Hoihoi. Geen echt verre reis gemaakt, maar wel een lange zit (een hele dag) van deur tot: auto, naar lang parkeren, bus naar Schiphol, wachten bij het inchecken, vliegtuig (4,5 uur), wachten op bagage, auto naar bestemming, en op de terugweg hetzelfde nog een keer. Onze zoon van toen 2 jaar vond het allemaal reuze-interessant, en heeft op de heen en terugreis zelfs nog een flinke tuk gedaan (wij hadden slapende benen, want tja, hij lag zo lekker bij ons op schoot dat we niet durfden te bewegen) ... en om ons heen zagen we allerlei onhandelbare krijsende gillende en schoppende kinderen van 2 en 3 jaar die werden volgepropt met gekleurd snoep en overstresste ouders die bijna gingen slaan en sisten: "Als je nou je kop niet houdt dan krijg je een klap voor je hersens" of "volgend jaar blijf je maar bij oma als wij op vakantie gaan". Conclusie: 1) als je als ouder ontspannen bent en de reis tot iets leuks maakt, geef je dat vanzelf door aan je kind, jij bent tenslotte zijn enige rolmodel 2) als je als ouder je kind consequent en liefdevol opvoedt kun je dit soort uitzonderlijke situaties sowieso beter handelen, en je kind dus ook 3) als je kind niet gewend is aan instantvermaak zoals televisiekijken, vermaakt het zich beter zelf op momenten dat er geen instantvermaak voorhanden is (er zijn genoeg ouders die hun kind van kleins af aan van 's ochtends vroeg tot voor de TV zetten als het hun uitkomt. Tja, wat wil je dan) en 4) het helpt waarschijnlijk wel een beetje als je een niet al te wild, druk of onhandelbaar kind hebt, maar volgens mij ben je daar ook als ouder grotendeels zelf bij.Als je jezelf een beetje herkend in mijn 4 punten zou het me niets verbazen als je dochtertje gewoon 12 uur gaat slapen in het vliegtuig. En als ze het eventjes zat is: nou ja, dat ben jij waarschijnlijk ook, want het is toch een heel eind naar Indonesië. Dan ga je gewoon samen mopperen dat het zo lang duurt en verstoppertje doen in het gangpad. Ik wens jullie een heerlijke reis toe! xx Emilia
