<p>Jemig, dat ik dit ooit zou schrijven, dat ik überhaupt ooit een bericht op een forum zou plaatsen. Maar ik wil dit ergens even kwijt kunnen, anoniem.</p><p>Ik ben verliefd (althans, soort van) op iemand anders. En ik voel me zo verward, ik ben namelijk ontzettend gelukkig met mijn vriend en ons dochtertje van anderhalf. Het is een pittig jaar geweest, het eerste, maar we zijn er met elkaar goed door gekomen en we hebben het nog steeds heel leuk met elkaar én met zijn drietjes!</p><p>Maar ik ben laatst (weer) iemand tegen het lijf gelopen en sindsdien compleet in de war. Belangrijk hier is de context: mijn vriend en ik zijn jaaaaren samen (jaar of 11), maar tussendoor (2 jaar voor de geboorte van onze dochter) wel ruim een jaar uit elkaar geweest. Om verschillende redenen, die er allemaal niet meer toe doen. In die tijd hebben wij beiden ook wel met mensen gedate. Ik was er ook echt niet vanuit gegaan dat het ooit nog goed zou komen met mijn vriend. Maar hij heeft op een gegeven moment zich gerealiseerd dat hij mij wilde en niemand anders, is er toen voor gegaan (iets wat ik eigenlijk altijd miste daarvoor) en heeft mij opnieuw voor hem doen vallen (ja, ik realiseer me hoe cliché dat klinkt maar het was ook één groot cliché en happily ever after einde uit een romkom oid). Op dat moment was ik al een tijdje aan het daten met een andere man. Dat was leuk, maar toen mijn vriend mij dit helemaal open vertelde en zei dat ie 100% voor mij wilde gaan hoefde ik helemaal niet na te denken: ik ging ook 100% weer voor hem, totaal tegen mijn eigen verwachting van tevoren in eigenlijk.</p><p>Die man bleef altijd wel ergens in mijn hoofd, maar niet op een manier dat ik er last van had. Meer als een fijne herinnering, iets van mij. Maar laatst dus ben ik hem tegengekomen in een bar, met een borrel voor werk, opnieuw na al die jaren, en oh mijn god, het was alsof er iets gebeurde vanbinnen bij mij. Kan het niet uitleggen, maar moet sindsdien constant aan hem denken. Het erge is dat hij hetzelfde heeft (we hebben erna paar keer kort contact gehad via de app en daaruit werd dat duidelijk) - en ook hij heeft inmiddels een vriendin en een jong kind. </p><p>Ik wil zoo graag dat dit weggaat. Voel me enorm schuldig naar mijn vriend, wil ook helemaal niet weg ofzoiets - dat is echt niet aan de orde. Maar hoe kom ik van dit gevoel af? Het is echt puberaal bijna en omdat het dus een wederzijds plotseling gevoel is, is het mega verwarrend. Iemand ervaring?</p><p>Sorry voor dit onsamenhangende verhaal trouwens.</p>