Verplichte zwangerschap afbreking

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,
Misschien voor sommige een raar berichtje.Het kost me bloed zweet en tranen om dit te vragen.Ik hoop echt dat iemand mij kan helpen. Het gaat eigenlijk als volgt toen ik een jaar of 17 was,heb ik een zwangerschap moeten onderbreken van mijn echte vader.Zelf wou ik dit nooit,maar ik had geen keuze (is veel te moeilijk om uit te leggen.Maar toch is het zo.) Ondertussen zijn we 7 jaar verder en elke dag heb ik er nog problemen mee om het te verwerken.Het is namelijk zo ik alleen stond achter deze zwangerschap,mijn vader en ex-vriend en zijn ouders wilden absoluut dat deze werd afgebroken en zoals zij het wilden is dat ook gebeurd. Maar nog steeds heb ik het heel moeilijk om het te aanvaarden, soms lig ik dagen te wenen,mijn huidige vriend vraagt dan wat er scheelt en ik zeg tegen hem dat ik niet weet waarom ik ween (hij weet wat er is gebeurt vroeger).Ik weet waarom ik ween maar durf het niet te vertellen.Ik heb er ook nooit over mogen praten. Nu is het zo dat er genoeg mensen zijn die zeggen dat ik hulp moet gaan zoeken,maar ik durf niet,omdat ik denk dat het toch niets meer gaat uithalen.Doordat het al zo lang geleden is.Nu was mijn vraag eigenlijk heeft er nog iemand dit meegemaakt en is het wel normaal dat ik wil(en mag) huilen (rouwen)?
 
Ik heb dit zelf (gelukkig) nooit mee gemaakt.
Maar ik ben wel een kindje verloren.
En dat gevoel ken ik dus wel.
Tuurlijk mag jij rouwen, het was toch jouw kindje. Hoe raar en moeilijk de omstandigheden misschien ook waren.
En jij bepaald wat normaal is, niemand anders.
Probeer er toch met je huidige vriend over te praten. Geloof me, het lucht op, dit kun je niet alleen verwerken.
 
Hoi,
Bedankt voor jou reactie.Zelf vind ik het ook heel erg dat jij ook een kindje verloren hebt. Bedankt om me ook zo veel moed terug te geven. Ik wens je voor de rest ook veel geluk nog.
Groetjes
 
Uit ervaring weet ik hoe moeilijk het is als een abortus heb mee moeten maken.Zolang je er niet over kan praten blijft het moeilijk, en blijf je er mee zitten. Ik heb contact gezocht met het Fiom, waar ze gespreksgroepjes begeleiden van vrouwen die dat ook mee hebben gemaakt. Bij mij is het veel beter gegaan, toen ik het aan iedereen kon vertellen. Heel veel sterkte, en ik hoop echt dat je actie gaat ondernemen, want het is doodzonde van je leven om je zo ongelukkig te voelen. liefs anoniem
 
Ik wil jullie allemaal bedanken voor die moed die jullie me willen geven daar put ik echt heel veel uit.Het enige wat ik (nog) niet kan is hulp gaan zoeken en der met iemand over gaan prate.Ik voel me beter als ik dat kan doen via deze site dan dat ik moet echt geconfronteerd wordt met personen die hetzelfde hebben meegemaakt. Toch alvast bedankt.(kweet ook da het lang geduurd heeft voor ik hier op gereageerd heb maar ik heb even een moeilijke periode en dan zoek ik deze site op en achteraf gaat het dan weer een beetje beter.)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan