Verlatingsangst en hoofdbonken

[gwennabeez]

<p>Onze dochter is bijna 23 maanden en is sinds een aantal weken ineens heel onrustig. Haar slaapritme is helemaal off en ze heeft ineens last van verlatingsangst. Overdag gaat het slapen meestal prima, maar 'snachts is ze vaak wakker, of wil ze niet slapen en staat ze sowieso tussen 04:30 en 05:30 rechtop in bed te krijsen.</p><p>We hebben de slaapschaap staan, maar die snapt ze nog niet. Bij ons in bed laten slapen werkt niet, in de stoel naast haar ledikant gaan zitten wel...maar dan zit je soms een uur en dat lost het probleem natuurlijk niet op. Want zodra je weg bent is er weer paniek. Dus proberen we door te zetten. Nu is het 5 min huilen, even troosten door ''het is nog bedtijd ga maar weer lekker liggen lieverd, papa en mama zijn hier'' te zeggen en er even bij te blijven zonder iets te zeggen. En dat net zo lang tot dat ze slaapt. Dat ging even goed, maar nu wil ze in de vroege ochtend niet meer liggen en gaat ze gelijk haar hoofdje tegen het ledikant bonken uit frustratie. Ik mag haar niet aanraken, ik kan er gewoon niet tegen als ze dat doet. Helemaal niet als we al zo gesloopt zijn van het slaaptekort.</p><p>En sinds vorige week heeft ze ook last van verlatingsangst. Als ik haar wegbreng naar opa en oma of als ik op zolder thuis werk en haar vader voor haar zorgt is ze telkens zo van slag. Krijsen, op de grond liggen, overstrekken en hoofdbonken. Schoonouders zijn hier erg van geschrokken en denken dat er meer aan de hand is, wat ons weer het gevoel geeft dat we iets niet goed doen als ouders zijnde.  </p><p>Ik probeer het afscheid rustig te doen, hetzelfde te vertellen, niet te lang te laten duren, maar ook daar lijkt het alleen maar erger te worden.</p><p>Hebben jullie hier ervaring mee? Ik weet niet zo goed meer wat we nu moeten doen. Ze is soms ook zo moe van al het huilen en onrustige slapen. </p><p> </p>

 

[Mamalovestheirboys]

Het is de leeftijd. Ik heb een zoontje met precies zelfde gedrag. Hij is nu 2.5 en gaat al stuk beter nu hij zich kenbaar kan maken. Hoofdbonken is een frustatie ding als ze wakker zijn en een geruststelling in bed. Als het goed is gaat dit over zodra ze echt goes kunne praten en commuceren met je. Zou me nog niet teveel zorgen maken.

 

[gwennabeez]

 
Ik schrik elke keer weer als ze haar hoofd gaat bonken, wat kan ik doen? Ik probeer niet te schrikken of er boos of gefrustreerd door te raken..maar dat lukt niet altijd. Er niks aan doen en wachten tot ze stopt durf ik niet aan, dan loopt ze elke keer met een bult of blauwe plek :-s

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Wij hebben deze fase rond de 19 maanden gehad en heeft lang geduurd, zo'n 2 maanden. Wij hebben er vanaf de geboorte voor gekozen om hem nooit alleen te laten huilen in bed en hebben dus de volgende aanpak gekozen:
• Een paar dagen op de kamer blijven totdat hij echt sliep (duurde idd soms wel een uur), streng toespreken als hij ging staan of zijn knuffel uit bed wilde gooien.
• Toen werd dit een spelletje en ben ik dus op de gang gaan zitten de dagen erna, naast de deur met de deur op een kier zodat ik hem gerust kon stellen, daar gebleven totdat hij sliep
• Toen dat goed ging, deur gelijk dicht en op de gang gebleven totdat hij sliep. Toen we eenmaal bij deze fase waren, zette ik van tevoren al een kop hete thee op de zoldertrap met een boek, dan zat ik rustig te lezen en had hij de geruststelling dat mamma gewoon in de buurt was.

Hierdoor is hij de fase met zo min mogelijk tranen doorgekomen en ik met zo min mogelijk stress

 

[gwennabeez]

 
Ja dat gooien met de knuffel herken ik. Dat doet ze standaard nu als ze huilend wakker wordt of niet wil slapen.. speen en knuffeldoekje eruit gooien om er vervolgens naar te vragen. En dat dan tig keer totdat ze eindelijk moe is en letterlijk omvalt in slaap. 
Thanks voor het delen, we gaan er weer mee aan de slag.