Verlies

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Graag wil ik hier mijn verhaal kwijt...

Ik moest afgelopen dinsdag voor de 2de controle naar de vk, was/ben 16 weken zwanger, Na de nodige controles mocht ik op de bank gaan liggen zodat ze naar het hartje kon luisteren en naar de baarmoeder voelen.....de baarmoeder was veel kleiner dan 4 weken daarvoor bij de eerste controle en toen ze ook het hartje niet kon vinden......die we de eerste controle wel hadden gehoord, wist ik genoeg.....mijn babytje leeft niet meer.
Met spoed naar het ziekenhuis gestuurd en daar kreeg ik een echo en daar konden we ook nog eens zien dat het hartje idd niet meer klopte......na even tijd voor ons zelf te hebben gehad kwam de gynecoloog weer om verdere dingen te bespreken.... We hebben afgesproken dat ik deze week zou afwachten op een natuurlijke uitdrijving van de baby, zo niet dan moeten we dinsdag weer naar het ziekenhuis en dan zal ik worden ingeleid.

Heeft iemand dit of zoiets ook meegemaakt want ik weet eigenlijk niet goed wat me te wachten staat......

Wendy
 
pfff rillingen lopen over mijn lijf als ik jou verhaal lees wendy. Ik heb in 1997 precies hetzelfde meegemaakt. Ik was toen 17 weken zwanger van een tweeling die via ivf tot stand was gekomken. ook wij voor controle en ze konden het hartje niet vinden, echo gemaakt en toen bleken allebei onze kindjes inderdaad ook overleden te zijn. We waren totaal in shock, helemaal van de wereld.
Ik heb toen in totaal nog 2 weken thuisgelopen in afwachting van het spontaan op gang komen van de bevalling. Dat gebeurde echter niet en na die 2 weken zat ik psychisch zo stuk dat we besloten hebben de bevalling in te leiden. Ik kreeg eerst een soort gel ingebracht op mijn baarmoedermond om die week te maken, en later nog een infuus om de weeen op te wekken. Niet veel later werden onze 2 zoontjes geboren. Ik vond de weeen pijnlijk, had nog geen zwangerschapsgym gehad en dus niet geleerd om ze op te vangen maar gelukkig kreeg ik een ruggeprik, zodat ik verder geen pijn heb gevoeld, want dat is zo onnodig als je op deze manier moet bevallen. In het ziekenhuis werden foto's gemaakt en onze kindjes werden in een rieten mandje gelegd. De volgende dag gingen we met lege handen naar huis, wel een kraamvrouw maar geen kindje.....
Wens jullie alle sterkte van de wereld om dit aan te kunnen, en realiseer je dat jullie dit beiden op een andere manier zullen verwerken. Mannen zijn nu eenmaal anders dan vrouwen. Blijf met elkaar praten en houdt moed. Ik heb intussen een gezonde dochter van 4 mnd.........

heel veel liefs

sandra moeder van Kim
 
Lieve Wendy
Ik heb niet meegemaakt wat je nu door moet maken maar ik wil graag even kwijt dat ik erg met je meeleef en ik hoop dat je de komende weken veel steun krijgt.
Blijf vooral met elkaar praten, je hebt elkaar heel erg nodig.

sterkte Jeanette
 
Lieve Wendy,ik heb het gelukkig nooit mee hoeven maken maar wil je toch alle sterkte van de wereld toewensen,hou je taai en neem de tijd om dit te verwerken.
Liefs
Snoopy
 
Dag Wendy

Echt verschrikkelijk dat je dit ook moet meemaken. Ik heb het zelf 2 keer meegemaakt dat mijn zwangerschap mis is gegaan. In 2002 ben ik bevallen van een meisje na 19 wk zwangerschap en vorig jaar hebben we besloten om met 24 weken de zwangerschap af te breken omdat na een punctie was geconstateerd dat ik een kindje met Trisomie 18 in mijn buik had. Een kindje met Trisomie 18 heeft geen enkele levenskans na de geboorte hooguit een paar uurtjes. Om antwoord te geven op je vraag hoe anderen een inleiding ervaren hebben. De eerste bevalling ging eigenlijk heel erg vlot, na 2 uur was het kindje er al. Ik kreeg een medicijn in de baarmoeder ingebracht om de weeen op te wekken en hoefde niet aan het infuus. De tweede bevalling was echt verschrikkelijk omdat ik een nog levend kindje in mijn buik had. Je weet dat het het beste is voor je kindje en voor jezelf maar ik kon het niet loslaten wilde het bij me houden. Deze bevalling heeft 10 uur geduurd. Beide bevallingen was ik bang. Bang om het kindje te bekijken, bang dat ik het kindje zou verliezen als er net geen arts bij was, ja eigenlijk bang voor wat er komen zou. Het is me achteraf wel meegevallen. We hebben beide keren de baby's goed bekeken en vastgehouden. Dat was eigenlijk zo mooi en zo verdrietig tegelijk. Ik kan je in ieder geval aanraden het kindje te bekijken en vast te houden of te aaien. Wij hebben zelf beide keren onze kindjes begraven. Dat voelde heel goed en maakt het ook allemaal meer tastbaar. Het zijn allemaal verschrikkelijke overwegingen, maar ja. Ons heeft het heel erg geholpen bij het verwerken van beide doodgeboortes. Ik hoop dat jullie veel steun krijgen van vrienden en familie. De mensen weten vaak niet hoe ze moeten reageren. Ze hebben het kindje niet gezien en gevoeld en het is dus voor een ander heel moeilijk om voor te stellen wat je meemaakt. En wat Sandra zegt over de manier van verwerken tussen mannen en vrouwen is geheel waar. Mijn man ging na 2 dagen weer keihard aan het werk, (dat wordt in deze maatschappij ook van ze verwacht) en ik heb wel 12 boeken gelezen met ervaringen van anderen en hoefde de eerste tijd ook niemand te zien. Heel veel sterkte en kracht.

Marijke
 
hoi marijke en anderen,

inderdaad zoals je al zegt marijke verwerken man en vrouw het allebei op een andere manier. Mijn toenmalige man ging ook heel hard weer aan de slag, en probeerde met vooral veel en hard werken alles te vergeten. Na aanleiding van alle gebeurtenissen van toen zijn we uiteindelijk gescheiden, hij zag het niet meer zitten. Inmiddels ben ik zeer gelukkig met mijn nieuwe vriend en hebben we samen een prachtige dochter van al weer 4 mnd oud.
nog steeds als ik dit soort dingen lees, gaan er rillingen over mijn lijf, de dingen die wij meegemaakt hebben zijn bepalend voor de rest van je leven, je wordt er een ander mens door, ook al krijg je later nog kinderen.....

Ik wens wendy dan ook alle sterkte van de wereld, en hoop dat er toch snel een bevalling zal plaatsvinden, want dan pas kun je een beetje verder met leven en verwerken!!!

gr sandra
 
Hoi wendy
Wat een verschrikkelijk nieuws is dat zeg. wij hebben 5 weken geleden hetzelfde bericht gekregn, ik was ook 17 weken zwanger en ging voor een routinecontrole naar de verloskundige. Bij mij is de bevalling ingeleid. Ik moest 36 uur van te voren een pil ophalen die de baarmoeder wat rijp maakte. Op maandag 15 maart zijn we naar het zoiekenhuis gegaan voor de bevalling. ik kreeg om de 3 uur een tablet vaginaal ingebracht, waardoor er lichte weeen ontstonden. Om 15.15 uur is ons kindje geboren. Het zag er wat slap en rood uit, maar was wel helemaal compleet. Nadat we Hielke (zo hebben we hem/haar genoemd) hadden bekeken heeft de verpleging afdrukjes van de voetjes gemaakt. Echt een aanrader, het is het enige tastbare wat je hebt eigenlijk. Ook hebben we wat foto's, maar die zijn niet echt zo mooi dat je ze neer kan zetten ofzo. wij hebben toestemming gegeven om een stukje huid te laten onderzoeken, maar wilden geen sectie laten verrichte, Onze Hielke is begraven, dat hebben we met behulp van de begrfenisondernemer gedaan. Bij ons is er een speciaal veldeje met kindjes die voor of tijdens of vlak na de geboorte zijn overleden. Wij vinden het fijn dat we nog een plekje hebben waar we naar toe kunnen.
Ik merk dat het emotioneel echt stukken zwaarde is dan ik ooit had verwacht. Ik kan je 1 tip geven: doe alles volgens jullie eigen gevoel, je kan het nooit overdoen!!!
Verder lees ik veel boeken over het verlies van een kindje, dat steunt mij enorm in de wetenschap dat we niet de enigen zijn. Misschien moet je ook eens kijken bij lieveengeltjes.nl, een site over verlies van kindjes. Ook bij ikrouwomjou.nl hebben we bv mooie kaartjes en gedichtjes gezien.
Na 3 weken hebben we toch besloten om een geboortekaartje van Hielke op te sturen. Een gedeelte tekst: Het is bijna ondraaglijk wanneer zoveel verwachting zo plotseling omlaat in zoveel verdriet.....
zo is het ook, bijna ondraaglijk.
Ik hoop dat je veel steun krijgt van je omgeving, vraag er ook om, ook als iedereen al weer doorgaat met leven en jullie nog een paar versnellingen langzamer draaien!!!
Heel veel sterkte, laat nog eens horen hoe het gaat.
Liefs,
Anne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan