Verlatingsangst

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Mijn dochtertje wordt a.s. zaterdag 3 jaar. Ze is heel erg aan mij gehecht en dit is juist het probleem. Als ik dreig weg te gaan, brult en gilt ze het hele huis bij elkaar (en niet zachtjes....)
Ook als ik vooraf heel duidelijk vertel wat ik ga doen en dat ik natuurlijk weer terugkom.

Met 2,5 jaar mocht ze naar de peuterspeelzaal. Ik vond dit heel belangrijk omdat ze dan met andere kindjes speelt en deelt. Dit omdat ze enig kind blijft.
Ook dit ging niet, ze brulde alles bij elkaar. Soms ging het even goed, maar na een uur was het alweer huilen.

Ik weet dat er veel ergere dingen op de wereld zijn, maar je wordt er af en toe echt gek van ! Hoe het is gekomen, weet ik echt niet.
Op het consultatieburo zeiden ze steeds dat het een fase was en dat het zelf over zou gaan, maar dit duurt al 3 jaar !!!

Ik werk 3 dagen in de week en dan passen mijn ouders op. Soms gaat het goed, maar meestal is het huilen. Bij andere oma is het sowieso brullen, terwijl ze juist heel lief voor haar is.

Heeft iemand tips ? Ik zou er erg blij mee zijn, want soms word ik er radeloos van !!!

Groeten en alvast bedankt !
Debbie
 
hoi ff een paar vraagjes.heb je een vriend/man en hoe reageert ze daarop?
of doe jij altijd alles met haar?ik merk bijv.bij mijn dochter dat als mijn man haar  een paar dagen niet of weinig gezien heeft dat ze alleen  maar hulp van mij wil hebben.als hij dan weer ff wat tijd met haar doorbrengt,naar bed brengen etc. dat het dan weer beter gaat.dat is in eerste instantie ook brullen en roepen van ik wil mama en mama moet het doen,maar ff door zetten en dan gaat het weer beter.
hoe reageer jij als ze zo huilt en driftig word,geef je dan toe aan haar?
want dan weet ze dat het effect heeft.
ik weet het is moeilijk als je kind huilt en ik zit soms ook te janken als ik haar hor roepen om mama,maar ben de volgende dag toch blij als ik zie dat het weer beter gaat!
veel succes

groetjes noelle
 
Hoi Noelle,

Bedankt voor je reactie !

Ik heb een hele lieve man en hij zorgt op vrijdag altijd voor haar (als ik werk, de andere twee werkdagen passen mijn ouders op).

Eigenlijk doet ze op zo'n vrijdag net zo tegen mijn man zoals ze tegen mij doet.
Dus als Erwin (zo heet m'n man) weg gaat, plakt ze ook aan hem vast.
Als ik erbij ben, ben ik altijd weer nummer 1. Erwin kan dan ook zomaar gewoon weggaan om een boodschap te doen (ze gaat dan vrolijk voor het raam staan zwaaien, ben ik zo jaloers op). Als ik dit probeer, begint ze te brullen.
Klinkt dit bekend ?

Vorige week moest ik naar de kapper en bracht ik haar even bij mijn schoonmoeder.
Ook bij dit afscheid nemen (terwijl ik dus gezegd had, dat ik snel weer terug zou komen) klampte ze zich om mijn been vast en begon ze hartstochtelijk te schreeuwen en gillen tot kokhalzen aan toe
Ik zet dan wel gewoon door en probeer het te negeren (terwijl ik dit erg moeilijk vind en de tranen me altijd in de ogen springen)

Als ze soms op straat driftig doet omdat ze haar zin niet krijgt, heeft ze ook soms de neiging om te gaan brullen. In dat soort gevallen ga ik altijd op mijn knieen bij haar zitten en zeg dan dat ze normaal moet doen. Snel is het dan wel over.

Moeilijk allemaal hoor, zo'n kleintje opvoeden. Hopelijk gaat deze 'fase' ooit nog eens voorbij !

Groetjes, Debbie
 
hoi,

Weet je zeker dat het geen manipulatie van haar is? Kinderen voelen altijd heel goed aan hoe moeilijk jij het ermee hebt en spelen dat uit. Klinkt hard, maar mijn oudste reageerde hezelfde als de jouwe, totdat ik dat geplak en de drama die daarbij kwam echt spuugzat was. Mijn uitstraling naar haar toe veranderde, ging weg zonder medelijden met haar te hebben. Wist dat ze goed verzorgd werd en dat ze meer aandacht van de oppas zou krijgen dan dat ik  haar zelf normaal geef. Na een paar keer had ze door dat ik echt niet meeging in haar drama en werd het snel minder.
Ik had het eerste jaar (en daarna ook nog) het idee dat ik het zelf allemaal het beste kon met haar. Dat anderen het nooit zo goed konden doen als dat ik het zelf deed. Kortom ik kon haar gewoon niet los laten, dat voelde zij en zij reageerde daarop.
Ook mijn buurjongetje (ook de oudste in het gezin) had hetzelfde, voelde ook heel goed aan hoe moeilijk zijn moeder het ermee had. Maar zodra zijn moeder weg was, lachte hij weer en ging ook rustig spelen.

Succes
 
Hallo !

Jij ook bedankt voor je reactie en ik denk dat je misschien wel eens gelijk kunt hebben.

Ik loop echt altijd gewoon weg als ik afscheid van heb genomen en  toon geen meelijden. Misschien moet ik maar eens boos worden of flink laten weten dat ze dit gewoon niet kan maken als ze het weer eens op een gillen zet.

Maandag a.s. is meteen een mooie test, mijn schoonmoeder komt dan oppassen, kijken of het lukt!

Groeten, Debbie
 
Hoi,

Ook ik ben erg benieuwd hoe het gaat maandag. Laat je het even weten??
Mijn zoontje is nu 2,5. Als papa thuis is speelt hij ook heel leuk met papa maar zodra ik thuis kom dan wil hij altijd bij mij in de buurt zijn. Als hij mij even niet ziet dan roept hij mij en komt er snel aan lopen zodat hij weer bij mij in de buurt is.
Hee lief maar soms ook vermoeiend.
Hij is een aantal keren naar de peuterspeelzaal geweest maar hij vond het helemaal niet leuk. Zodra ik of mijn man weg ging begon hij hartverscheurend te huilen en de leidsters kregen hem niet meer stil. Na een uur of 2 belden ze dan dat we hem beter weer op konden halen. Dus toen zijn we eerst maar gestopt met de peuterspeelzaal. Laatst ben ik er weer even geweest met hem maar het was nog steeds mis, helemaal in paniek.

Groetjes Grietje
 
Hoi Grietje,

Herkenbaar  om te horen dat het met jouw kindje op de peuterspeelzaal ook niet ging.
Ik heb het bijna 4 maanden vol gehouden, maar iedere keer werd ik gebeld dat Nova ontroostbaar was.  Ook eerder ophalen en er bij blijven (terwijl dat natuurlijk ook niet de oplossing is) werkte niet.

Ook was het altijd huilen/schreeuwen bij het weggaan. Niet één keer was het (zoals alle   andere kinderen) "dag mama, tot straks !".
Ik dacht echt dat het alleen bij ons zo was, maar ik ben blij dat ik toch niet de enige ben.

Begin september gaan we het weer proberen, hopen at het lukt !!

Groetjes, Debbie
 
Hai,

Ik had het niet over echt boos worden! Ik werd inwendig boos en juist daardoor veranderde mijn uitstraling naar haar. Voorheen deed ik alsof ik geen meelij had, maar van binnen huilde mijn hart..... En juist die gevoelens pikken die kleintjes op! Als jij dit gedrag echt zat bent, huilt je hart niet meer en kom je dus ook veel standvastiger over! Juist je inwendige gevoelens moeten een ommekeer maken. Ook dan duurt het nog even voordat ze de drama opgeven, ze moeten door herhaling merken dat het geen zin heeft.

Groetjes Nynke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan