Ik wilde altijd heel graag een gezin met 3 kinderen, die wens is ook uitgekomen. Ons gezin was na de komst van onze derde dan ook compleet, mijn man zou zich laten steriliseren. Ik ben vervolgens toch zwanger geraakt van ons vierde kindje, gevoelsmatig voelde dit goed en waren we er heel blij mee. Mijn man heeft zich ondertussen wel laten steriliseren, ik was toen inmiddels 12 weken zwanger.
We hebben met 12 weken een echo gehad en ook een nekplooimeting laten doen, alles was goed! Toen ik 17 weken zwanger was gingen we voor de 2e keer na de verloskundige. Ik ging liggen op de onderzoekstafel en de doptone ging op mijn buik om even naar het hartje te luisteren. Er werd geen hartslag gevonden, de verloskundige zei nog dat er niks aan de hand is, ze zou even met de echo gaan kijken. Toen werkte het apparaat niet goed, er kwam geen beeld, even later wel beeld en zagen we ons kindje, bewegingsloos en zonder hartslag. Wat een ongeloof, dit kon niet waar zijn. We werden direct naar het ziekenhuis doorgestuurd, ik had nog een stille hoop dat het apparaat bij de verloskundige stuk was en dat ons kindje gewoon zou leven als we een echo kregen bij de gynaecoloog, maar nee, precies hetzelfde beeld, bewegingsloos en zonder hartslag, ons kindje leefde niet meer.
We hebben ervoor gekozen om het spontaan op gang te laten komen en dit is ook gebeurd na een paar dagen. De weeen begonnen om 6.00 uur in de ochtend en om 10.00 uur is ons zoontje geboren. Ik verloor direct ontzettend veel bloed (ik was op dat moment allen omdat mijn man ons jongste zoontje naar mijn ouders aan het brengen was). Ik voelde dat dit niet goed was en belde mijn man, hij moest nu komen en 112 bellen. De ambulance was er binnen 5 minuten en in het ziekenhuis ben ik alsnog gecurreteerd. Mijn man heeft later ons kindje, wat nog thuis was, opgehaald en in het ziekenhuis hebben we hem een naam gegeven en afscheid van hem genomen. Hij zag er heel mooi uit, we hebben ook heel veel foto's van hem genomen.
Het verlangen naar een kindje is nu alleen maar toegenomen maar mijn man was gesteriliseerd. Hij heeft inmiddels wel een hersteloperatie ondergaan maar het is nu onduidelijk of er ooit nog een kindje bij zal komen. Ik heb het de afgelopen maanden erg moeilijk gehad en daardoor is mijn man weer gaan twijfelen, hij zegt zelf dat er ook andere factoren meespelen zoals extra drukte, combinatie werk/gezin, financieel enz. en dit begrijp ik ook wel, verstandelijk gezien heeft hij ook wel gelijk. Maar mijn verlangen naar een kindje is heel groot, ik vind het ook heel moeilijk om nou werkelijk te weten wat ik wil. Wil ik mijn onafgemaakte zwangerschap afmaken? Moet ik iets goedmaken? Of is het verlangen zo sterk omdat ik zwanger ben geweest en gewoon heel erg verlang naar een baby?
We hebben met 12 weken een echo gehad en ook een nekplooimeting laten doen, alles was goed! Toen ik 17 weken zwanger was gingen we voor de 2e keer na de verloskundige. Ik ging liggen op de onderzoekstafel en de doptone ging op mijn buik om even naar het hartje te luisteren. Er werd geen hartslag gevonden, de verloskundige zei nog dat er niks aan de hand is, ze zou even met de echo gaan kijken. Toen werkte het apparaat niet goed, er kwam geen beeld, even later wel beeld en zagen we ons kindje, bewegingsloos en zonder hartslag. Wat een ongeloof, dit kon niet waar zijn. We werden direct naar het ziekenhuis doorgestuurd, ik had nog een stille hoop dat het apparaat bij de verloskundige stuk was en dat ons kindje gewoon zou leven als we een echo kregen bij de gynaecoloog, maar nee, precies hetzelfde beeld, bewegingsloos en zonder hartslag, ons kindje leefde niet meer.
We hebben ervoor gekozen om het spontaan op gang te laten komen en dit is ook gebeurd na een paar dagen. De weeen begonnen om 6.00 uur in de ochtend en om 10.00 uur is ons zoontje geboren. Ik verloor direct ontzettend veel bloed (ik was op dat moment allen omdat mijn man ons jongste zoontje naar mijn ouders aan het brengen was). Ik voelde dat dit niet goed was en belde mijn man, hij moest nu komen en 112 bellen. De ambulance was er binnen 5 minuten en in het ziekenhuis ben ik alsnog gecurreteerd. Mijn man heeft later ons kindje, wat nog thuis was, opgehaald en in het ziekenhuis hebben we hem een naam gegeven en afscheid van hem genomen. Hij zag er heel mooi uit, we hebben ook heel veel foto's van hem genomen.
Het verlangen naar een kindje is nu alleen maar toegenomen maar mijn man was gesteriliseerd. Hij heeft inmiddels wel een hersteloperatie ondergaan maar het is nu onduidelijk of er ooit nog een kindje bij zal komen. Ik heb het de afgelopen maanden erg moeilijk gehad en daardoor is mijn man weer gaan twijfelen, hij zegt zelf dat er ook andere factoren meespelen zoals extra drukte, combinatie werk/gezin, financieel enz. en dit begrijp ik ook wel, verstandelijk gezien heeft hij ook wel gelijk. Maar mijn verlangen naar een kindje is heel groot, ik vind het ook heel moeilijk om nou werkelijk te weten wat ik wil. Wil ik mijn onafgemaakte zwangerschap afmaken? Moet ik iets goedmaken? Of is het verlangen zo sterk omdat ik zwanger ben geweest en gewoon heel erg verlang naar een baby?