verlatingsangst?????

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo allemaal!!

Ik hoor eigenlijk bij het najaar 2006 forum maar ik heb een vraagje en wellicht heeft een van jullie advies aangezien jullie kids net wat ouder zijn.
Mijn zoontje (okt'06) is sinds een week of 3 bang om alleen te zijn als hij moet gaan slapen,nu was het de eerste 2 weken de oplossing om zijn deur op een kier te laten staan en dan vond meneer het wel best.Deed ik deze dicht net als altijd dan was het hysterisch...paniekerig gegil en gekrijs.Maar nu de laatste week wil meneer zelfs niet meer dat we zijn kamer verlaten tot het moment dat hij slaapt om vervolgens heel vroeg in de morgen alweer gillend wakker te worden ...ontroostbaar met als gevolg dat ie tussen ons in komt te liggen.Hij kletst nog amper dus ik kan er ook weinig wijs uit.Boos worden of juist kalm blijven het lijkt niets uit te maken.Hij lijkt wel heel erg bang....een soort van verlatingsangst maar ik dacht dat hij die periode nu wel gehad zou hebben.Herkent iemand dit en heeft iemand advies of een idee dat dit alleen een fase is.....laten huilen heb ik ook al geprobeerd maar dit houdt hij heeeeeeeeeeell lang vol.

groetjes daphne
 
Hoi Daphne,

Ik heb even op het web gesurfd omdat ik sinds de kids op vakantie zijn geweest bij hun vader (ik ben gescheiden), Siebe (2 jaar vanaf 22 juli) soortgelijk gedrag vertoond. Siebe is echter ontzettend geschrokken tijdens die vakantie van het hevige onweer dat losbarstte toen ze ook nog eens net de eerste nacht in een park logeerden. Vreemde omgeving en dus ook nog zo geschrokken, dus ik dacht eigenlijk dat het daar aan lag.

Toen je de term verlatingsangst liet vallen had ik in eerste instantie zoiets van; dat is toch niet meer op deze leeftijd, maar al lezende op de site werd me duidelijk dat verlatingsangst en eenkennigheid het hevigste zijn tussen de 8-18 maanden maar dat het tot het 3de levensjaar kan duren.

Gisteravond was het hier ook vreselijk. Het begon net toen Siebe naar bed moest vreselijk te regenen en dat leidde er toe dat hij helemaal in paniek raakte. Ik heb hem op zeker moment ook even laten huilen, maar het werd al maar erger. Toen ben ik maar met hem op schoot op een stoel in zijn kamer gaan zitten en is hij uiteindelijk op schoot in slaap gevallen. Ik ben dus erg benieuwd hoe het vanavond zal verlopen. Siebe zit ook net in de overgang van wel/niet meer 's middags slapen, dus het is wat dat betreft een beetje een grijs gebied voor mij (waar ligt het dus aan).

Mijn advies is om hem zoveel mogelijk geborgenheid te geven/tonen, want zoals je zegt is hij erg angstig en ik persoonlijk vind dat je die angst moet proberen weg te nemen, omdat het anders misschien van kwaad tot erger wordt. Ik ben er overigens wel van overtuigd dat het weer een fase is.

Ik wens je veel succes en laat nog eens horen hoe het jullie vergaat?

Groetjes Fonske
 
Hoi fonske

Bedankt voor je reactie!Omdat het me vanmiddag echt allemaal wat teveel werd (ben zelf 25 weken zwanger van nr 2) en paste op mn neefje van 9 maanden, en meneer weer niet wilde gaan slapen en toen hij dat uiteindelijk wel deed aangezien ik er maar even bij was gaan zitten en ondertussen 3 keer was wakker geworden(dan is die zo vertrokken....maar ik moet dan weer niet te snel weggaan).had ik me voorgenomen om toch de strijd aan te gaan vanavond en we hebben hem dus even laten gillen,na 5 min naar hem toegegaan met weinig woorden weer neergelegd,na 10 minuten weer en toen hoorden we een doffe klap!!Hij was z;n bed zelf maar uitgeklommen....met natuurlijk een hoop gebrul als gevolg en een hartverzakking voor paps en mams.Uiteindelijk is die na totaal 3 kwartier in slaap gevallen.....met de deur wagenwijd open weliswaar.Ik hoop dat we dit even kunnen volhouden en dat dit ook het gewenste resultaat heeft.het breekt me behoorlijk op.   liefs daphne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan