden jullie tijdelijk bij jou kunnen wonen om de relatie te testen...
en anders voel ik ook voor het idee van Nodes. Je weet het pas als je het probeert. De kraamperiode is best heftig als stel. Dus als jullie dat doorkomen, dan zit het goed genoeg
. Zo niet, dan kan je tijdens je verlof nog vertrekken. En als ik je verhaal zo lees, dan denk ik dat het een superleuk avontuur gaat worden.