Beste meiden,
Ik ben vandaag 40 weken zwanger van mijn 1e kindje........dit had ik kerst 2010 niet durven hopen.
Ik ben Jessica en ben 27 jaar. Ik ben getrouwd.
Ik raakte vrij snel zwanger en was helemaal door het dolle heen. Was er zo blij mee........vlak voor de kerst ging het helemaal mis. Ik had een missed abortion, dus de vrucht dreef nog in de baarmoeder en kwam er na een dikke week nog niet vanzelf uit. Ik zou toen 9 weken zwanger zijn. Ik heb een curretage gehad vlak voor oud en nieuw en toen begon de ellende. Wat voelde ik me in de steek gelaten en wat was ik boos! Ik dacht dat ik nooit meer zwanger zou raken en bij elke ongesteldheid die weer kwam was ik zo kwaad........ik miste mijn "gezellige zwangerschap" zo...........................
Na 6 maanden ben ik weer zwanger geraakt en de eerste 12 weken ben ik alleen maar bang geweest. Ik kon soms net doen of het niet zo was. Alles is goed gegaan en met 20 weken kregen we te horen dat het een gezonde jongen is! En nu, vandaag, ben ik uitgerekend.
Ik besef nu heel erg dat als ik toen die miskraam niet zou hebben gehad, het vruchtje niet gezond was geweest en ik geen leuke 20 wekenecho zou hebben gehad omdat er dan een flinke afwijking gevonden was. Er is echt wat aan de hand met het vruchtje als het misgaat.............en dat wil niemand.
Alle meiden die hier hun hart komen luchten en denken dat het ze nooit zal lukken hoop ik met mijn verhaal een hart onder de riem te steken want ook jullie krijgen straks een kindje...............echt!
Sterkte voor jullie allemaal en ik hoop dat jullie over een tijdje ditzelfde verhaal zullen schrijven voor anderen............want ik weet hoe het voelt maar weet nu ook hoe het echt zit.....
Liefs Jessica
Ik ben vandaag 40 weken zwanger van mijn 1e kindje........dit had ik kerst 2010 niet durven hopen.
Ik ben Jessica en ben 27 jaar. Ik ben getrouwd.
Ik raakte vrij snel zwanger en was helemaal door het dolle heen. Was er zo blij mee........vlak voor de kerst ging het helemaal mis. Ik had een missed abortion, dus de vrucht dreef nog in de baarmoeder en kwam er na een dikke week nog niet vanzelf uit. Ik zou toen 9 weken zwanger zijn. Ik heb een curretage gehad vlak voor oud en nieuw en toen begon de ellende. Wat voelde ik me in de steek gelaten en wat was ik boos! Ik dacht dat ik nooit meer zwanger zou raken en bij elke ongesteldheid die weer kwam was ik zo kwaad........ik miste mijn "gezellige zwangerschap" zo...........................
Na 6 maanden ben ik weer zwanger geraakt en de eerste 12 weken ben ik alleen maar bang geweest. Ik kon soms net doen of het niet zo was. Alles is goed gegaan en met 20 weken kregen we te horen dat het een gezonde jongen is! En nu, vandaag, ben ik uitgerekend.
Ik besef nu heel erg dat als ik toen die miskraam niet zou hebben gehad, het vruchtje niet gezond was geweest en ik geen leuke 20 wekenecho zou hebben gehad omdat er dan een flinke afwijking gevonden was. Er is echt wat aan de hand met het vruchtje als het misgaat.............en dat wil niemand.
Alle meiden die hier hun hart komen luchten en denken dat het ze nooit zal lukken hoop ik met mijn verhaal een hart onder de riem te steken want ook jullie krijgen straks een kindje...............echt!
Sterkte voor jullie allemaal en ik hoop dat jullie over een tijdje ditzelfde verhaal zullen schrijven voor anderen............want ik weet hoe het voelt maar weet nu ook hoe het echt zit.....
Liefs Jessica