Misschien een rare titel voor mijn onderwerp maar ik vraag me af of ik de enige ben die mijn zoontje zo verslaven vind?
Daarmee bedoel ik eigenlijk het volgende:
Vroeger (ja vroeger) was ik nooit echt heel veel met kinderen bezig en ook niet vanaf jongs af aan overtuigd dat ik later zeker "moeder ging worden" zoals sommige vrouwen dat wel hebben. Ik zag mezelf dan ook niet als de geboren moeder.
Tijdens mijn zwangerschap wist ik dat het jongen zou worden en riep ik het hardst: we gaan door tot er een meisje is. Niet dat ik niet van mijn mannetje hou, zielsveel, maar ik zou ook graag een meisje willen......
Toen ik de pijnklachten kreeg en met een zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis terecht kwam dacht ik: nou voorlopig moeten we nog maar zien of er ooit nog maar een poging tot een broertje of zusje komt laat staan.....
Maar vanaf het moment dat Noah geboren is, speelt er door mijn hoofd: Ik kan eigenlijk niet wachten tot er nog eentje komt.
Dat klinkt best wel stom eigenlijk, zeker als ik het zo terug lees. En ik bedoel ook niet dat ik direct weer zwanger zou willen raken. Nee dank je geloof mij daar beneden is er echt nog niet aan toe om poging twee te ondernemen maar het is meer een gevoel dat ik niet kan wachten tot het gezinnetje compleet is...... Alsof ik weet dat er nog meer kindjes "bij horen" .
Ik weet ook wel dat ik geen klagen heb gehad. Op mijn zwangerschapsvergiftiging en mijn ziekenhuis avontuur na, heb ik een super zwangerschap en met name ook een super bevalling gehad..............
maar toch: ben ik de enige die zo denkt??? Wat denken jullie?
Daarmee bedoel ik eigenlijk het volgende:
Vroeger (ja vroeger) was ik nooit echt heel veel met kinderen bezig en ook niet vanaf jongs af aan overtuigd dat ik later zeker "moeder ging worden" zoals sommige vrouwen dat wel hebben. Ik zag mezelf dan ook niet als de geboren moeder.
Tijdens mijn zwangerschap wist ik dat het jongen zou worden en riep ik het hardst: we gaan door tot er een meisje is. Niet dat ik niet van mijn mannetje hou, zielsveel, maar ik zou ook graag een meisje willen......
Toen ik de pijnklachten kreeg en met een zwangerschapsvergiftiging in het ziekenhuis terecht kwam dacht ik: nou voorlopig moeten we nog maar zien of er ooit nog maar een poging tot een broertje of zusje komt laat staan.....
Maar vanaf het moment dat Noah geboren is, speelt er door mijn hoofd: Ik kan eigenlijk niet wachten tot er nog eentje komt.
Dat klinkt best wel stom eigenlijk, zeker als ik het zo terug lees. En ik bedoel ook niet dat ik direct weer zwanger zou willen raken. Nee dank je geloof mij daar beneden is er echt nog niet aan toe om poging twee te ondernemen maar het is meer een gevoel dat ik niet kan wachten tot het gezinnetje compleet is...... Alsof ik weet dat er nog meer kindjes "bij horen" .
Ik weet ook wel dat ik geen klagen heb gehad. Op mijn zwangerschapsvergiftiging en mijn ziekenhuis avontuur na, heb ik een super zwangerschap en met name ook een super bevalling gehad..............
maar toch: ben ik de enige die zo denkt??? Wat denken jullie?
