Verschrikkelijk nieuws.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Paar dagen terug op de maandag 30 april,ging nog alles goed,dinsdag begon ik opeens bruin bloed verlies kwijt te raken,en ik werd er een beetje zenuwachtig van dus belde de verloskundige op en die zei de van ja er is niks aan de hand,nu denk ik van ja ze had me moeten doorverwijzen naar het ziekenhuis.

Woensdag ging het met krampen gepaard,dus ik belde weer en werd toen wel erg serieus genomen,ze zei van:Ik heb hier echt geen goed gevoel bij,dus werd ik deze keer door verwezen naar de gynaecoloog,en daar lag ik dan op de behandel stoel en,kreeg echt vreselijk nieuws,de foetus was gestopt met groeien en zat nog in week 7 met het formaat dat het had terwijl ik eigenlijk 8 weken zwanger bleek te zijn,dat was echt slopende nieuws ik stortte thuis helemaal in ik had gehoopt op een gezond kind en dan kreeg ik dit er voor ten zat ik binnen de kortste keren te persen op de wc en daar zag ik mijn kind in de handen van me vriend die het zat het te bestuderen of het echt daadwerkelijk was dat we dachten wat het was.

Ik verloor heel wat bloed en werd er zelf duizelig van,dus belde me vriend 1 uur s'nachts de gynaecoloog op en vertelde over het bloed en de gynaecoloog zei ja zo veel verlies je nou eenmaal,en toen hing hij op en belde we weer omdat we het niet vertrouwde dat ik duizelig was geworden,en ik werd heel snel verwacht bij het ziekenhuis en daar gingen ze van alles op meten bloed afnemen alles bleek goed te zijn en het foetus was inderdaad al er uit er zaten alleen nog wat stolsels.

Ik moest het nieuws vertellen,iedereen reageerde er op van: ja je kan wel gauw weer zwanger raken,je bent toch jong,best wel vervelende reactie's.

Nu gaat het redelijk,alleen ik word er wel steeds mee geconfronteerd,zie ik kinderwagens buiten en dan denk ik bij mezelf ja zo had ik straks ook horen lopen daar met me kinderwagen.

Ik hoop hier steun te krijgen,
dat heb ik hartstikke nodig bij het verwerken.

Veel liefs van M.
erug,later in deze avond kreeg weeën achtige pijn
 
Lieve Mirisha,
ik weet zo goed wat je bedoeld,ik heb het zelf ook zó
vaak meegemaakt.Och, je kunt het toch weer proberen,ach dan zal het wel niet goed zijn wees blij dat het nu gebeurt enz enz.Heb het allemaal al een keer gehoord.Ik heb zelf acht keer een miskraam gehad waarvan de reden nooit is achterhaald.Ik geloof bij de vierde keer ofzo, hoorde ik via een collega,dat m'n bedrijfsleider had gezegd "ik snap níet dat ze het nog probeerd, want het lukt tóch niet". Nou, die vent kont ik goed áánvliegen.
Ik kan niet zeggen dat het zeker goedkomt, kan alleen héél erg met je meeleven en je een hart onder de riem steken! Probeer dit een plekje te geven,en als jullie er klaar voor zijn,dan probeer je het weer.
Live groetjes Diana
 
Och lieve meid :-(
Je verhaal klinkt zo herkenbaar. En die opmerkingen heb ik ook gehad. Net als er plotseling overal vrouwen met kinderwagens en/of dikke buiken lijken te lopen. ik had echt het gevoel of iedereen mij zat te pesten (is natuurlijk niet zo maar zo voelde het wel!).
Er zijn echt mensen die ik ook wel in elkaar had kunnen slaan door hun stomme opmerkingen...
Die pijn duurde bij mij wel even, ik heb na mijn miskraam 1,5 week gebloed en zeker 5 dagen last gehad van pijn. Volgens mijn VK was dat wel normaal, op de echo was ook niets raars te zien.
Veel liefs en sterkte!
Marieke
 
Herkenbaar jouw verdriet. In nov 2007 heb ik ook een miskraam gehad. Met 6 weken, maar ik was verdrietig. Ik kon niet stoppen met huilen en echt wekenlang heb ik er om gerouwd. Elke keer als ik een dikke buik of een kinderwagen zag dacht ik eraan en voelde ik de wanhoop en de angst dat het misschien nooit meer zou lukken. Ik voelde me zo leeg en voor mijn gevoel was ik echt iets verloren.
En die opmerkingen van mensen, ja... ik heb ook hele pijnlijke opmerkingen gehoord. En sommigen snappen niet dat je er maandenlang nog om kan huilen als je weer ongie bent geworden.
Geef jezelf de tijd om het te verwerken en laat je niet opjagen door je omgeving.

Mijn verdriet kreeg een plaatje toen ik een halfjaar later weer zwanger was en dat het toen wel goed ging. Nu anno 2012 hebben 2 gezonde kinderen en ik heb ook geen miskramen meer gehad, maar ik vond het heel moeilijk en heftig!

Sterkte!
 
Lieve Marisha,

Wat is helaas jouw verhaal herkenbaar. Ik zelf heb nu 2 x een miskraam moeten meemaken. allebei vroeg in de zwangerschap maar wat was het gewenst. de 1e keer waren we helemaal overdonderd en zo ontzettend blij en de 2e keer durfden we allebei gewoon niet zo blij te zijn.
De eerste keer is het mis gegaan met 5 weken en 2 dagen, de laatste keer en dat is nu net 2 weken geleden met 6 weken en 5 dagen, ik zat dus nu al in mijn 7e week, zo berekenen ze dat met zwangerschap. heel raar.

We zijn kapot van verdriet maar ook van vermoeidheid. Ik las op dit forum het dubbele gevoel wat je kan hebben als iemand anders dan wel zwanger is en dat daar alle aandacht naar uit gaat, ik herken dat zo duidelijk. mijn zus was al iets langer zwanger dan ik, zij is in februari dit jaar uitgerekend en ik zou in juni dit jaar zijn utigerekend. het moment dat wij het smsje gekregen dat we oom en tante waren geworden, zla ik niet vergeten. ik was helemaal verbouwereerd, natuurlijk ik gun het mijn zus ontzettend want het heeft veel moeite gekost voordat deze lieve meid ter we reld kwam, maar wat was ik verdrietig. ik heb tranen gehuild toen ik haar zag liggen ,gewoon uit boosheid en onmacht. waarom zij wel en ik niet.
Inmiddels zijn we een jaar verder en was ik dus weer zwanger geraakt, bijna exact 1 jaar na de vorige zwangerschap was ik weer zwanger. wat ik al zei we waren al terughoudender maar we genoten ook stiekem. Wat was het verdriet weer immens toen het weer mis ging. Ik heb helemaal niet kunnen slapen, ik had gewoon echt een minibevalling gehad die woensdagnacht. donderdagavond voelde ik ploppen en toen ik ging kijken zag ik heel veel stolsels en daarna kwam dan ons "kindje". Ik heb het duidelijk herkend en ben heel blij dat ik het gezien heb maar wat was het raar.

We zijn nu 2 weken verder en ik ben nog steeds verbitterd en heel boos zo boos dat ons dit nu 2 x achter elkaar is gebeurd. Mijn man verwijt zichzelf dat het komt door de medicijnen die hij slikt, maar dat is niet hard te maken. hij hoopt echt binnenkort daar meer over te horen. kan zijn dat de zaadkwaliteit bij hem minder is door het gebruik van zijn medicijn.

Ik voel mij gewoon niet lekker in mijn vel zitten. ik was echt afgevallen en nu is mijn lichaam weer veranderd.

Ik had net mijn eerste miskraam een jaar geleden, net een plekje gegeven maar ik hoop echt niet dat dit gevoel weer een jaar zal blijven.
We hebben straks gesprek met gynaecoloog in december en ik hoop echt dat zij ons wat meer info kunnen geven wat de mogelijkheden zijn en zo.

Op dit mometn weten we het gewoon allebei even niet meer en overheerst de woede ne het verdriet.

En ja, we weten dat we zwanger kunnen worden maar het wordt er niet minder van. daarbij komt dat ik 34 ben en dat maakt het allemaal niet makkelijker.

Ik hoop echt dat we straks voor elkaar de rust krijgen en dat we straks weer kunne ngenieten van elkaar maar op dit moment is het even helemaal weg. Is dit herkenbaar voor jullie? Ik ben gewoon zo kwaad, zo kwaad, zo kwaad en mijn allerliefste moet het vaak ontgeldden...... waarom?????


Ik zou het fijn vinden om in contact te komen met dames, Hoe hebben jullie dat gedaan bij eventuele geode zwangerschappen? Konden julllie je ontspannen???

Liefs china2010
 
heb je nog wel een echo gehad? ik heb toen een echo moeten maken of alles wel schoon/eruit is. anders kan het misschien problemen gaan geven.
 
Hoi kruimeltje2010,

ik heb voordat de oudste er was,8 miskr. gehad. De verdere deteils zal ik je besparen.Maar het heeft echt de eerste zwangerschap van het begin tot het eind verpest,was de hele tijd zó bang dat het weer zou gebeuren.Bij elk pijntje,krampje of ander gevoel sloeg mijn hart over,dacht ik,daar zul je het hebben.Gelukkig is he uiteindelijk toch allemaal goed gegaan.We hebben in 2007 een prachtige dochter gekregen.Tot ik zwanger werd van de tweede,wéér die onzekerheid en die angst.Zeker omdat ze nooit een oorzaak hebben kunnen vinden.Deze keer ging het weer goed,en weer hebben we een prachtige dochter gekregen! Nu ben ik bijna uitgerekend van onze derde dochter (26dec.) en toch blijft dat donkere hoekje in mijn gedachte aanwezig.Ik vond het ontzettend zware jaren,het heeft al met al zes jaar geduurd voor de eerste er was,was op een gegeven ogenblik ook zo afgestompt,we wilden het zó graag,waarom ging het nou niet. Het is vreselijk moeilijk geweesd,toen ik zwanger was van de oudste,zou voor ons écht de allerlaatste poging zijn.En toen kwam zij!! Ik hou mezelf graag voordat we op háár hebben gewacht,dat juist zij het moest zijn!! Heb van alle ellende nooit geen spijt gehad,zeker als ik naar die twee heerlijke meide kijk,en dat kleinte voel wriemelen in mijn buik! Ik zeg niet dat je vol moet houden,dat het uiteindelijk ook bij jou zal lukken,maar wie weet?Ik was trouwens ook 34 toen de oudste uiteindelijk is geboren,ben nu ik zwanger ben van de derde net 39, dus hou je daar alsjeblieft niet te veel mee bezig.Mijn leeftijdsgrens had ik nij mezelf op 35 gezet,maar als je zo bezig bent verleg je je grenzen. Wat maakt het uit als je wat ouder bent. Wens je heel veel sterkte,en wie weet heb je straks bij de gyn antwoorden waar je wat mee kunt.
Heel veel sterkte!!

Groetjes Diana
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan