<p>Lieve allemaal, <br /><br />Na een bijzondere twee weken, van ontdekken dat we zwanger zijn, twijfelen of we het kind wel wilden houden tot besluiten dat we het wilden gaan houden, lijkt dat er vandaag een begin is gekomen van het einde van de zwangerschap. In de ochtend begon ik te bloeden. <br /><br />Een anderhalve week terug opende ik hier een account omdat ik een positieve zwangerschapstest had gedaan. Omdat ik in behandeling ben voor mijn eetstoornis was deze zwangerschap niet gepland, wij vonden het nog niet het juiste moment, maar toch werd ik zwanger. Ondanks dat hebben wij een kinderwens en toen begon dus het nadenken over wat we met deze zwangerschap wilden doen. Na lang voelen, bedenken, praten besloten wij dat we ervoor wilden gaan samen, we geloofden in elkaar, in onze liefde, in het kindje en ik in mijzelf dat ik dit, ondanks mijn eetstoornis, zou kunnen. <br /><br />We hebben vanaf dat keuzemoment in de wolken geleefd met de wetenschap dat er in mijn buik een klein wondertje zat. Dit gaf mij extra kracht om in mijn eigen proces stappen te zetten. Ik at goed, zorgde goed voor mezelf (en zo voelde het, het vruchtje) en was elke dag dankbaar dat dit kon gebeuren. Ik keek met vertrouwen naar de zwangerschap en geloofde erin dat ik het zou kunnen, ondanks mijn eetstoornis en ondanks het onderliggend trauma waar ik momenteel aan werk om van te herstellen. <br /><br />En dan ineens pak je wc-papiertjes met bloed en schrik je je kapot, wanneer je je beseft dat dit mogelijk het begin van de miskraam kan zijn. Vannacht al voelde ik spierpijn in mijn bovenbenen, zonder aanwijsbare reden. Ook de donkere kringen die eerder rond mijn tepels zaten waren inenen weg en zo tel ik de tekens bij elkaar op en begint de angst me te bekruipen dat het inderdaad het begin van de miskraam kan zijn. Deze zwangerschap kwam ongepland op het moment dat mijn lichaam niet in de beste conditie verkeert. Mijn gewicht is aan de lage kant (bmi van 19.4) en ik ben door mijn proces van de zomer aardig wat kilo kwijt geraakt (in totaal wel zo’n 5 kilo). <br /><br />Ik ben vervolgens gaan zoeken op internet en vond dat als gevolg van ondergewicht je minder leptine aanmaakt, een hormoon dat in vetweefsel zit opgeslagen. Een tekort aan leptine verhoogt de kans op een miskraam, omdat het de ontwikkeling van de embryo en baarmoeder zou stimuleren. Nu bekruipt me dus de angstige gedachte dat mogelijk dit de oorzaak kan zijn van het mogelijk fout aflopen van deze zwangerschap. En dat is best even erg slikken ? Zijn er mensen die bovenstaande herkennen of beamen? <br /><br />Morgen spreek ik met mijn gynaecoloog en ik wil haar vragen of de leptinehoogte kan worden gecheckt. Verder moet ik afwachten hoe het nu verder verloopt en of de vrucht inderdaad verder afgedreven wordt. Alles in mijn lichaam zegt mij nu dat het vruchtje niet zal blijven. Ik hoop dan maar dat het langs de natuurlijke weg gaat en dat het niet nog weken zal duren. <br /><br />Deze dag was emotioneel erg zwaar. Tegelijk heeft het mijn partner en mij ook veel geleerd, namelijk dat we weten hoe groot onze kinderwens is, dat we zwanger kunnen worden en dat we hierna door willen met dit proces. Mogelijk dan niet meer met dit vruchtje. Mij heeft het laten zien dat ik op het moment ik zwanger ben zoveel kracht ervaar, veel meer kan dan ik denk dat ik kan en een extra motivatie voel om nu extra te eten en mijn lichaam sterker te laten worden. Misschien wel het grootste wapen tegen mijn eetstoornis nu om in dat proces verder te komen, om uiteindelijk dan hopelijk een succesvolle zwangerschap te kunnen dragen met een gezond lichaam. <br /><br />En nu, is het gewoon afwachten… </p>