Waar moet ik beginnen! Ik wil jullie ALLEMAAL een hart onder de riem steken.
Ik heb veel verhalen gelezen maar geen één die lijkt op de mijne... ben ontzettend benieuwd of ik lotgenoten heb.
Ben een vrouw van 41 jaar. 2 kern gezonde kinderen uit mijn eerste relatie! Na mijn scheiding de liefde van mijn leven gevonden die maar een wens heeft... papa worden!
Inmiddels heb ik 6 miskramen gehad achter elkaar (wordt héél snel zwanger, dat wél!) Maar dat is niet alles, toen was ik ineens voorbij mijn miskraam periode. Mijn miskramen komen ALTIJD vóór de 8e week! Ik was ineens 12 weken zwanger maar vanwege mijn leeftijd werd de vruchtwaterpunctie geadviseerd. Eén op de 300 vrouwen verliest haar kind hieraan, en ik kon niet geloven dat dát MIJ dus overkwam na al die miskramen! Na 5 dagen ziekenhuis opname, (kindje kwam maar niet) werd ik uiteindelijk gecurreteerd! 5 maanden later was ik weer zwanger, en hoera, kwam wéér voorbij mijn persoonlijke miskraam termijn! Maar het ongeloofelijke gebeurde, bij een controle bezoek aan de verloskundige constateerde zij géén hart slag... wéér een moppie verloren! Deze keer wél bevallen in het ziekenhuis van een heel klein mooi dood mannetje! Zoveel verdriet is onbeschrijfelijk, want dan zie je wat je verliest, en hoe klein het ook is het is helemaal af en helemaal niet eng. Het is je kind! Dag lieve jongen!
Alle 2 kindjes die ik verloren heb waren na onderzoek gezond! Bij mij hebben ze niets kunnen vinden, en de placenta's waren ook helemaal in orde! De gynaecologen staan voor een raatsel! Nou gaan wij ervan uit dat ons 1e verloren kindje door de vruchtwaterpunctie komt (kindje is écht overleden op de dag van de punctie!!) maar je begrijpt het wel, ik zet nu mijn vraag tekens daarnaast... was het nou pure toeval? Dat zullen we nooit weten! Maar goed inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder 8 zwangerschappen en geen kindje van mijn lieve vent!
Een sterke wil, en gewoon niet willen geloven dat mijn lijf het niet kan voelen we ons geestelijk (en ik lichaamelijk) sterk genoeg voor om het nog één kans te geven. Gaat het nu wéér mis in de 4 maand dan kunnen wij vaststellen dat er structureel iets mis is en is het voor ons einde verhaal! Maar de gynaecoloog moedigd ons aan want hij zegt de kans dat je zoiets overkomt een 2e of 3e keer is ZO ontzettend klein (ja ja????) als je het aan kan, ga er voor! En eigenlijk weten we dat we het nog een keer moeten proberen om antwoord te krijgen op onze vraag: Is het nou pure pech wat wij hebben meegemaakt, een speling van de natuur, of zit er echt iet mis wat zij op dit moment medisch geen antwoord op weten!?
Maar goed, ik zit hier nu een ongeloofelijk lang verhaal van me af te praten, heb zo vaak de site bezocht, en nu pas schrijf ik... ik voel ZO met jullie mee.
En als afsluiter kan ik melden dat ik inmiddels 3 maanden na het verlies van ons 2e kindje weer zwanger ben geworden. Ik ben inmiddels 13+4 wk zwanger, en al een prachtige echo gehad en een fantastische uitkomst van mijn combinatie test, namelijk dat ik absoluut geen verhoogt risico heb op een syndroom van down kindje. GEEN vruchtwaterpunctie dus!!!
Wél een ongeloofelijke spannende, angstige, onzekere periode!!! Kan me nog niet echt binden met mijn moppie in mijn buik. Ik ben me aan het beschermen voor het geval ik het weer los moet laten (letterlijk en figuurlijk!) Moet over 3 weken voor een screenings echo, en volgende week naar de gynaecoloog! Laten we allemaal voor elkaar duimen!! En onthouden dat we niet alléén zijn met ons verdriet! Maar dames, zet door als je de kracht heb, want ik ga door tot het bittere eind, ik wil niet laten over mijn schouder heen kijken en dan denken, had ik maar doorgezet. Voor mij werkt het zo, als het echt duidelijk verhaal is kan je het verdriet en verlies beter plaasten en verwerken, anders moet je ook nog eens verwerken dan je zelf misschien te vroeg de hoop heb opgegeven. En als je geestelijk het niet meer aan kan, dan is het ook goed, want op is op! Maar voor alle dames die twijfelen, ik hoop dat ik jullie heb kunnen steunen in het feit dat er zelfs vrouwen zijn die na zoveel miskramen er tóch nog in geloven.... maar eerlijk is eerlijk, ik wacht ook nog op een happy end! Liefs & groetjes. S.
Ik heb veel verhalen gelezen maar geen één die lijkt op de mijne... ben ontzettend benieuwd of ik lotgenoten heb.
Ben een vrouw van 41 jaar. 2 kern gezonde kinderen uit mijn eerste relatie! Na mijn scheiding de liefde van mijn leven gevonden die maar een wens heeft... papa worden!
Inmiddels heb ik 6 miskramen gehad achter elkaar (wordt héél snel zwanger, dat wél!) Maar dat is niet alles, toen was ik ineens voorbij mijn miskraam periode. Mijn miskramen komen ALTIJD vóór de 8e week! Ik was ineens 12 weken zwanger maar vanwege mijn leeftijd werd de vruchtwaterpunctie geadviseerd. Eén op de 300 vrouwen verliest haar kind hieraan, en ik kon niet geloven dat dát MIJ dus overkwam na al die miskramen! Na 5 dagen ziekenhuis opname, (kindje kwam maar niet) werd ik uiteindelijk gecurreteerd! 5 maanden later was ik weer zwanger, en hoera, kwam wéér voorbij mijn persoonlijke miskraam termijn! Maar het ongeloofelijke gebeurde, bij een controle bezoek aan de verloskundige constateerde zij géén hart slag... wéér een moppie verloren! Deze keer wél bevallen in het ziekenhuis van een heel klein mooi dood mannetje! Zoveel verdriet is onbeschrijfelijk, want dan zie je wat je verliest, en hoe klein het ook is het is helemaal af en helemaal niet eng. Het is je kind! Dag lieve jongen!
Alle 2 kindjes die ik verloren heb waren na onderzoek gezond! Bij mij hebben ze niets kunnen vinden, en de placenta's waren ook helemaal in orde! De gynaecologen staan voor een raatsel! Nou gaan wij ervan uit dat ons 1e verloren kindje door de vruchtwaterpunctie komt (kindje is écht overleden op de dag van de punctie!!) maar je begrijpt het wel, ik zet nu mijn vraag tekens daarnaast... was het nou pure toeval? Dat zullen we nooit weten! Maar goed inmiddels ben ik bijna 3 jaar verder 8 zwangerschappen en geen kindje van mijn lieve vent!
Een sterke wil, en gewoon niet willen geloven dat mijn lijf het niet kan voelen we ons geestelijk (en ik lichaamelijk) sterk genoeg voor om het nog één kans te geven. Gaat het nu wéér mis in de 4 maand dan kunnen wij vaststellen dat er structureel iets mis is en is het voor ons einde verhaal! Maar de gynaecoloog moedigd ons aan want hij zegt de kans dat je zoiets overkomt een 2e of 3e keer is ZO ontzettend klein (ja ja????) als je het aan kan, ga er voor! En eigenlijk weten we dat we het nog een keer moeten proberen om antwoord te krijgen op onze vraag: Is het nou pure pech wat wij hebben meegemaakt, een speling van de natuur, of zit er echt iet mis wat zij op dit moment medisch geen antwoord op weten!?
Maar goed, ik zit hier nu een ongeloofelijk lang verhaal van me af te praten, heb zo vaak de site bezocht, en nu pas schrijf ik... ik voel ZO met jullie mee.
En als afsluiter kan ik melden dat ik inmiddels 3 maanden na het verlies van ons 2e kindje weer zwanger ben geworden. Ik ben inmiddels 13+4 wk zwanger, en al een prachtige echo gehad en een fantastische uitkomst van mijn combinatie test, namelijk dat ik absoluut geen verhoogt risico heb op een syndroom van down kindje. GEEN vruchtwaterpunctie dus!!!
Wél een ongeloofelijke spannende, angstige, onzekere periode!!! Kan me nog niet echt binden met mijn moppie in mijn buik. Ik ben me aan het beschermen voor het geval ik het weer los moet laten (letterlijk en figuurlijk!) Moet over 3 weken voor een screenings echo, en volgende week naar de gynaecoloog! Laten we allemaal voor elkaar duimen!! En onthouden dat we niet alléén zijn met ons verdriet! Maar dames, zet door als je de kracht heb, want ik ga door tot het bittere eind, ik wil niet laten over mijn schouder heen kijken en dan denken, had ik maar doorgezet. Voor mij werkt het zo, als het echt duidelijk verhaal is kan je het verdriet en verlies beter plaasten en verwerken, anders moet je ook nog eens verwerken dan je zelf misschien te vroeg de hoop heb opgegeven. En als je geestelijk het niet meer aan kan, dan is het ook goed, want op is op! Maar voor alle dames die twijfelen, ik hoop dat ik jullie heb kunnen steunen in het feit dat er zelfs vrouwen zijn die na zoveel miskramen er tóch nog in geloven.... maar eerlijk is eerlijk, ik wacht ook nog op een happy end! Liefs & groetjes. S.