Verlies 1 van tweeling

M

Moontjuhhh

<p>Vanaf het begin van de zwangerschap wist ik dat dit een risicovolle zwangerschap zou zijn omdat ik zwanger was van een eeneiige tweeling... de ene was duidelijk groter als de ander...</p><p>De grote kans was aanwezig dat ze TTS syndroom zouden hebben. Ik heb vele controle’s gehad, waarvan ik 1 keer bijna doorgestuurd moest worden naar Leiden omdat het niet de goede kant op leek te gaan... dit stabiliseerde zich gelukkig en het ging de goede kant op! Bij de 20 weken echo kwamen ze erachter dat 1 van de 2 de navelstreng op het randje van de placenta had zitten. Dit kan op zich geen kwaad als ze beide in hun eigen lijn zouden groeien. Bij precies 22 weken maakten ze zich grote zorgen.... de kleine week af van zijn groeilijn.... ik kreeg een paar dagen later een afspraak in Leiden voor een second opinion. Tot ons grote verdriet werd dit inderdaad bevestigd en zeiden dat de kleine bijna 0% kans op overleven had..... dit kwam vals een enorme klap aan.... vervolgens kregen we de keuze: niks doen en de kleine natuurlijk laten overlijden wat snel zou gebeuren (met 20% kans op zeer zware hersenbeschadiging bij de grotere baby), of de zwangerschap van de kleine afbreken door de navelstreng dicht te laten branden... in mijn ogen: je bloed eigen kind opofferen... deze keuze wil je als ouders niet hoeven maken... we hebben met pijn in ons hart besloten om de kleine te laten gaan voor een grotere kans op overleven van de grotere baby... geloof me, dit was echt niet makkelijk, maar medisch gezien de beste keuze... nog blijft er 10% kans op alsnog overlijden van de grotere baby in de 1e 2 weken na de ingreep, daarna is het al snel 1%. 3 dagen nadat we de keuze hebben moeten maken stond de ingreep gepland. We hadden eerst een gesprek met maatschappelijk werk over onze situatie. Ze rade ons aan om tegen mijn buik te praten en afscheid te nemen van baby Noah? dit hebben mijn man en ik samen gedaan al was dit erg moeilijk... ik ben nu 1,5 week verder en heb morgen mijn 1e controle weer in Leiden na de ingreep. Ik heb het volste vertrouwen in onze andere zoon dat alles goed komt. Ik blijf een dubbel gevoel houden... Ik wil blij zijn dat we nog een zoon hebben, maar toch blijf ik me schuldig voelen naar Noah... Onze kleine Noah.... het voelt gewoon alsof ik hem heb vermoord, ook al had hij geen schijn van kans op leven... Ik doe mijn best om niet in te storten, maar het valt niet mee...</p>
 
Oef wat een heftig verhaal. Ik wil je veel sterkte wensen. Ik hoop dat je andere zoon het geweldig zal doen. Ik heb zelf hier geen ervaring mee, maar wel is mijn tweeljngzusje kort na de geboorte overleden. Mijn ouders hebben besloten een behandeling voor haar te stoppen ivm reeds opgetreden ernstige hersenschade (en bijbehorend missende kwaliteit van leven). Ik ksn me niet voorstellen hoe moeilijk dat is. Maar mijn vader zei later tegen me: maar ik heb toch ook een gezonde mooie dochter gekregen? Dus misschien toch: proberen uit te kijken naar het prachtige kindje dat er snel zal komen. Heel veel sterkte.
 
Jeetje wat heftig zeg om zo’n keuze te moeten en vooral kunnen maken! Heel veel respect voor jou en je man!
Ik kan me voorstellen dat je op het randje van instorten staat, maar vergeet inderdaad het andere wondertje wat nog in je buik zit. Hij heeft jou als zijn mama nu meer dan ooit nodig! Blijf sterk voor hem! Ik geloof namelijk dat hij nu al alles mee krijgt wat jij doet, hoe je je voelt, etc. 
Heel veel sterkte en ik hoop dat Noah een mooi plekje in jullie hart krijgt en dat jullie andere zoontje hierdoor nog meer gewenst zal zijn! 
 
Wat ontzettend heftig! Ik kan niet voorstellen waar jullie doorheen zijn gegaan en nog steeds gaan. Heel erg diep respect dat je samen met je man een keuze hebt kunnen maken. Ik weet niet zo goed wat ik er op moet zeggen, maar zou je zo graag troost bieden! Jullie zijn goede ouders en als ik je verhaal lees, heb je in het belang van beide kindjes gehandeld. Dat is denk ik het aller belangrijkste dat je moet onthouden! Ik snap wel dat je je zo voelt, en je man wrs ook. Maar ik denk dat jullie zoontje altijd bij jullie zal blijven. Ik geloof er in dat ze ons nooit helemaal verlaten en onzichtbaar naast ons wandelen. Blijf sterk, voor je andere zoontje. Maar verkrop je emoties niet. Het is logisch dat je verdriet hebt. 1 ding; je hebt je kindje absoluut NIET vermoord. ♡. Ik wens je zoveel kracht, liefde, warmte en moed toe samen met je man. Zorg goed voor jezelf en je kleine, dat verdien je.
 
Wat ontzettend heftig! Ik begrijp dat je je schuldig voelt, maar dat hoeft echt niet! Wij zijn allebei onze kinderen verloren (pech, twee-eiige tweeling). Ik heb veel contact via de besloten FB groep TweelingEngeltjes. Misschien ook iets voor jou/jullie? Daar zijn ook veel ouders lid die in dezelfde situatie hebben gezeten als jullie. Misschien hebben zij nog tips voor jullie en zelf vind ik de steun van de groep heel fijn. Voel je niet verplicht om je aan te melden, maar wellicht helpt het. Maak na de bevalling mooie foto's van jullie kinderen. Bij ons kwam er een fotograaf van Stichting Still. Een aanrader!
 
Hoe gaat het nu met je?
Ik ben in 2017 een van mijn tweeling verloren (twee-eiig) bij 19 weken na een medische ingreep in Leiden die het andere kindje gered heeft. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan